ΔΙΑΔΟΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ (49/50 - 731) Μ.Χ.

1.	Η ΔΙΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ   Ο χρονολογικός πίνακας της διαδόσεως Διάδοση Χριστιανισμού στο δυτικότερο νησί της Ελλάδας
2.	ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΓΙΝΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ
3.	ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ     ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ & Η ΒΙΑ (Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, περ. Άβατον, τ. 44, σελ.74)   ΡΩΣΟΙ ΕΚΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΘΗΚΑΝ ΜΕ ΠΑΝΟΥΡΓΙΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ (Βασίλης Μισύρης, Ιχώρ, τεύχος 42, σ. 73)
4.	ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ
5.	ΠΗΓΕΣ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑΣ

 

 

 

Ο ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΚΟΣ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΔΟΣΕΩΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

Από τη γέννηση τού Ιησού Χριστού, ως το διάταγμα τού Θεοδοσίου

Οι νεοειδωλολάτρες ισχυρίζονται ότι οι Χριστιανοί επικράτησαν διώκοντας τους Εθνικούς γι’ αυτό οι δεύτεροι εξαφανίστηκαν. Όμως με τον ίδιο τρόπο σκέψης αντίθετα οι Χριστιανοί αυξήθηκαν και κατέκτησαν τη Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, παρά τους διαρκείς διωγμούς που υφίσταντο για 3 συνεχείς αιώνες από τους Εθνικούς  και τους Εβραίους συνεργάτες τους, χωρίς να εξαφανιστούν.

 

 

 

ΔΙΑΔΟΣΗ ΣΤΟ ΔΥΤΙΚΟΤΕΡΟ ΝΗΣΙ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

(ΝΗΣΟΣ ΚΕΡΚΥΡΑΣ)

Μια ενότητα για την απόδειξη της διάδοσης του Χριστιανισμού στο δυτικότερο τμήμα της Ελλάδας κατά την εποχή προ του Μ. Κωνσταντίνου.

 

 

Ότι όλη η νήσος [Κέρκυρα] δεν είχε εκχριστιανισθεί εντελώς μέχρι και των χρόνων του Διοκλητιανού μαρτυρεί και το γεγονός ότι ο διώκτης εκείνος του χριστιανισμού, όταν μετέβαινε εις την Αίγυπτο διήλθε εκ Κερκύρας, και είδε μεν την λατρεία των ειδώλων εν αύτη σχεδόν εγκαταλειφθήσα και διαδεδομένο τον χριστιανισμό, εύρε όμως και ειδωλολάτρες. Καταδίωξε τότε τους χριστιανούς, αλλά προσεποιήθη και φιλίαν προς αυτούς, αποτελούντας την πλειονότητα, διότι ήθελε να τον βοηθήσωσιν εις την εκστρατείαν της Αιγύπτου.

Βραδύτερον, εννοείται, τη προστασία του Μ. Κωνσταντίνου εξηπλώθηκε ο Χριστιανισμός καθ’ άπασαν εν γένει την νήσο, και η ειδωλολατρία τελέον εξέλιπε.

(Πηγή: Ιστορία της Εκκλησίας της Κέρκυρας – από της συστάσεως αυτής μέχρι του νυν, Σπυρίδωνος Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας & καθηγητού, Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σελίδα 8)

 

Το βέβαιον είναι ότι οι πρώτοι της χριστιανικής πίστεως διδάσκαλοι εν τη νήσω υπήρξαν οι μαθητές του Παύλου Ιάσων και Σωσίπατρος. Περί αυτών πληροφορούν τα Μηνολόγια της εκκλησίας (1) και ο «ὁ βίος καὶ τὸ μαρτύριον» τα οποί, έτι αρχαιότερα της παραδόσεως των μηνολογίων, περιέχει κώδικα μεμβρανώδη του Ιβ΄ αιώνα της βιβλιοθήκης των Παρισίων, υπ. Αριθμ.  1534, αγνώστου συγγραφέως, τον οποίο βρήκε και δημοσίευσε ο αείμνηστος Α. Μουστοξύδης στο Παράρτημα του συγγράμματός του Delle Cose Corciresi. Το περιεχόμενο του κώδικα αυτού, λέγει ο γράψας αυτόν, συντάχθηκε επί της βάσης της αφηγήσεως και γραπτών σημειώσεων Θεοδοσίου τινός πρεσβυτέρου, αυτόπτη μάρτυρος των ιστορουμένων.

Το περιεχόμενο των χειρογράφων τούτου, ο και Πράξεις των Αποστόλων Ιάσωνος και Σωσίπατρου δυνάμεθα να ονομάσουμε, αφηγείται ότι «βασιλεύοντος (ἡγεμονεύοντος) Κερκυλλίνου τῆς Κερκυραίων νήσου, Ἰάσων καὶ Σωσίπατρος οἱ τοῦ Παύλου μαθηταὶ, πᾶσαν τὴν Ἀνατολὴν τὸ κατ’ ἀρχὰς τῷ τοῦ κυρήγματος φωτὶ καταυγάσαντες, μετὰ ταῦτα καὶ ἐπὶ τὴν δύσιν ἔρχονται, τὸν σωτήριον λόγον κηρύττοντες. Ἐξ ἀρχῆς ὁ μὲν Ἰάσων τὴν τῆς Ταρσοῦ μητρόπολιν (;) κυβερνᾶν ἐμπεπίστευτο παρὰ Παῦλου, ὡς οἰκεία πατρίδα· ὁ δὲ Σωσίπατρος τῆς Ἰκοιέων Ἐκκλησίας εἶχε τὴν προστασίαν.

Καὶ δὴ τῇ τῶν Κερκυραίων ἐπιδημήσαντες πόλει ναὸν ἐγείρουσι περικαλλῆ ἔξω τῶν τειχῶν, εἰς ὄνομα Στεφάνου τοῦ πρωτομάρτυρος (;) ἐν ῷ νύκτωρ τε καὶ μεθ’ ἡμέραν τὸν Θεὸν ἀνυμνοῦντες πολλοὺς πρὸς τὴν ἀληθινὴν πίστιν ἀγανακτεῖν. Ὁ Βασιλεὺ, (εξακολουθεί το χειρόγραφο) ἀνακρίνας αὐτοὺς καὶ θυμωθεὶς λίαν διὰ τὰς ἀπαντήσεις των ἐκέλευσεν καθειρχθῆναι τοὺς ἁγίους ἐν τῷ Δεσμωτηρίῳ, ἐν ῷ προϋπῆρχον ἑπτὰ λησταὶ κατακεκλεισμένοι, ὧν ὁ μείζων Σατορνῖνος τοὔνομα… καὶ οἱ λοιποὶ Ἰακίσχολος, Φαυστῖνος, Ἰανουάριος, Μαρσάλιος, Εὐφράσιος καὶ Μάμμιος.» Αυτούς δίδαξαν οι Απόστολοι και βάπτισαν αυτοί και ο την φυλακή πεπιστευμένος Αντώνιος «Μεθ’ ἡμέρας δέ τινας μαθὼν ταῦτα ὁ βασιλεὺς ἐκέλευσε παραστῆναι τῷ βήματι αὐτοῦ τὸν Ἀντώνιον.». Και αφού τον ανέκρινε «ἐκέλευσε τὴν δεξιὰν ἀυτοῦ χεῖρα τμηθῆναι… εἶθ’ οὕτω καὶ τοὺς δύο πόδας» και μετ’ ολίγων «ἔξω τῆς πόλεως αὐτὸν ἀποκεφαλισθῆναι… Ἀνήρ δέ τις εὐλαβὴς, Θεοδόσιος, πρεσβύτερος, θεωρῶν ἕκαστα καὶ γράφων, ἤρπασε νυκτὸς τὸ τίμιον λείψανον τοῦ ἁγίου Ἀντωνίου, καὶ ἔκρυψεν αὐτὸ ὑπό τὴν γῆν μετὰ τῆς πρεπούσης τιμῆς ἐν μέσῳ τοῦ ναοῦ τοῦ ἁγίου πρωτομάρτυρος Στεφάνου (;). Ὁ δὲ βασιλεύς μετά δύο ἡμέρας ἐκέλευσε παραστῆναι αὐτῷ τοὺς ἀγίους Ἰάσωνα καὶ Σωσίπατρον». Και ανακρίνοντας αυτούς, αφού μάτην τους προέτρεψε να θυσιάσουν εις τα είδωλα, «μᾶλλον σκληρυνθεὶς. ἐμφρουρίους εἶναι κελεύει· οὐ γὰρ ἐτόλμησε τιμωρήσασθαι αὐτούς. Σατορνῖνον δὲ καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ… κελεὺει ἀχθῆναι εἰς τὴν ἐξὲτασιν» και μετ’ αυτών «ἀναληφθῆναι αὐτοὺς ἐν τῷ δεσμωτηρίῳ… Κερκύρα δὲ ἡ θυγάτηρ τοῦ βασιλέως, παρθένος, ὡς εἶδε τοὺς ἁγίους δεδεμένους ἐπυνθάνετο ταίνες εἰσὶν οὗτοι· καὶ μαθοῦσα ὅτι διὰ τὸν Χριστὸν ταῦτα ὑπομένουσιν, ἀνεβόησε, Χριστιανὴ εἰμὶ κἀγὼ· καὶ εὐθὲως δραμοῦσα πρὸς τὸν πατέρα, εἶπεν αὐτῷ· γνωστὸν ἔστω σοι, βασιλεῦ, ὅτι τοῖς θεοῖς σου οὐ λατρεύω· παιδίσκη γὰρ εἰμὴ τοῦ Χριστοῦ… Ὁ πατὴρ  βρύξας ὡς λέων, παρέδωκεν αὐτὴν τῷ ὑπάρχῳ (Καρπιανῷ)· ὁ δὲ τὴν ἁγία Κερκύραν παραλαβὼν… θωπευτικοῖς λόγοις τὸ τῆς μάρτυρος ἐπειρᾶτο καταμαλακίζειν ἀήττητον· ὡς δὲ ἤνυεν οὐδὲν, αὐτὴν ἔκοψε πληγαῖς». Και μετά άλλα μαρτύρια εις τα οποία υποβλήθηκε με διαταγή του πατρός της «ἡ ἀγία μάρτυς τῆς καλῆς ὁμολογίας τὴν μαρτυρία ἐπλήρωσε». Τον  νεκρό αυτής έθαψε ο Θεοδόσιος και οι άλλοι πιστοί εγγύς της πύλης της πόλης. «Μετὰ ταῦτα τοὺς περὶ τὸν Σατορνῖνον ἐμβάλλουσι εἰς λέβητας πίσσας καὶ ἐλαίου ὑφάψαντες πῦρ· καὶ οὕτως οἱ μάρτυρες ἐτελειοῦντο». Ο Κερκυλλίνος μετ’από λίγο καταποντίσθηκε, οι δε Ιάσων και Σωσίπατρος αποφυλακίσθηκαν, και εξακολούθησαν να διδάσκουν. Ο διαδεχθείς όμως τον Κερκυλλίνο Δατιανός συλλαβών αυτούς υπέβαλλε σε νεά μαρτύρια· «κελεύει ἐμβληθῆναι ἐν βυτίῳ σιδηρῷ στυππίον καὶ λαβεῖν. Καὶ οὕτως ὁ ἅγιος Σωσίπατρος ἐτελειώθη ἐν Κυρίῳ, μηνὶ Ἀπριλίῳ κη΄.» Τότε ο Δατιανός μετανοώντας, λέγει «ἀπὸ τοῦ νῦν χριστιανὸς εἰμί· δεῦτε κηδεύσωμεν τὸ σῶμα τοῦ Σωσιπάτρου» . Και κηδεύοντας αυτόν, τον κατέθεσαν σε επίσημο τόπο, στο προσαρκτώον μέρος της πόλης, πλησίον του λιμένος… Και ο Ιάσωνας βάπτισε τον βασιλέα επονομάζοντας αυτόν Σεβαστιανό.. Και τότε έγιναν Χριστιανοί οι κατοικούντες την νήσο Κέρκυρα· και άρχισαν να οικοδομούν ναούς στην πόλη και σε όλη την νήσο. Και αυτός δε ο βασιλιάς οικοδόμησε τον ναό του Αγίου Ανδρέα, στον ίδιο χώρο όπου κατατέθηκε το λείψανο του Αγίου Σωσίπατρου· ομοίως και την μεγάλη Εκκλησία.  Ο Ιάσωνας εξακολούθησε να διδάσκει… Και «νόσῳ μικρᾷ περιπεσὼν, εἰς τὸν μακάριον ὕπνον ἐκλὴθη μηνὶ Ἀπριλίῳ εἰκάδι ἐννάτῃ, ζήσας ἔτη περὶ τὰ ἐξήκοντα. Καὶ οἱ ἱερεῖς σὺν παντὶ τῷ πλήθει κηδεύσαντες τὸ λείψανον πλησίον τοῦ ἁγ. Σωσιπάτρου, καθὰ δέδωκεν αὐτοῖς ἐντολήν».

