Το κείμενο που ακολουθεί στάλθηκε από αδελφό χριστιανό, και είναι άξιο της προσοχής μας διότι αποδεικνύει για άλλη μια φορά τον Εθελοτυφλισμό, την πλαστογραφία και την μονομέρεια του Νέο-Παγανισμού.
Πολλά είναι τα βιβλία που κυκλοφορούν και επιτίθονται στην αξιοπιστία της Αγίας Γραφής. Μάλιστα, είναι της «μόδας» να χτυπάνε την Παλαιά Διαθήκη. Και φοβάμαι ότι ο λόγος των επιθέσεων στην Βίβλο και ιδιαίτερα στην Παλαιά Διαθήκη, δεν είναι η επιθυμία για την ιστορική ακρίβεια και την αντικειμενικότητα. Μάλλον είναι η εμπάθεια σε αυτό το βιβλίο, επειδή αξιώνει ότι είναι θεόπνευστο και θέτει έναν ηθικό κώδικα που δεν θέλουμε να ακολουθήσουμε πλέον. Και για να το βγάλουν από την μέση, προσπαθούν να το απογυμνώσουν από την εκτίμηση που τρέφουν σε αυτό εκατομμύρια Χριστιανοί και όχι μόνο. Επίσης άλλος ένας παράγοντας είναι ένας υποθάλπων ή και ολοφάνερος αντισημιτισμός, δηλαδή μίσος κατά του Εβραϊκού λαού. Κι επειδή γράφτηκε από Εβραίους, θεωρούν την Βίβλο επίσης ένα μισητό βιβλίο.
Όμως, θα πείτε ότι προβάλλονται διάφοροι ισχυρισμοί εναντίον της Παλαιάς Διαθήκης. Μήπως κάπου έχουν δίκαιο, και πρέπει όσοι πιστεύουμε στην Βίβλο, να αναθεωρήσουμε τις απόψεις μας; Μήπως τελικά η Βίβλος είναι ανακριβής και αποκύημα της Εβραϊκής φαντασίας;
Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε τον Γιάννη Φουράκη που σε ένα βιβλίο του «ΕΒΡΑΙΟΙ: ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» -εκδόσεων Ταλώς, ισχυρίζεται ούτε λίγο, ούτε πολύ, πως λαός Ισραήλ δεν υπήρξε ποτέ και πως ο Μωϋσής και όσοι άλλοι μαζί του κάνανε την Έξοδο από την Αίγυπτο, δεν ήταν Εβραίοι, αλλά δυσαρεστημένοι …Αιγύπτιοι λεπροί!!! Κι ο Γιάννης Φουράκης (Γ.Φ. για συντομία από εδώ και πέρα) υποστηρίζει ότι αυτή είναι η αλήθεια κι όχι αυτή που παρουσιάζεται στην Βίβλο!! Ας εξετάσουμε την άποψη αυτή.
Ο Γ.Φ. χρησιμοποιεί σαν κύρια πηγή του τον αρχαίο Αιγύπτιο ιστορικό και ιερέα Μανέθωνα, ο οποίος έζησε και έγραψε τον 3ο π.Χ. αιώνα. Ο Μανέθωνας αναφερόμενος στα γεγονότα του 13ου αιώνα, λέει ότι ο Φαραώ Αμένωφις Γ’ επειδή ήθελε να δει τους θεούς, ένας θεός του εμφανίστηκε και τον συμβούλεψε ότι για να δει τους θεούς, πρέπει να καθαρίσει την Αίγυπτο από τα μιάσματα. Γι’ αυτό, -λέει ο Μανέθων- ο Αμένωφις ο Γ’ έκλεισε 80.000 λεπρούς και αρρώστους (που τους θεώρησε μιάσματα) σε λατομεία, ανατολικά του Νείλου στην Ηλιούπολη για να εργάζονται ξεχωριστά από τους άλλους Αιγυπτίους. Τότε, 70 λεπροί ιερείς με αρχηγό τον Μωϋσή ίδρυσαν την δική τους θρησκεία, την Ιουδαϊκή και το πρώτο όνομα του Μωϋσή ήταν Οσαρσήφ (Εβραίοι: Οι Πλαστογράφοι της Ιστορίας- σελ.101,105-107,174-175).