Εκ των ανωτέρω λεπτομερειών τινές δεν είναι δυνατόν να έχουν όπως εκτίθενται, ως οψόμεθα, ιδίως τα περί των ναών, των πρώτων Χριστιανών. Ο Ιάσων ήταν κατά την βιογραφία Θεσσαλονικεύς· αυτός εκείνος πιθανότατα, εις ου τον οίκο κατάφυγε ο διδάσκαλος αυτού Παύλος κατά την εναντίον του εξέγερση των εκεί Ιουδαίων (Πράξεις Αποστόλων Κεφ. Ιζ΄)

(Πηγή: Ιστορία της Εκκλησίας της Κέρκυρας – από της συστάσεως αυτής μέχρι του νυν, Σπυρίδωνος Παπαγεωργίου, Διδάκτορος της Θεολογίας και Φιλολογίας & καθηγητού, Κέρκυρα, Χρωμοτυπολιθογραφείον Αδελ. Γ. Ασπιώτη, 1920, σσ. 5 – 7)

 

ΓΙΑΤΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ ΕΓΙΝΕ ΘΡΗΣΚΕΙΑ

ΤΙ ΛΕΕΙ ΣΗΜΕΡΑ Η ΕΠΙΣΤΗΜΗ ΓΙΑ ΤΟ ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

 

 

(Πηγή Φώτο: Περιοδικό Discovery and Science, τεύχος 9, σσ. 87, 89)

 

Γύρω στο 30 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ εκτελείται από τους Ρωμαίους ένας ταραξίας, φερόμενος ως βασιλιάς των Ιουδαίων, ένας φτωχός και άσημος προφήτης και πρακτικός θεραπευτής από τη Γαλιλαία. Από τους δώδεκα μαθητές του, ο ένας τον προδίδει, ο άλλος τον αρνείται τρεις φορές και οι υπόλοιποι το βάζουν στα πόδια. Το θάνατο του στο σταυρό παρακολουθούν μόνο μερικές γυναίκες - από μακριά. Πώς ο άνθρωπος αυτός, που στιγματίζεται αρχικά σαν κοινός κακοποιός, λατρεύεται κατόπιν ως Μεσσίας και εδραιώνεται εντέλει ως θεός; Γιατί οι οπαδοί του μεταμορφώνονται από ιουδαϊκό κίνημα σε ξεχωριστή, οργανωμένη θρησκεία και μάλιστα αντιεβραϊκή; Και πώς μια νέα και ανυπόληπτη πίστη μπόρεσε να κατακτήσει ολόκληρη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία; Χάρη σε τέτοια ερωτήματα έγινε τα τελευταία χρόνια το πεδίο των ακαδημαϊκών ερευνητών της Καινής Διαθήκης τόσο προκλητικό και γόνιμο. Και να είσαι βέβαιος, αναγνώστη, ότι η πραγματική αλήθεια είναι πολύ συναρπαστικότερη αλλά και σαφώς πιο προκλητική από κάτι χλομές μοντέρνες μυθιστορίες  που υποθέτουν τον Ιησού παντρεμένο με τη Μαγδαληνή και απογόνους τους βασιλιάδες των Φράγκων!

ΣΕ ΚΑΜΙΑ ΠΗΓΗ δεν παρουσιάζεται ο Ιησούς -είτε πριν είτε μετά την Ανάσταση- να ιδρύει μια νέα θρησκεία. Αντίθετα, παραμένει ένας πιστός Εβραίος, κήρυκας του Θεού της Παλαιάς Διαθήκης. Απευθύνεται κατηγορηματικά προς τους ομόθρησκους του και μόνο. Η ερμηνεία που δίνει στο Μωσαϊκό Νόμο εμφανίζεται μεν ακραία αλτρουιστική, αλλά, έτσι κι αλλιώς, το να αγαπάς τους γείτονες όπως τον εαυτό σου (και ακόμα παραπάνω) ανήκει στις ρήσεις της Πεντάτευχου του ιουδαϊσμού. Το νέο, επείγον μήνυμα που φέρνει είναι ότι ο Θεός θα συγχωρήσει όλους όσοι μετανοήσουν και ότι όσοι πιστοί το επιθυμούν καλό είναι να το πράξουν γρήγορα -γιατί η ώρα της κρίσης είναι πάρα πολύ κοντά και δεν υπάρχει χρόνος για κωλυσιεργία. Ως δάσκαλος, δίνει το καλό παράδειγμα μπροστά στο όραμα της αποκάλυψης: Εγκαταλείπει εμφατικά οικογένεια και μεροκάματο, ενθαρρύνει την ηθική του κοινοβίου και περιδιαβαίνει την ύπαιθρο θεραπεύοντας και νουθετώντας σε κοινά γεύματα - όπου είναι καλοδεχούμενοι όλοι. Οι λιγοστοί οπαδοί του, που συνιστούν μετά τη Σταύρωση την πρώτη «εκκλησία» (που, ως γνωστόν, δεν σήμαινε τότε τίποτε άλλο από περιοδική συγκέντρωση αυτοβούλων ανθρώπων), συγκροτούν ένα από τα πολλά κινήματα, εντός του πολυτάραχου τότε ιουδαϊσμού. Τι θα τους ξεχωρίσει, άραγε, τελεσίδικα και βίαια από τους υπόλοιπους πιστούς Εβραίους;

 

Αριστερά: Γιατί σταύρωσαν τον Ιησού; Η εξήγηση δίνεται σε όλα τα ευαγγέλια από την επιγραφή-κατηγορητήριο που έγραψε ο Πιλάτος στο σταυρό: «Ιησούς Ναζωραίος», Βασιλεύς των Ιουδαίων. (Πηγή: Περιοδικό Discovery and Science, τεύχος 9, σελ. 88)