Αυτά που λέει ο Μανέθων είναι κατ΄αρχήν αντίθετα με τα στοιχεία δύο άλλων αρχαίων ιστορικών, που αναφέρει το ίδιο βιβλίο. Ο Λυσίμαχος ο Αλεξανδρεύς τον 2ο π.Χ. αιώνα έγραψε ότι επί βασιλέως Βοκχορέα της Αιγύπτου ο λαός των Ιουδαίων ήταν λεπροί και ψωριασμένοι. Ενώ ο Μανέθων μιλάει για τον Αμένωφις τον Γ’ κι όχι για τον Βοκχορέα. Επίσης ο Λυσίμαχος δεν αρνείται την ύπαρξη του Ιουδαϊκού λαού, μόνο τους χαρακτηρίζει ως μιάσματα!
Τους λεπρούς -λέει ο Λυσίμαχος- τους βύθισαν στο πέλαγος και τους άλλους ακάθαρτους ανθρώπους τους μάζεψαν στην έρημο. Συνεπώς αν οι 70 πρεσβύτεροι κι ο Μωυσής ήταν λεπροί -όπως γράφει ο Μανέθωνας- θα πνίγονταν και δεν θα κάνανε καμία Έξοδο από την Αίγυπτο! Εκεί στην έρημο -συνεχίζει ο Λυσίμαχος- παρακάλεσαν τους θεούς να τους σώσουν και τότε ένας Μωυσής τους είπε να πάνε σε κατοικημένη περιοχή. Στο διάβα τους κατέστρεψαν όσους ειδωλολατρικούς ναούς βρήκαν και ύστερα έφθασαν στην Ιουδαία (Εβραίοι: Οι Πλαστογράφοι της Ιστορίας- σελ.151-152). Αν και φαίνεται ασυνεπές, να είναι ειδωλολάτρες αφού προσεύχονταν στους θεούς και να καταστρέφουν τους ειδωλολατρικούς ναούς!
Ο Αιγύπτιος ιστορικός Χαιρήμων τον 1ο μ.Χ. αιώνα έγραψε ότι ο βασιλιάς Αμένωφις συγκέντρωσε 250.000 επιβλαβείς ανθρώπους με αρχηγούς τον Μωυσή και τον Ιωσήφ και τους έδιωξαν. Εδώ διαφωνεί με τον Μανέθωνα και στον αριθμό όσων έφυγαν, αφού μιλάει για 80.000 κι όχι για 250.000, αλλά και στο περιεχόμενο,αφού ο Μανέθων μιλάει για λεπρούς κι ακάθαρτους, ενώ ο Χαιρήμων για ανθρώπους χαρακτηρισμένους από τους Αιγυπτίους ως επιβλαβείς!! Επίσης διαφωνεί ως προς το ποιο ήταν το αιγυπτιακό ονομα του Μωυσή: ο ένας λέει Οσαρσήφ, ο άλλος Τισιθέν!
Ο αρχαίος Ιουδαίος ιστορικός του 1ου μ.Χ. αιώνα, Ιώσηπος απαντάει μεταξύ άλλων και τα εξής αποστομωτικά για τους ισχυρισμούς του Μανέθωνα:
«..Μία απίστευτη κατηγορία που του αποδίδουν [στον Μωυσή], ότι τάχα ήταν Ηλιουπολίτης, ένας από τους εκεί ιερείς διωγμένος μαζί με τους άλλους κι αυτός για τη λέπρα…Κι ότι καμιά τέτοια πάθηση δεν είχε το σώμα του, φαίνεται απ’ όσα λέει ο ίδιος. Γιατί ο ίδιος απαγόρευσε να μένουν οι λεπροί μέσα σε πόλη κι ούτε σε χωριό καν να κατοικούν, παρά να γυρίζουν απομονωμένοι με κουρελιασμένα ρούχα. Και εκείνος που θα τους άγγιζε ή θα συγκατοικούσε μαζί τους, κι αυτός κατά τη γνώμη του δεν είναι καθαρός. Κι αν γιατρεύονταν ακόμα η αρρώστια κι ο άρρωστος γινόταν καλά, σύστηνε πάλι κάποιες απολυμάνσεις και πλυσίματα και λουτρά σε πηγαία νερά, ξύρισμα κι αποτρίχωση γενική και πρόσταζε να κάνει ο άρρωστος πολλές και διάφορες θυσίες και τότε μονάχα να μπαίνει μέσα στην ιερή πόλη. Αν και το αντίθετο ήταν το φυσικότερο, να δείξει δηλαδή ένας που θα’ χε πάθει αυτό το δυστύχημα, κάποια συμπόνια και επιείκεια σε κείνους που έτυχε να΄χουν πάθει το ίδιο με κείνων. Και δεν έκανε αυτές τις νομοθετικές διατάξεις μονάχα για τους λεπρούς, παρά και σ’ εκείνους που παρουσίαζε το σώμα τους και τον ελάχιστο ακρωτηριασμό και σ’ αυτούς δεν επέτρεπε να ιερωθούν. Κι αν ακόμα κανείς ιερωμένος πια, πάθαινε σ’ αυτό το αναμεταξύ κανένα τέτοιο δυστύχημα, κι αυτόν ακόμα τον καθαιρούσε.
Πώς λοιπόν θα ήτανε δυνατόν να κάνει την ανοησία να νομοθετεί τέτοια εκείνος κι άλλοι που είχαν διωχτεί για ένα τέτοιο δυστύχημα, να παραδεχτούνε νόμους που γένηκαν ενάντια στον εαυτό τους και που τους εκθέταν και τους ζημιώνανε μάλιστα;».(ΚΑΤ’ ΑΠΙΩΝΟΣ Α’ 279-285, σελ.135, έκδοσης Ι.Ζαχαρόπουλου). Η Βίβλος αναφέρει τους νόμους αυτούς κατά της λέπρας στο Λευιτικό 13:45-46, 14ο κεφ., 22:16-23.
Αυτοί οι τρεις αρχαίοι συγγραφείς λένε αντιφατικά και αλληλοαντικρουόμενα πράγματα. Σε κάποια όμως συμφωνούνε. Συμφωνούν πώς οι Αιγύπτιοι βλέπανε τους Εβραίους ως επικίνδυνους, μιάσματα και σαν λεπρούς κι ακάθαρτους. Τους βλέπανε με υποτιμητικό τρόπο διότι τους μισούσανε και τους φοβόντουσαν. Συμφωνούνε πως αν δεν έφευγαν οι Εβραίοι θα έπεφτε η κατάρα των θεών ή καλύτερα, του Θεού πάνω στην Αίγυπτο. Δεν μιλάει η Βίβλος για τις Δέκα Πληγές που έπεσαν στην Αίγυπτο προκειμένου να αφήσουν τους Εβραίους να φύγουν;
Συμφωνούνε πώς τελικά φύγανε οι Εβραίοι από την Αίγυπτο και ότι αρχηγός τους ήταν ο Μωυσής. Τελικά, η μαρτυρία των τριών αρχαίων ιστορικών επιβεβαιώνει την διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης!
Μόνο που η αλήθεια είναι ότι οι ίδιοι οι Εβραίοι θέλανε να φύγουν από την Αίγυπτο, κι όχι ότι θέλανε οι Αιγύπτιοι να τους διώξουν. ΄¶λλωστε στους Αιγυπτίους τους συνέφερε η παραμονή των Ιουδαίων στην Αίγυπτο διότι τους είχαν ως δούλους που εργάζονταν για λογαριασμό τους! Όμως, αναγκάστηκαν να τους αφήσουν να φύγουν για να γλιτώσουν την περαιτέρω εκδήλωση της οργής του Θεού, όπως ομολογούν οι ίδιοι οι αρχαίοι συγγραφείς.
Η Παλαιά Διαθήκη ως αρχαίο ιστορικό κείμενο είναι πιο έγκυρη μαρτυρία από τον Μανέθωνα, γιατί η Πεντάτευχος γράφτηκε μέσα στα γεγονότα που διηγείται, τον 13ο π.Χ αιώνα, ενώ ο Μανέθων τον 3ο π.Χ. αιώνα. Η Πεντάτευχος είναι κατά μία Χιλιετία αρχαιότερη, και γι’ αυτό περισσότερο αξιόπιστη!