Δεξιά: Η ιστορία δεν παίρνει θέση για θαύματα και υπερφυσικά περιστατικά. Ασχολείται μόνο με το εύλογο, με ότι συμβαίνει συνήθως. (Πηγή: Περιοδικό Discovery and Science, τεύχος 9, σελ. 89)

 

Η πρώτη κοινότητα στην Ιερουσαλήμ: μαθητές και οικογένεια

Ο θάνατος του Ιησού έφερε μεγάλη αμηχανία και δυστυχία στους οπαδούς και θαυμαστές του. Κανένα σημάδι θεϊκής οργής, καμία θεαματική καταστροφή δεν εμπόδισε την εκτέλεση του από τους καταπατητές της Γης της Επαγγελίας. Οι μαθητές γύρισαν στη Γαλιλαία με κατεβασμένο κεφάλι. Περίμεναν στωικά να γίνουν η χλεύη των απίστων, όσων υποστήριζαν από καιρό ότι ο Ιησούς ήταν ψευτοπροφήτης, όπως άλλωστε τόσοι και τόσοι στην ευρύτερη περιοχή εκείνα τα χρόνια. Τότε ακριβώς συνέβη η μεγάλη ανατροπή: το πιο αδύνατο σημείο του κινήματος (Σταύρωση) έγινε εν μία νυκτί το πλέον ισχυρό. Με την πίστη τους στην Ανάσταση και στην επικείμενη Δευτέρα Παρουσία, οι ντροπαλοί αυτοί επαρχιώτες πήραν το αδιανόητο θάρρος να επιστρέψουν στην επικίνδυνη Ιερουσαλήμ και να δημιουργήσουν την πρώτη κοινότητα όσων έβλεπαν στον Ιησού τον απεσταλμένο του Θεού. Το μήνυμα της Ανάστασης το πήραν. Αφού ο Κύριος έρχεται όπου να ‘ναι, μπορούσαν να ζουν από τώρα σαν να είναι και αυτός παρών. Να τον περιμένουν όλοι μαζί αδερφικά, να διαδώσουν τη διδασκαλία του, να δίνει ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητες του και να παίρνει σύμφωνα με τις ανάγκες του. Η αποστολή τους όμως δεν ήταν καθόλου εύκολη. Ανά πάσα στιγμή μπορούσαν να θεωρηθούν συνεργοί ενός καταδικασμένου από τις αρχές και να έχουν την τύχη του. Αλλά και οι ομόδοξοι τους ήταν εξαιρετικά αρνητικοί και δύσπιστοι.

 

Αριστερά: Ο αριθμός 12 για τους μαθητές του Ιησού ήταν συμβολικός και αντιπροσώπευε τις 12 φυλές του Ισραήλ. Ο ρόλος τους θα ήταν και διοικητικός. (Πηγή: Περιοδικό Discovery and Science, τεύχος 9, σελ. 90)

 

Το σκάνδαλο του σταυρωμένου Μεσσία δεν αφήνει πολλά περιθώρια συνδιαλλαγής με την πλειονότητα των Ιουδαίων που κρατούν τα έθιμα και το τυπικό του νόμου. Η ιδέα ότι ο απεσταλμένος του Θεού θα εκτελεστεί με τον ατιμωτικότερο τρόπο ήταν κάτι αδιανόητο για τους Εβραίους της εποχής. Εκείνοι περίμεναν έναν Μεσσία ισχυρό, ένα βασιλιά απόγονο του Δαβίδ που θα έδιωχνε τους Ρωμαίους από την Παλαιστίνη. ’ρα, η πίστη στο σταυρωμένο Ιησού ως Χριστό («διορισμένο» από το Θεό) έμοιαζε υβριστική και επικίνδυνη. Έτσι εξηγούνται τα άγρια επεισόδια στην Ιερουσαλήμ με το λιθοβολισμό του πρωτομάρτυρα Στέφανου, αλλά και η κακομεταχείριση που θα νιώσει τα επόμενα χρόνια στη ράχη του ο Παύλος - στις παραδοσιακές συναγωγές της ανατολικής Μεσογείου. Ως «αρχηγός» της πρώτης κοινότητας στην Ιερουσαλήμ φέρεται ο Πέτρος. Γρήγορα όμως εμφανίζεται δυναμικά στη σκηνή και η οικογένεια του Ιησού. Τα Ευαγγέλια αναφέρονται πολλές φορές στη μητέρα και στα αδέρφια του Κυρίου, που, αν και νοιάζονται γι’ αυτόν, δεν φαίνεται να επικροτούν τις ακραίες δραστηριότητες και τη μοναχική αποστολή του. Κάποτε μάλιστα πίστεψαν ότι έχασε τα λογικά του, ενώ ο Ιησούς βεβαίωνε ότι δεν έχει άλλη οικογένεια παρά όσους τον ακολουθούν. Βρισκόμαστε όμως στη Μεσόγειο και κανένας δεν μπορεί να ξεφύγει οριστικά από τους δικούς του. Έτσι, τα πρώτα χρόνια έπειτα από το 30 μ.Χ. στη «διαδοχή» του Ιησού εμφανίζεται το ίδιο φαινόμενο που συναντάμε στη διαχείριση της κληρονομιάς άλλων μεγάλων αντρών της ιστορίας: Η οικογένεια του εκλιπόντος ανταγωνίζεται με τον κύκλο των φίλων και των οπαδών για το ποιος θα είναι ο πιστότερος συνεχιστής του έργου του. Όταν λοιπόν μετά το 41 μ.Χ. ο Πέτρος φυλακίζεται προσωρινά, ο αδερφός του Ιησού Ιάκωβος γίνεται ο αδιαφιλονίκητος ηγέτης των πιστών στην Ιερουσαλήμ. Η αλλαγή «καθοδήγησης» στην κοινότητα θα γίνει γρήγορα αισθητή. Ο Ιάκωβος είναι ιδιαίτερα συντηρητικός και παραδοσιακός Εβραίος, χαίρει εκτίμησης στους αρχιερατικούς κύκλους του Ναού και δεν βλέπει με καλό μάτι την απομάκρυνση του κινήματος από το Μωσαϊκό Νόμο. Στην πρώτη κοινότητα επικρατεί πάνω από όλα μια αίσθηση προσωρινού. Τι νόημα έχει να παντρεύεται κανείς, να κάνει παιδιά και να αποκτά περιουσία όταν φτάνει από στιγμή σε στιγμή η ώρα της κρίσης; Υπάρχει χρόνος μόνο για μετάνοια, αγάπη (μη σαρκική) και εν γένει καλή διαγωγή. Γι’ αυτό οι πιστοί πουλούσαν τις περιουσίες τους και προσέφεραν τα χρήματα στο κοινό ταμείο αλληλοβοήθειας. Σε ένα μάλλον ανησυχητικό εδάφιο στις Πράξεις των Αποστόλων βλέπουμε τι παθαίνει ένα ζευγάρι που αποφασίζει να πει ψέματα για το τίμημα που εισέπραξε και να παρακρατήσει ένα μέρος των χρημάτων για προσωπική χρήση (για καλό και για κακό, μια ασφάλεια, βρε αδερφέ). Ο καιρός όμως περνούσε και η Παρουσία του Κυρίου δεν ερχόταν. Όμως μια τόσο αντιπαραγωγική ζωή έχει σαφή ημερομηνία λήξης. Οικονομικά αλλά και πνευματικά προβλήματα εμφανίστηκαν απειλητικά στον ορίζοντα. Τελικά, η κοινότητα προσαρμόστηκε, ξαναγύρισε στις δουλειές της και το μήνυμα εξιδανικεύτηκε, πήρε μια φιλοσοφική χροιά. Το θέμα πλέον δεν είναι η απελευθέρωση της Γης του Ισραήλ και η άμεση, παραδειγματική και πλήρης επικράτηση της θεοκρατίας. Ο Θεός αποφάσισε να δώσει χρόνο στον κόσμο για να μετανοήσει, επομένως προέχει να δώσουμε τα καλά νέα για τον Μεσσία και να σώσουμε όσο γίνεται περισσότερους ανθρώπους. Το βάρος θα πέσει τώρα στην ατομική, προσωπική σωτηρία από την αμαρτία. Η νέα εξωστρέφεια θα σώσει την πίστη και η ομάδα θα εξαπλωθεί.