Η διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης είναι αληθινή, κι όχι παραμύθια όπως θέλει να πιστεύει ο Γ.Φ. Αυτό το επιβεβαιώνει και το βιβλίο «Η ΒΙΒΛΟΣ ΚΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ» του κ.Κένεθ Κίτσεν, πανεπιστημιακού καθηγητή Αιγυπτιολογίας, ιδιαίτερα στις σελίδες 110-114.
Τέλος, υπάρχει ένα συγκλονιστικό στοιχείο που ανατρέπει πλήρως τους ισχυρισμούς του Γ.Φ πως δήθεν οι Εβραίοι δεν ήταν μια ξεχωριστή εθνότητα, παρά μια σύναξη λεπρών Αιγυπτίων. Ο Φαραώ Μερενπτάχ αναφέρει σε μια στήλη που ανακαλύφθηκε, την ύπαρξη ως ξεχωριστού έθνους του λαού Ισραήλ. Να πώς το περιγράφει το βιβλίο Η ΒΙΒΛΟΣ ΚΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΣ ΚΟΣΜΟΣ που αναφέραμε πιο πριν: «Η απόλυτη κατώτατη χρονολόγηση της παρουσίας του Ισραήλ στη Δυτική Παλαιστίνη, υποδεικνύεται καθαρά στην αναφορά του Ισραήλ ως λαού, στην ονομαζόμενη «Στήλη του Ισραήλ», του 5ου χρόνου (περίπου 1220/1209 π.Χ.) του Φαραώ Μερενπτάχ, στους τελευταίους στίχους του νικητήριου ύμνου του για την ήττα των Λιβύων, όπου αναφέρεται επίσης και στη επικράτησή του στη Χαναάν» (σελ.132).
Και σύμφωνα με την Ιστορία, ο Φαραώ της Εξόδου δεν ήταν ο Αμένωφις ο Γ΄! ήταν ή ο Μερενπτάχ (βλέπε ΕΒΡΑΪΚΗ ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑ Β.Βέλλα σελ.92), είτε ο Ραμσής ο Β’ (βλέπε ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΠΑΛ.ΔΙΑΘΗΚΗ - Γ.ΧΑΤΖΗΑΝΤΩΝΙΟΥ σελ.61, ΣΥΝΟΠΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΗΣ ΠΑΛ.ΔΙΑΘΗΚΗΣ-Χ.ΣΑΡΗΓΙΑΝΝΗ σελ.81-83). Ο ίδιος ο Αιγύπτιος Φαραώ που έζησε μέσα ή κοντά στην εποχή που ξετυλίχθηκαν τα γεγονότα, αναγνωρίζει τον λαό Ισραήλ ως χωριστή εθνότητα!
Ο λαός Ισραήλ υπήρξε πραγματικά ως χωριστό έθνος και η διήγηση της Αγίας Γραφής είναι αξιόπιστη! Μάλιστα, ο πανεπιστημιακός καθηγητής Αθανάσιος Χαστούπης γράφει σχετικά: «…¶ξιον σημειώσεως τυγχάνει το ότι τα αρχαιολογικά δεδομένα ανασκαφεισών πόλεων συμφωνούν προς τα της Π.Διαθήκης και ενπολλοίς διασαφηνίζουν και πλουτίζουν αυτά….Τα ευρήματα…της παρά το μέσον του Ευφράτου Μάρι,.. εν συνδυασμό προς ό,τι ευρέθη …εν Χαγάρ Βαζάρ της βορειοδυτικής Μεσοποταμίας και …εν Ντούζου της βορειοανατολικής Μεσοποταμίας, επιρρίπτουν ικανόν φως επί του πολιτιστικού περιβάλλοντος τηςπατριαρχικής περιόδου. Τα δια των κειμένων τούτων μαρτυρούμενα έθιμα των συγχρόνων τοις πατριάρχαις κατοίκων της Χαρράν, Ναχώρ και άλλων πόλεωνείναι όμοια προς τα πατριαρχικά έθιμα της Π.Διαθήκης, αναδεικνύοντα ούτω τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ γνησίους βλαστούς του περιβάλλοντός τωνκαι ουχί προϊόντα της φαντασίας μεταγενεστέρας εποχής,ως ήθελεν μέχρι πρότινος η αρνητική κριτική. Ειρήσθω δ’ ωσαύτως ότι και αυτή η εν τη ιστορική κονίστρα του αρχαίου κόσμου παρουσία του εκ των μνημονευθέντων πατριαρχών σχόντος την καταγωγήν περιούσιου λαού μαρτυρείται ήδη υπό της στήλης του Μερνεπτά (π.1220 π.Χ.) εφ’ ης προς τοις άλλοις ηττημένοις λαοίς κατονομάζεται και ο Ισραήλ.