 

Οι «Ελληνιστές» σηκώνουν κεφάλι

Είδαμε ότι στην αρχή το κίνημα που αναχρονιστικά καλούμε «χριστιανισμό» ήταν μια προχωρημένη μεσσιανική εκδοχή του ιουδαϊσμού. Η παγκοσμιοποίηση όμως, που σάρωνε την εποχή εκείνη, περιέπλεξε και την εξέλιξη της δικής μας σέχτας. Τον καιρό του Ιησού οι περισσότεροι Εβραίοι μιλούσαν ελληνικά, ειδικά στη διασπορά (η Αλεξάνδρεια και η Αντιόχεια ήταν τότε η δεύτερη και η τρίτη πόλη αντίστοιχα σε πληθυσμό Εβραίων). Ακόμα και στην Ιερουσαλήμ, το σκληρό πυρήνα του ιουδαϊσμού, πάνω από το 20% του πληθυσμού είχε ως μητρική γλώσσα την ελληνική (κοινή). Τα αραμαϊκά είχαν ξεπέσει σε γλώσσα των επαρχιωτών και των φτωχών. Η κοινή, ως 1ίη§αα ίταηοα του εμπορίου, των γραμμάτων και της διοίκησης, αποτελούσε από την εποχή της κατάκτησης του Αλέξανδρου απαραίτητο εφόδιο σε ολόκληρη την ανατολική Μεσόγειο. Οι Εβραίοι, είτε ως μισθοφόροι των Σελευκιδών και των Πτολεμαίων στη διασπορά είτε ως υπήκοοι αυτών των ελληνιστικών βασιλείων στη δική τους γη, ξέχασαν σε μεγάλο βαθμό τη μητρική τους γλώσσα. Ακόμα και οι εθνικιστές, άλλωστε, δεν πάσχιζαν να απαλλαγούν ολοκληρωτικά από την ελληνική επιρροή, όσο τουλάχιστον αυτή δεν απειλούσε να εξαφανίσει τη δική τους ταυτότητα. Πολλοί λοιπόν μπορούσαν να διαβάσουν την Παλαιά Διαθήκη μόνο στην ελληνική μετάφραση των Εβδομήκοντα. Έτσι, στην πρώτη κοινότητα των οπαδών του Ιησού δημιουργήθηκαν άε ίαοΐο δύο ομάδες: αυτοί που προσεύχονταν στα ελληνικά και όσοι (όπως ο ίδιος ο Ιησούς και οι μαθητές) λάτρευαν το Θεό στα αραμαϊκά. Οι πρώτοι (Εβραίοι με μητρική γλώσσα τα ελληνικά) ονομάζονταν «Ελληνιστές» και οι δεύτεροι «Εβραίοι». Η πρακτική αυτή διαίρεση δεν άργησε να αποκτήσει και ιδεολογικό περιεχόμενο. Η πλειονότητα των «Ελληνιστών» είχε σχέσεις με την κοσμοπολίτικη διασπορά και ήταν μάλλον απρόθυμη να τηρήσει κατά γράμμα το Μωσαϊκό Νόμο. Έδινε ιδιαίτερη έμφαση στις πιο οργισμένες από τις παρατηρήσεις του Ιησού για το Ναό και τους αρχιερείς του, ενώ ευνοούσε γενικά μια πιο ανατρεπτική εκδοχή της διδασκαλίας του. Διατύπωνε μάλιστα και παράπονα για συστηματικό παραγκωνισμό της από την ηγεσία του κινήματος. Μεταξύ των «Ελληνιστών» υπήρχαν και πρώην ειδωλολάτρες που είχαν ασπαστεί τον ιουδαϊσμό («Προσήλυτοι»).ιουδαϊσμό («Προσήλυτοι»). Η εβραϊκή θρησκεία, χάρη στην αρχαιότητα της και τον πνευματικά ελκυστικό μονοθεϊσμό της, είχε προσελκύσει σημαντικό αριθμό αλλόφυλων στην ανατολική Μεσόγειο - σημείωνε δε ιδιαίτερη επιτυχία στους φιλοσόφους και στους εύπορους. Παρά την προσπάθεια τους να δείξουν απόλυτα αρμονική την πρώτη κοινότητα των πιοτών, οι Πράξεις των Αποστόλων αναγκάζονται να αναφέρουν το περιστατικό μιας δίκαιης διαμαρτυρίας των «Ελληνιστών»: Οι χήρες της ομάδας τους παραμελούνταν στη διανομή τροφίμων και αγαθών του κοινοβίου. Ηγέτης της ομάδας ήταν ο Στέφανος, η δράση του οποίου εμφανίζει αναλογίες με εκείνη του ίδιου του Ιησού. Το λιντσάρισμα του από τον όχλο στην Ιερουσαλήμ θα οδηγήσει στη φυγή των «Ελληνιστών» από τα Ιεροσόλυμα και στη μετεγκατάσταση τους στην Αντιόχεια, στην Αλεξάνδρεια και σε άλλες πόλεις της διασποράς. Εκεί διέδωσαν την πίστη στον Ιησού και βοήθησαν με το «φιλελευθερισμό» τους να ανοίξει η πρώτη κοινότητα τις πόρτες της στους απλούς συνοδοιπόρους και θαυμαστές της εβραϊκής πίστης («Θεοφοβούμενοι»), που δεν είχαν όμως ασπαστεί και τυπικά τον ιουδαϊσμό ούτε ακολουθούσαν αυστηρά το Μωσαϊκό Νόμο. Εκεί (συγκεκριμένα στην Αντιόχεια) ακούστηκε πρώτη φορά ο όρος «χριστιανός». Εκεί είναι που θα τους συναντήσει και ο πρώην διώκτης τους, ο Παύλος. Στην Ιερουσαλήμ πάντως το κυνήγι κατά των «Ελληνιστών» άφησε άθικτο τον κύκλο των μαθητών και της οικογένειας του Ιησού. Φαίνεται ότι είχαν προς το παρόν αναβαθμιστεί, ως επαρκώς νομοταγείς και φιλήσυχοι, στα μάτια της επίγειας εξουσίας.

 

 

Ο αινιγματικός Σαούλ ή Παύλος

 

Παρ’ όλο που δεν συνάντησε ποτέ τον Ιησού «κατά σάρκα», ο Παύλος θεωρείται από πολλούς συνιδρυτής της νέας θρησκείας. Οι επτά γνήσιες από τις επιστολές του προς χριστιανικές κοινότητες της διασποράς είναι τα παλαιότερα κείμενα της Καινής Διαθήκης, τα αρχαιότερα σωζόμενα χριστιανικά ντοκουμέντα, αφού γράφτηκαν μεταξύ του 50 και του 60 μ.Χ. (τα Ευαγγέλια είναι αρκετά μεταγενέστερα, 70-95 μ.Χ.). Η ζωή του καλύπτεται από πέπλο μυστηρίου. Το βέβαιο είναι ότι ήταν ελληνόφωνος Εβραίος της διασποράς, προσκείμενος αρχικά στο φαρισαϊκό κίνημα, ο οποίος από ακτιβιστής εναντίον των οπαδών του Ιησού έγινε (ύστερα από μυστικιστική εμπειρία που βίωσε με τραυματική ένταση) αφοσιωμένος πιστός και προπαγανδιστής του Κυρίου. Πιθανότατα υπήρξε ειδικευμένος τεχνίτης (ίσως να είχε οικογενειακή παράδοση στις τέντες και στα υφάσματα). Σε κάθε νέα πόλη που έφτανε για να διδάξει, έφτιαχνε ένα εργαστήριο ανάμεσα στα υπόλοιπα και μυούσε όσους σύχναζαν στα καταστήματα και στην τοπική συναγωγή. Δεν συνήθιζε βέβαια δημόσιες εμφανίσεις και λόγους στην αγορά· προτιμούσε το γνώριμο έδαφος των πιστών Εβραίων αλλά και των «Προσήλυτων» (πρώην πολυθεϊστών που έγιναν Εβραίοι) και των «Θεοφοβούμενων» (απλοί συμπαθούντες και φίλοι). Το μεγάλο πρόβλημα του Παύλου στην αποστολή του ήταν οι θρησκευτικοί νόμοι των Εβραίων, που φυσιολογικά έπρεπε να ακολουθήσουν και οι νεοφερμένοι στην πίστη: η περιτομή στους άντρες, η αυστηρή αργία του Σαββάτου και οι απαγορεύσεις σε πολλές κατηγορίες φαγητού. Ο ίδιος δεν είχε καμία αντίρρηση, τα τηρούσε όλα, καταλάβαινε όμως ότι αποτελούσαν μεγάλο εμπόδιο για την προσέλκυση νέων οπαδών. Η περιτομή, εκτός από επώδυνη (με την ιατρική της εποχής), θεωρούνταν από τους Έλληνες στιγματισμός. Η υποχρεωτική αργία και το ειδικό φαγητό εμπόδιζαν την ουσιαστική ενσωμάτωση των Εβραίων στην κοινή ζωή μιας πολυφυλετικής πόλης. Χρειαζόταν μια υπέρβαση και ο Παύλος είχε το θάρρος αλλά και την καπατσοσύνη να την κάνει. Δίδασκε λοιπόν, αρχικά, σε αντίθεση με τους άλλους αποστόλους, ότι δεν απαιτείται να γίνει ένας ειδωλολάτρης πρώτα Εβραίος (και να τηρεί τους νόμους) για να δεχτεί τον Ιησού ως Μεσσία. Εδώ έρχεται η Δευτέρα Παρουσία, μας έστειλε ο Θεός το νέο μήνυμα της χαράς, εδώ αναστήθηκε ο Χριστός και εμείς θα τυρβάζουμε περί σχολαστικών απαγορεύσεων; Μια απλή βάφτιση, η αγάπη για την κοινότητα και η ανεπιφύλακτη πίστη στην Ανάσταση αρκούν. Το μήνυμα του Παύλου σόκαρε τους «παραδοσιακούς» χριστιανούς, αλλά ενθουσίασε πολλούς ειδωλολάτρες που γλίτωσαν την περιτομή και έψαχναν για κάτι καινούργιο και δυναμικό. Ήθελαν να κρατήσουν την πνευματικότητα και τη βαθύτερη ηθική του ιουδαϊσμού, αλλά όχι και τις οχληρές δεσμεύσεις του.