Τοιαύτα αρχαιολογικά δεδομένα δικαίως αναγκάζουν τον κράτιστον των συγχρόνων Βιβλικών αρχαιολόγων Albright να αποφανθεί ότι‘η ακρίβεια των βιβλικών ιστορικών δεδομένων υπερακοντίζει τας ιδέας εκείνων εκ των συγχρόνων κριτικών, οι οποίοι ρέπουν προς την πλάνη του υπερκριτικισμού΄» (ΜΕΛΕΤΑΙ ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑΝ ΔΙΑΘΗΚΗΝ σελ. 93-95).
Τα στοιχεία μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι το βιβλίο «ΕΒΡΑΙΟΙ: ΟΙ ΠΛΑΣΤΟΓΡΑΦΟΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ» του Γιάννη Φουράκη, είναι γεμάτο προκατάληψη, βαθύ αντισημιτισμό και δεν είναι καθόλου αντικειμενική ή επιστημονική, η παρουσίαση των γεγονότων. Οι ισχυρισμοί του Γ.Φ. είναι ψευδείς, συκοφαντικοί και ανυπόστατοι.Το μόνο του στήριγμα είναι μερικά αρχαία αντισημιτικά κείμενα, που όμως όπως είδαμε είναι γεμάτα αλληλοαναιρούμενους ισχυρισμούς, που ουσιαστικά επιβεβαιώνουν την αλήθεια της Αγίας Γραφής! Κι αυτή η επίθεση ενάντια στην Αγία Γραφή και την πίστη μας, αποδεικνύεται ότι έγινε με…άσφαιρα πυρά και σαθρά επιχειρήματα! Όπως λέει ο Λόγος του Θεού: «Κανένα όπλο, που κατασκευάσθηκε εναντίον σου δεν θα ευοδωθεί, και κάθε γλώσσα που επρόκειτο να κινηθεί εναντίον σου, θα τη νικήσεις στη κρίση. Αυτή είναι η κληρονομιά των δούλων του Κυρίου, και η δικαιοσύνη τους είναι από μένα, λέει ο Κύριος» (Ησαίας 54:17).
Η Αγία Γραφή είναι αξιόπιστη και έγκυρη. Είναι ο Λόγος του Θεού. Θα πάρεις απόφαση να πάρεις το μήνυμά της στα σοβαρά, αγαπητέ αναγνώστη; ¶ρχισε να την διαβάζεις σήμερα και ο Θεός θα αλλάξει την ζωή σου, αν τον αφήσεις. Η ζωή έχει νόημα, αλλά μόνο στην Βίβλο θα το ανακαλύψεις!
Υ.Γ. Ο γράφων συμφωνεί με τον κύριο Durant που λέει ότι ο Κωνσταντίνος χρησιμοποίησε τον Χριστιανισμό ως μέσο και όχι ως σκοπό διότι ο Χριστιανισμός τύγχανε ήδη ευρείας διαδόσεως. Οι καταστροφές βέβαια των αρχαίων ναών δεν μπορούν να ενταχθούν στο Χριστιανικό πνεύμα αλλά γι’ αυτό ευθύνεται το κράτος του Βυζαντίου που ήταν ΚΑΙ Ελληνικό στην αρχή και αργότερα πλήρως Ελληνικό. Η σχέση κράτους θρησκείας είναι κάτι το πολύ παλιό και είναι ένα θέμα τεράστιο σε έκταση.