 

Ο Πέτρος και ο Παύλος αναδείχτηκαν σε «δίδυμους πύργους» του κινήματος. Ήταν όμως ο ρόλος τους πραγματικά τόσο πρωταγωνιστικός ή στα ονόματα τους δόθηκε δυσανάλογη συμβολική σημασία από τους μεταγενέστερους σχολιαστές;

 

Ήταν οι Φαρισαίοι υποκριτές;

 

Αποτελούσαν το κυρίαρχο πνευματικό ρεύμα στον ιουδαϊσμό της εποχής. Στόχος τους ήταν η πιο ορθή και εποικοδομητική ερμηνεία της Πεντατεύχου και εκπροσωπούσαν την προοδευτική πτέρυγα. Οι αντίπαλοι τους, οι Σαδδουκαίοι, όπως ο ’ννας και ο Καϊάφας, δεν δέχονταν καν ότι ο Μωσαϊκός Νόμος παίρνει οποιαδήποτε ερμηνεία - πέρα από την κυριολεκτική εφαρμογή του. Οι Φαρισαίοι πίστευαν στη μετά θάνατον ζωή και στον ερχομό του Μεσσία. Η διδασκαλία του Ιησού είναι πολύ κοντά στις φαρισαϊκές απόψεις, σε σημείο που ισχυρή μερίδα ακαδημαϊκών έφτασε να υποστηρίξει ότι υπήρξε κάποτε και ο ίδιος Φαρισαίος! Τον ξεχωρίζει μόνο η χάση του να τραβά τα πράγματα στα άκρα: Δεν αρκεί να αγαπάς τους γείτονες (πρέπει να αγαπάς και τους εχθρούς), δεν αρκεί να μην κοιμηθείς με τη γυναίκα του άλλου (δεν πρέπει καν να την ποθείς), δεν μπορείς να κρατάς έστω και κριτική στάση προς τους «δοσίλογους» συνεργάτες των Ρωμαίων αρχιερείς (πρέπει να τους περιφρονήσεις ολοκληρωτικά και να πάρεις τις έρημους και τα βουνά), δεν αρκεί να υποδέχεσαι μόνο τους καλούς και τους ομοίους στον οίκο σου (πρέπει να δεχτείς επίσης στο σπίτι σου τους απόκληρους, τους φοροεισπράκτορες και τις πόρνες). Ναι, αν το να υποστηρίζεις όχι σε αυτό τον κόσμο δεν μπορεί να τα έχει κανείς όλα και πρέπει να συμβιβαστεί, είναι μια μορφή υποκρισίας, τότε οι Φαρισαίοι ήταν μεγάλοι υποκριτές.

 

Όσο μεταγενέστερο είναι το ευαγγέλιο τόσο πανηγυρικότερα αθωώνει τον Πόντιο Πιλάτο για τη δίκη και την εκτέλεση του Ιησού.

 

Ήταν πραγματικά ξεπερασμένος  ο Μωσαϊκός Νόμος;

 

Η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν ποτέ ένα εντελώς σχολαστικό κατασκεύασμα. Κάποτε μάλιστα η εφαρμογή του είχε μέγιστη πρακτική σημασία. Τι να χα κάνει, ας πούμε, ένας λαός της ερήμου τα γουρούνια; Δεν συμφέρουν. Καλύτερα να τα απαγορεύσει τελείως. Η υποχρεωτική αργία του Σαββάτου υπήρξε σπουδαίο ανθρωπιστικό μέτρο, για να μη σκάνε από τη δουλειά οι δούλοι και οι φτωχοί. Η άποψη ότι η γη ανήκει αποκλειστικά στο Θεό ήταν επίσης πολύ χρήσιμη ώστε να μη γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι. Επέτρεπε την τακτική αναδιανομή της και πρόσφερε άλλοθι στους κοινωνικούς επαναστάτες. Καλά όλα αυτά, αλλά ο κόσμος είχε αλλάξει. Πρώτα ο Αλέξανδρος και κατόπιν οι Ρωμαίοι ένωσαν το γνωστό τότε κόσμο. Η εθνικιστική, αμυντική και περιχαρακωμένη στάση ζωής δεν συνέφερε πλέον κανένα. Ο ιουδαϊσμός της διασποράς έπρεπε να απαλλάξει τον εαυτό του από τα δεσμά της γης (Χαναάν και Ναός), του περιούσιου λαού (εβραϊκή φυλή) και των περιοριστικών εθίμων (διατροφή, θυσίες, τελετουργικοί καθαρμοί, Σάββατο). Ο χριστιανισμός έγινε τελικά το όργανο της ιστορίας, για να ξεφορτωθεί ο μονοθεϊσμός τα βάρη του παρελθόντος και να απογειωθεί. Λίγο αργότερα η ελληνική φιλοσοφία έσπευσε να προσφέρει το θεωρητικό οπλοστάσιο.

 

Πώς διασώθηκαν τα κείμενα της Καινής Διαθήκης;

 

Πολύ δύσκολα και προβληματικά. Το παλαιότερο σωζόμενο χειρόγραφο σχεδόν ολόκληρου Ευαγγελίου βρέθηκε στην ’νω Αίγυπτο και χρονολογείται από το 170 μ.Χ. Οι Επιστολές του Παύλου δεν γράφτηκαν κατά πάσα πιθανότητα ούτε καν σε πάπυρο. Χαράχτηκαν σε πινακίδια που είχαν λεπτό στρώμα κεριού: Ο παραλήπτης τις διάβαζε, καλούσε όσους ήθελαν να τις αντιγράψουν και κατόπιν έλιωνε το κερί και ξαναχρησιμοποιούσε το πινακίδιο. Είναι φανερό ότι κάθε αντίγραφο ήταν μοναδικό, οπότε λάθη εσκεμμένα ή μη ήταν πολύ εύκολο να γίνουν. Κανένα από τα χιλιάδες θραύσματα αντιγράφων που βρέθηκαν δεν ήταν ακριβώς ίδιο με το άλλο! Ευτυχώς, η πλειονότητα των διαφορών δεν ήταν καθοριστικής σημασίας. Πάντως, ακόμα και σήμερα, η ανάγνωση τους απαιτεί ισχυρά κριτικό πνεύμα και επαγγελματικού επιπέδου δυσπιστία.

 

Το κλασικό λάθος που κάνουν οι ζωγράφοι σχετικά με τον Παύλο: Δεν έγραφε ο ίδιος τις επιστολές του, τις υπαγόρευε σε άλλους.

 

 

Οι πρωτοβουλίες του Παύλου δεν πέρασαν απαρατήρητες από τη συντηρητική ηγεσία της Ιερουσαλήμ. Ο Πέτρος ήταν μάλλον αμφίθυμος πάνω στο ζήτημα, επηρεασμένος από τις επιτυχίες του νέου προσηλυτισμού. Ο Ιάκωβος όμως, ο αδερφός του Ιησού και νέος ηγέτης των πιστών, υπήρξε κάθετα αρνητικός. Επιτίμησε αυστηρά τις παρεκκλίσεις στην κοινότητα της Αντιόχειας, που είχε ξεχάσει να τηρεί το Μωσαϊκό Νόμο και δεχόταν τους ειδωλολάτρες με μια απλή συνοπτική βάφτιση. Για να επιλύσει το θέμα, το 49 μ.Χ. συγκάλεσε το συμβούλιο της Ιερουσαλήμ το, όπου παραβρέθηκε και ο Παύλος. Έπειτα από έντονες παρασκηνιακές συγκρούσεις, επιτεύ χθηκε ένας συμβιβασμός. Οι νεοφερμένοι, που δεν ήταν Εβραίοι, έπρεπε να ακολουθούν ένα μίνιμουμ διατροφικών κανόνων, ώστε να μην προσβάλλουν ούτε τους Ιουδαίους συνδαιτημόνες τους ούτε και το Θεό. Οι δύο πλευρές χώρισαν με τη βεβαιότητα ότι ανέθεσαν διακριτά καθήκοντα (ο Παύλος στους ειδωλολάτρες, ο Πέτρος στους Εβραίους, ο Ιάκωβος στο αρχηγείο) και επέβαλαν κοινούς κανόνες. Όμως, όπως συμβαίνει συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις, ο καθένας φεύγοντας ερμήνευσε τη συμφωνία κατά το δοκούν. Όσο πλήθαιναν οι χριστιανοί που δεν υπήρξαν ποτέ Εβραίοι η ισορροπία ανατράπηκε. Προσοχή! Δεν χώρισαν τα πιστεύω τους Εβραίους από τους χριστιανούς. Οι Ιουδαίοι δεν υπήρξαν μέχρι τότε ιδιαίτερα αυστηροί στο δόγμα. Εντέλει θα δέχονταν μια φράξια εντός τους, που πίστευε ότι ο Ιησούς είναι ο Μεσσίας: Ο χρόνος θα έλυνε το πρόβλημα με τον τρόπο που ξέρει. Αν στη Δευτέρα Παρουσία ο Κύριος έλεγε στους πιστούς «Χαίρομαι που σας ξαναβλέπω», θα είχαν δίκιο οι χριστιανοί. Αν έλεγε «Χαίρομαι που σας γνωρίζω», θα είχαν δίκιο οι Εβραίοι. Η περιτομή όμως και το κοινό τραπέζι δεν έπαιρναν καθόλου νερό. Όταν διαφωνείς στις ιδέες με κάποιον, υπάρχει βάση κουβέντας. Όταν όμως δεν μπορείς να φας μαζί του, να παντρευτείς την κόρη του, να ξεκουραστείς την ίδια μέρα, τότε ουσιαστικά δεν μπορείς να συμβιώσεις στην ίδια ομάδα. Επιπλέον, ο επιθετικός προσηλυτισμός των χριστιανών μπορούσε να διαταράξει την εύθραυστη ειρήνη των αλλοφύλων με τους Εβραίους της διασποράς, στις πόλεις όπου συνυπήρχαν (χωριστά και αγαπημένα). Οι ιεροκήρυκες των χριστιανών δεν σέβονταν τις αποκλειστικές επικράτειες των κατεστημένων θρησκειών και μπορούσαν έτσι να ανάψουν άθελα τους, ανά πάσα στιγμή, ανεξέλεγκτες εστίες μισαλλοδοξίας.

 

Ο Ναός του Σολομώντα (κάτω), χτισμένος ξανά μετά την επιστροφή από τη Βαβυλώνα και ολοκληρωμένος από τον Ηρώδη το Μεγάλο, θα καταστραφεί για δεύτερη φορά το 70 μ.Χ. από τους Ρωμαίους.

 

Πώς γίνεται κανείς από Εβραίος αντισημίτης

 

Ο Παύλος, αντικαθιστώντας το νόμο με την πίστη, ως νέο θεμέλιο του χριστιανισμού, θέλοντας και μη απαρνήθηκε την πατρογονική του θρησκεία. Όπως ο Λούθηρος, ξεκίνησε ως μεταρρυθμιστής, αλλά (καθώς το ένα πράγμα φέρνει το άλλο) κατέληξε επαναστάτης για τους πολλούς και προδότης για τους υπόλοιπους. Τελικά, όπως και να έχει, η ιστορία γράφτηκε για μια ακόμα φορά από τους νικητές. Στην προσπάθεια του να γκρεμίσει τα εμπόδια για τη μαζική και ατελώνιστη εισδοχή μετανοημένων ειδωλολατρών στη νέα πίστη, ο Παύλος έφτασε σε παρεξηγήσιμες ακρότητες. Εβραίος ο ίδιος, διατύπωσε αδιανόητα βαριές κατηγορίες εναντίον των συμπατριωτών του. Αδερφικά αλλά βίαια (στο πνεύμα του «κώλο Έλληνες» που λέμε συχνά πυκνά και εμείς) τους έριξε όλο το φταίξιμο για το θάνατο του Ιησού και τους χαρακτήρισε εχθρούς της ανθρωπότητας, αφού βάζουν φραγμούς στη σωτηρία των υπολοίπων. Τα λόγια του (εκτός πλαισίου πλέον) θα χρησιμοποιηθούν στους επόμενους αιώνες με το χειρότερο τρόπο, από κάθε λογής αντισημίτες.

Τις επόμενες δεκαετίες το ρήγμα Εβραίων και χριστιανών ολοένα διευρύνεται. Μετά τη μεγάλη αλλά αποτυχημένη εξέγερση των Ιουδαίων κατά της Ρώμης και την καταστροφή του Ναού (70 μ.Χ.), οι χριστιανοί καταφέρονται πλέον απροκάλυπτα εναντίον των πρώην ομοϊδεατών τους. Ο ρόλος του Πόντιου Πιλάτου στην ιστορία αναβαθμίζεται και οι Εβραίοι παρουσιάζονται ως αποκλειστικοί φονιάδες του ίδιου του Θεού! Ταυτόχρονα, η νέα κυρίαρχη τάση στον ιουδαϊσμό αποφασίζει να αναθεματίσει από τη μεριά της τους χριστιανούς. Τα χτυπήματα εκατέρωθεν γίνονται συνήθως κάτω από τη ζώνη. Οι Πατέρες της Εκκλησίας θα δώσουν από τον αμέσως επόμενο αιώνα την τελική ιδεολογική μαχαιριά.

Οι Εβραίοι παρανόησαν, κατάλαβαν λάθος τα ίδια τους τα κείμενα. Ενώ ολόκληρη η Παλαιά Διαθήκη είναι γραμμένη συμβολικά, αυτοί (οι χαζοί) την πήραν στην κυριολεξία. Ξεσκολισμένοι στη ρητορική και στη δικανική τέχνη, οι Πατέρες δεν χάριζαν κάστανα και έφτασαν στα όρια της στρεψοδικίας για να αποδείξουν αυτό που ήθελαν. Ο Μωσαϊκός Νόμος είναι λοιπόν μόνο ένας διδακτικός μύθος, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να τον εφαρμόζεις. Έτσι, εμφανίστηκαν να οικειοποιούνται πλήρως την κληρονομιά των άλλων (ουσιαστικά τους πήραν και το σπίτι) και, όπως ήταν φυσικό, ανοίχτηκε ένα άνευ προηγουμένου ρήγμα στις τάξεις των πιστών. Η ομάδα των χριστιανών που παρέμεναν πιστοί Ιουδαίοι απομονώθηκε, δέχτηκε πυρά εκατέρωθεν και στους επόμενους αιώνες ολοένα έφθινε. Προτού χαθούν όμως τελείως από την ιστορία, οι «ιουδαιοχριοτιανοί» πρόλαβαν πολλούς αιώνες μετά να κατηχήσουν τον ίδιο τον Μωάμεθ. Έτσι εξηγείται το γεγονός ότι ο μωαμεθανισμός έχει κρατήσει τον Ιησού ως προφήτη, ενώ πήρε σαφώς περισσότερα (τελετουργικά όμως) στοιχεία από τον ιουδαϊσμό.

Γιατί όμως οι χριστιανοί, παρ’ ότι απαλλάχθηκαν έπειτα από μερικές δεκαετίες από τους αμετανόητους Εβραίους, κράτησαν ολόκληρη την Παλαιά Διαθήκη στον ιερό κανόνα; Η απόφαση δεν ήταν εύκολη και προκάλεσε μεγάλους κλυδωνισμούς και νέα διχόνοια. Για πολλούς πιστούς ο Θεός της Παλαιάς Διαθήκης φάνταζε πολύ εκδικητικός και εθνικιστής για τα γούστα τους και προσπάθησαν να τον παραγκωνίσουν. Όμως επικράτησε η πιο νηφάλια παράταξη: Καθετί νέο εκείνη την εποχή ήταν αυτοδικαίως και ανυπόληπτο. Η παλαιότητα λοιπόν των Γραφών έπρεπε να διαφυλαχθεί, για λόγους σοβαρότητας και ισχυρής θεμελίωσης της νέας θρησκείας. ’λλωστε, οι Ρωμαίοι αναγνώριζαν την εβραϊκή ως νόμιμη πίστη με ειδικά δικαιώματα και οι παράγοντες της Εκκλησίας πίστεψαν ότι θα είχαν μια καλύτερη νομική βάση κατά των διωγμών αν διεκδικούσαν και εκείνοι ένα μεγάλο μέρος από την κληρονομιά του επίσημα «αναγνωρισμένου» ιουδαϊσμού.

 

Γιατί επικράτησε ο χριστιανισμός;

 

Στην αρχαιότητα το θρησκευτικό και το κοινωνικοοικονομικό πεδίο ήταν αδιαχώριστα. Η σταδιακή απαλλαγή της πρώτης χριστιανικής κοινότητας από το οχληρό και επικίνδυνο βάρος της επιβολής της Βασιλείας του Θεού στη Γη του Ισραήλ έσωσε τη νέα πίστη από μοιραίες περιπέτειες με τη ρωμαϊκή διοίκηση. Οι διώξεις υπήρξαν, αλλά ήταν σποραδικές, χωρίς ιδιαίτερη επιμονή, και άργησαν πάνω από 200 χρόνια να γίνουν, έστω και στα ξεσπάσματα τους, συστηματικές. Έτσι, η νέα θρησκεία προχωρούσε, με αρχή το εύφορο έδαφος των Εβραίων της πολυπληθούς διασποράς. Αργά αλλά σταθερά η επιρροή της μεγάλωνε. Σε καμία περίπτωση δεν αποτέλεσε τη θρησκεία των φτωχών, των σκλάβων και των απόκληρων. Όσο και αν το μήνυμα του Ιησού τους αφορούσε άμεσα, ούτε μπορούσε να φτάσει εύκολα στα δικά τους καταλύματα ούτε η βιοπάλη θα τους επέτρεπε να το εκτιμήσουν. Αντίθετα, ο μέσος όρος των οπαδών της νέας πίστης ήταν άνθρωποι της πόλης, με εισοδήματα και κοινωνική θέση αρκετά υψηλά, που ήταν μάλιστα, πάνω από όλα, ανερχόμενοι. Στη γενική περίπτωση, πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας τα ξαδέρφια και τους επιστάτες ευκατάστατων οίκων, που σε μερικές γενιές θα έπαιρναν τον έλεγχο της περιουσίας.  Πρόκειται δηλαδή για την ιδανικότερη μαγιά σε κάθε νέο και φιλόδοξο κίνημα. Το ιδιαίτερο στοιχείο του πρώτου χριστιανισμού ήταν η μεγάλη του επιτυχία στις γυναίκες. Με τα μέτρα της εποχής, υπήρξε «φεμινιστικό» κίνημα και έδινε αναβαθμισμένο ρόλο στο μισό πληθυσμό. Ακόμα και στο στενό συγγενικό περιβάλλον των αυτοκρατόρων, υπήρχαν προσήλυτες, και μάλιστα από τις πρώτες κρίσιμες δεκαετίες της εξάπλωσης. Όταν λοιπόν έπρεπε να κινητοποιηθεί το κοινωνικό δίκτυο γνωριμιών για να σωθεί ένας πιστός από δύσκολες περιστάσεις, πάντα υπήρχε μια γυναίκα να πει μια καλή κουβέντα ή να δωροδοκήσει τον κατάλληλο άνθρωπο. Σε μεγαλύτερο όμως εξελικτικό πλεονέκτημα της νέας πίστης αναδείχθηκε η αλληλοβοήθεια. Στους δύσκολους εκείνους καιρούς όποιος έπεφτε θύμα των συχνών επιδημιών ή άλλων άτυχων περιστατικών έμενε συνήθως μόνος. Όλοι  το έβαζαν στα πόδια, ειδικά στα αστικά κέντρα, που οι δεσμοί της φυλής και της οικογένειας είχαν χαλαρώσει. Αντίθετα, η συλλογική ηθική του χριστιανισμού είχε εντυπωσιακά αποτελέσματα σε όλες τις μεγάλες κρίσεις και ειδικά στα ξεσπάσματα επιδημιών. Καθώς φρόντιζαν τους αρρώστους, οι κοινότητες των πιστών είχαν ασυνήθιστα μικρά ποσοστά θνησιμότητας. Για τους ειδωλολάτρες, το φαινόμενο αυτό συνηγορούσε ανοιχτά στην παντοδυναμία του Θεού των χριστιανών. Η νέα θρησκεία υπήρξε λοιπόν το αντίδοτο στο μεγάλο χάος, στην αβεβαιότητα, στη σκληρότητα και στις καταστροφές (σεισμούς, λιμούς, καταποντισμούς) μιας κοσμοπολίτικης ελληνορωμαϊκής πόλης. Χήρες και ορφανά βρίσκονταν στους πέντε δρόμους, εθνικά και πολιτικά μίση μάστιζαν τη Γη, μυστήριες και υστερικές δοξασίες ζάλιζαν τα μυαλά και αλληλοαναιρούνταν, η άγρια παγκοσμιοποίηση κάλπαζε, μόνο το στρατό υπολόγιζαν οι ισχυροί, ενώ ο κυνισμός και το μέχρι αηδίας κυνήγι της άμεσης ικανοποίησης είχε κουράσει τους ανθρώπους. Τίποτε καλύτερο λοιπόν από ένα σοβαρό και νοικοκυρεμένο δίκτυο αλληλεγγύης, που υπόσχεται έναν ωραιότερο άλλο κόσμο (και όχι τις σκιές του ’δη) αλλά και τελική δικαιοσύνη για όλους. Ειδικά όταν χωρίζει για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα το εφικτό και μετρημένο κοινωνικό αίτημα από το μπελαλίδικο πολιτικό: Δεν ζητά την απελευθέρωση των σκλάβων ούτε προσδοκά την πτώση των ισχυρών. Ο Καίσαρας έχει το ελεύθερο επί της Γης, αφού ο Θεός δεν ζει πλέον στο Ναό του Σολομώντα, αλλά μετακόμισε βολικότατα στους ουρανούς. Φυσικά, η τελική επικράτηση του χριστιανισμού έρχεται με τον Κωνσταντίνο. Τότε οι πιστοί δεν  έφταναν πολύ πάνω από το 5% του συνολικού πληθυσμού της αυτοκρατορίας. Δεν ήταν όμως μικρό πράγμα να προσηλυτίσεις ένα θριαμβευτή Ρωμαίο στρατηλάτη. Αμέσως μετά τα δημόσια αξιώματα και οι υπηρεσίες γέμισαν από χριστιανούς και θεωρούνταν τιμή να μοιράζεσαι τις ίδιες θρησκευτικές προτιμήσεις με τον αυτοκράτορα. Ακόμα και οι βάρβαροι επιδρομείς θα θαμπωθούν και δεν θα ασχοληθούν βέβαια με λεπτομέρειες (αν, ας πούμε, ήταν ανέκαθεν ο χριστιανισμός η κυρίαρχη ρωμαϊκή θρησκεία): Οι φοβεροί αυτοί Ρωμαίοι που (προς το παρόν) μας νικούν σε όλες τις μάχες και επιπλέον ζουν και μέσα στη χλιδή, πρέπει να προστατεύονται από πολύ ισχυρό Θεό. Σίγουρα είναι πολύ δυνατότερος από αυτούς τους άχρηστους τους δικούς μας. Ας αλλαξοπιστήσουμε παλικάρια, μπας και δούμε και εμείς άσπρη μέρα.

 

 

Ο Κωνσταντίνος άνοιξε το δρόμο για την οριστική επικράτηση του χριστιανισμού. Παλαιότερα του απέδιδαν ιδιοτελή κίνητρα, αλλά περιέργως οι σύγχρονοι ιστορικοί θεωρούν τη μετά στροφή του ειλικρινή

 

Είχε ο Ιησούς αδέφια;

 

Σύμφωνα με τα Ευαγγέλια, είχε τέσσερις αδερφούς (μικρότερους) και αδιευκρίνιστο αριθμό από αδερφές. Μεταγενέστερα, η Εκκλησία προέκτεινε το δόγμα της άμωμης σύλληψης του Ιησού (που υποστηρίζεται από τις Γραφές) και επέμεινε πεισματικά και για τη διαρκή παρθενία της Μαρίας. Αυτό βέβαια, όπως καταλαβαίνετε, δημιουργεί μεγάλο πρόβλημα συνέπειας. Οι εξηγήσεις των Πατέρων μοιάζουν πολύ δικολαβίστικες και ελάχιστα πειστικές. Τότε ήταν όλοι αδέρφια, λέει η Εκκλησία (ναι, αλλά μόνο τους τέσσερις συγκεκριμένους αποκαλεί έτσι η Καινή Διαθήκη και τους αναφέρει μόνο σε εδάφια για την οικογένεια του Κυρίου). Στα αραμάίκά η λέξη «αδερφός» σημαίνει και ξάδερφος, επανέρχεται η Εκκλησία (ναι, αλλά τα Ευαγγέλια γράφτηκαν στα ελληνικά, όπου υπήρχε από τότε σε χρήση ξεχωριστή λέξη για οποιαδήποτε συγγένεια δευτέρου βαθμού, «ανεψιός»). Όπως και να ‘χει, ο γνωστότερος από τα αδέρφια του ήταν ο Ιάκωβος ο «Δίκαιος» - που είχε μαζί με τον Πέτρο και τον Παύλο την ισχυρότερη επιρροή στις πρώτες δεκαετίες της νέας πίστης. Για τον ίδιο όμως σίγουρα δεν επρόκειτο για καμία «νέα» πίστη: Ήταν ευσεβέστατος συντηρητικός Εβραίος, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει η φήμη ότι τα γόνατα του είχαν γίνει σαν της καμήλας (από τη γονυκλισία). Ο Ιησούς όσο ζούσε δεν τα πήγαινε και πολύ καλά με τους δικούς του: Δίδασκε, άλλωστε, ότι μόνο όποιος εγκατέλειπε την οικογένεια του θα ακολουθούσε τις ουράνιες επιταγές. Ίσως και να ήταν δυσαρεστημένος, επειδή οι δικοί του τον αντιμετώπιζαν σαν τρελό και επιχειρούσαν ενίοτε να διακόψουν τη δράση του και να τον φέρουν στα λογικά του.

 

Ο αδερφός του Ιησού, ο Ιάκωβος ο δίκαιος, είχε κεντρική θέση στην πρώτη χριστιανική κοινότητα. Τις επόμενες όεκαετίες όμως, πουτο διαζύγιο με τον ιουδαϊσμό προχώρησε, η μορφή του πέρασε σε δεύτερο πλάνο.

 

Από πού τα έβγαλα όλα αυτά;

 

Βασικές πηγές είναι οι επτά γνήσιες από τις επιστολές του Παύλου (από το 50 μ.Χ. και μετά) και οι Πράξεις των Αποστόλων, που έγραψε ο ευαγγελιστής Λουκάς γύρω στο 85 μ.Χ. Όπου διαφωνούν όμως, προτιμήσαμε τον Παύλο ως αρχαιότερο. Σημαντικά στοιχεία για την εποχή βρίσκουμε και στον Τάκιτο και τον Φλάβιο Ιώσσηπο (με προσοχή στον τελευταίο, γιατί υπάρχουν μεταγενέστερες αλλοιώσεις στο εδάφιο για τον Ιησού). Σημαντική βοήθεια αποτελούν επίσης τα τελευταία πορίσματα της βιβλικής αρχαιολογίας, αλλά και τα Χειρόγραφα της Νεκράς Θάλασσας, ντοκουμέντα μιας άλλης (αυστηρότερης) ιουδαϊκής φράξιας - της ίδιας όμως εποχής. Τέλος, υπάρχει η συμβολή της κοινωνιολογικής έρευνας: Η δυναμική και τα μαθηματικά που χαρακτηρίζουν τη χωροχρονική εξάπλωση κάθε νέας θρησκείας ή σέχτας είναι εύλογο να εφαρμοστούν και στην περίπτωση του χριστιανισμού. Για πιο μασημένη γνώση προτείνουμε: τα βιβλία του Τζον Ντομινίκ Κρόσαν, του Γουέιν Μικς, του Ρόντνεϊ Σταρκ, του Μάρτιν Χένγκελ, του Έρικ Σίγκαλ, του Γκέζα Βέρμες, του Ε. Π. Σάντερς, του Ν. Τ. Ράιτ, του Όσκαρ Σκάρσουν, τη συλλογή Early Christian World του Φίλιπ Έσλερ, το θρυλικό The History of the Jewish people in the times of Jesus Christ του Εμίλ Σούρερ και τα Δοκίμια στις ρίζες του χριστιανισμού του δικού μας Σάββα Αγουρίδη.

 

Το δεύτερο και τρίτο μέρος στο DISCOVERY & SCIENCE Φεβρουαρίου 2006

Πηγή: Ηρακλής Μπογδάνος, Περιοδικό Discovery Science, Φεβρουάριος 2006, http://www.discoveryscience.gr/data/pdf/issue9a.pdf

 

 

 

 

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

 

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

 

Η ΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΗ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ & Η ΒΙΑ

(Κατά: Αλέξανδρου Χ. Μήτσιου, περ. Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», τ. 44, σελ.74)

 

 

Επιμένω πως βάση των πληροφοριών που μας δίνουν οι ιστορικές πηγές της εποχής εκείνης καταδυκνείεται πως ως τις ημέρες του Ιουλιανού, αλλά και αργότερα, η μεγάλη πλειοψηφία των πληθυσμών και των στρατιωτών -ιδίως στην δυτική πλευρά της ρωμαϊκής επικράτειας- ήταν προσανατολισμένη στις αρχαίες λατρείες. Αποτελεί ιστορικό ατόπημα να παραβλέπεται το γεγονός αυτό. Έτσι κι αλλιώς η αναγνώριση και η επιβολή της νέας θρησκείας, ούτε μισό αιώνα δεν μετρούσε και βασίζονταν σε στηρίγματα βίας, τα οποία δεν ήταν καθόλου αρεστά στα μικρομεσαία και αγροτικά στρώματα, καθώς επίσης και στα ευρωπαϊκά και αφρικανικά έθνη. (Πηγή: Περιοδικό Άβατον, άρθρο «Ιουλιανός, η αποκατάσταση ενός ιστορικού θρύλου», Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, συγγραφέας και διπλωματούχος του ΑΠΘ με ειδικότητα σε θέματα ελληνικού πολιτισμού, πολιτικής ανθρωπολογίας και φιλοσοφικής και ιστορικής αποκατάστασης, τεύχος 44, σελίδα 75)

 

Μυθοπλάστης:  Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος

Απάντηση: Οι σημερινοί παγανιστές και οι συγγραφείς του Δαυλού π.χ. Αλέξανδρος Χ. Μήτσιος, αδυνατούν να εννοήσουν την δύναμη του ευαγγελικού λόγου ως μοχλό της μεταδόσεως της Χριστιανικής πίστεως και διαρκώς ξαποστέλνουν εις το απώτατο άκρο της φαντασίας των την ιστορική πραγματικότητα. Αρνούνται πεισματικά την σύγχρονη αλήθεια 20 αιώνων χριστιανισμού και αναδιπλώνονται ιστορικά ώστε προσωπικά να ικανοποιήσουν την εξαφάνιση του από την επιφάνεια της γης. Θαρρούν πως παντού και πάντοτε ο Χριστιανισμός επιβλήθηκε δια της βίας αλλά βαρέως αδυνατούν να εξηγήσουν πως και γιατί δια της βίας οι παγανιστές «πλειοψηφικοί» δεν μπόρεσαν να τον σταματήσουν τους «μειοψηφικούς» Χριστιανούς τους 3 πρώτους αιώνες και ακόμη χειρότερα, πώς και γιατί μια «μειοψηφία», ο Χριστιανισμός εξέδιδε διατάγματα απαγορεύσεως κατά των παγανιστών «πλειοψηφικών» και εκείνοι έμεναν απαθείς ή έχαναν έδαφος.

Υπάρχου δύο λύσεις:

α. ή ο Χριστιανισμός κατάφερε μέσα σε 3 αιώνες να διαλύσει θρησκείες και δεισιδαιμονίες αιώνων με την αξία του γινόμενος πλειοψηφία, δηλαδή γινόμενος αποδεκτός από τους περισσότερους μορφωμένους, καταξιωμένους αλλά και απλούς πολίτες

β. είτε ο παγανισμός ήταν απλά μια επιφάνεια στο σύνολο του αρχαίου πληθυσμού που ξεφλούδισε πολύ εύκολα κάτω από την πίεση της αλήθειας του Ιησού Χριστού. Δηλαδή ο παγανισμός δεν αφορούσε όλο τον κόσμο της εποχής αλλά μόνο τους φανατικούς θρησκευτές του κόσμου της εποχής εκείνης, με συνέπεια τα λεγόμενα 10% ή 20% περί Χριστιανών στο σύνολο της επικράτειας να ευσταθούν στατιστικά για το σύνολο του πληθυσμού της αυτοκρατορίας αλλά να μην ευσταθούν διόλου για το σύνολο των ανθρώπων της αυτοκρατορίας που ασχολούνταν αποκλειστικά με τον όρο «θρησκεία». Αυτό κανείς δεν το έχει μελετήσει στατιστικά και μπορεί πάρα πολλά να αποδείξει.

Έπειτα οι στρουθοκάμηλοι της ιστορίας, δεν γνωρίζουν, είτε δεν τους συμφέρει να παρουσιάσουν τα λεγόμενα του Ευαγγελίου (Κατά Ματθαίον, Κεφ. Κδ΄ «14 καὶ κηρυχθήσεται τοῦτο τὸ εὐαγγέλιον τῆς βασιλείας ἐν ὅλῃ τῇ οἰκουμένῃ εἰς μαρτύριον πᾶσιν τοῖς ἔθνεσι, καὶ τότε ἥξει τὸ τέλος.»), όπου ξεκάθαρα φαίνεται πως την διάδοση του Ευαγγελίου εις τον πλανήτη Γη, δεν μπορούσε, ούτε μπορεί κανείς θνητός να την σταματήσει.

 

Η διάδοση του Χριστιανισμού (Πηγή Φώτο: Le civilta, Vol. II Roma - Bisanzio - Gli Arabi, Vallardi Edizioni Periodiche, Milano 1963, σελ. 345)

 

Περί Μεγάλης Πλειοψηφίας

Είναι παράλογο από πλευράς Αλέξανδρου Χ. Μήτσιου να υποστηρίζεται η πολιτική του Ιουλιανού Φάβιου Κλαύδιου με το πρόσχημα της επικράτησης της αρχαίας θρησκείας στην πλειοψηφία της «δυτικής πλευράς» της αυτοκρατορίας, ενόσω ο Ιουλιανός φαίνεται να ενδιαφέρονταν πολιτικά περισσότερο για εκείνη την Ανατολική και ιδίως για την περιοχή της Ελλάδας και της άλλοτε Ιωνίας.  Εξάλλου η δυτική πλευρά της αυτοκρατορίας εκτείνονταν μέχρι και την σημερινή Ισπανία. Όμως και εκεί, ήδη από το 325, και δηλαδή πολύ προτού αναλάβει την αυτοκρατορία ο Ιουλιανός Φάβιος Κλαύδιος, ο Χριστιανισμός είχε μεταδοθεί ως φωτιά. Μάλιστα η εξάπλωση του Χριστιανισμού ήταν τέτοια, ώστε εις το απώτερο άκρο της δυτικής Ελλάδας, όπως π.χ. στη νήσο Κέρκυρα, ο Χριστιανισμός αποτελούσε πλειοψηφία ήδη από την εποχή του Διοκλητιανού. Κατά την εποχή δε της επίσκεψης του Ιουλιανού στην Αντιόχεια, εύρεν αυτήν ο αυτοκράτορας πλήρως σχεδόν εκχριστιανισμένη.

 

Περί της επιβολής του Χριστιανισμού δια της βίας

Ως ελέχθη ανωτέρω, ο Χριστιανισμός εις το δυτικότερο τμήμα της Ελλάδας [και αυτό είναι που έχει ιδιαίτερη σημασία για τους Έλληνες], εις την νήσο Κέρκυρα κατά την εποχή του αυτοκράτορα Διοκλητιανού και παρά τους διωγμούς,, είχε γίνει η πλειοψηφία της νήσου. Μάλιστα η ιστορία του εκχριστιανισμού αυτού του δυτικότερου τμήματος της Ελλάδας, αποδεικνύει πως κάθε άλλο παρά με την βία εξαπλώθηκε η Θεία Διδασκαλία των Ευαγγελίων. Αντιθέτως μεταδόθηκε άοπλα και νίκησε τα όπλα. Η δε υποτιθέμενη βία της μετάδοσής της αφορούν απλά απαγορευτικά διατάγματα της αρχαίας θρησκείας και όχι διωγμούς, ως των παγανιστικών.

 

 ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