Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ & ΣΤΟ ΒΥΖΑΝΤΙΟ

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΕΝΑΝ ΦΑΝΑΤΙΚΟ

«Παρ’ όλα αυτά, τα προπαγανδιστικά Χριστιανικά φυλλάδια διατείνονται πως ο Χριστιανισμός «δια της ηθικής του διδασκαλίας εξύψωσε τη θέση της γυναίκας και καθιέρωσε την ισότητα των φύλων». Πείτε μου, πότε το έκανε αυτό και σε ποια περίπτωση» Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, συγγραφέας των «15 εσταυρωμένων και αναστημένων Σωτήρων», Θεσσαλονίκη, επιστολή προς Ανώνυμο.

Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, συγγραφέας των «15 εσταυρωμένων και αναστημένων Σωτήρων», Θεσσαλονίκη, palladas1@hotmail.com, διακινητής της επιστολής περί των «αναθεματισμό κατά του Ελληνικού έθνους» και της γυναίκας ως υποχείριο στον Χριστιανισμό (Πηγή Φώτο: «15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες», Εκδόσεις Δαδούχος, Θεσσαλονίκη 2003,οπισθόφυλλο).

Ερώτηση: Είναι, ήταν και θα είναι η Εκκλησία του Ιησού Χριστού ενάντια στις εκτρώσεις Γ. Γρηγορομιχελάκη ναι ή όχι;

1.

«…ότι ο θεός θα έβρισκε τους πρώτους του προσήλυτους ανάμεσα στις γυναίκες είναι φυσικό αν λογαριάσουμε πόσο στενά όρια είχε και πόσο καταπιεσμένη ήταν η ζωή που έκαναν συνήθως οι Ελληνίδες» (Πηγή: Euripides Bacchae, edited with Introduction and Commentary by Ε. R. Dodds, Second edition, Oxford, At the Clarendon Press [1960] Μετ. Λίνας Κασδάγλη Εταιρία σπουδών Νεοελληνικού Πολιτισμού κι γενικής παιδείας , Αθήνα 1997)

2.

Περιπτώσεις τέτοιων απορρίψεων διακρίνουμε στην κλασσική Ελληνική εποχή :

1. την εξώγαμων βρεφών έκθεση ή των κλεψιγάμων

2. εκείνη των νεογέννητων, την γνησιότητα της οποίας αμφέβαλλε ο πατέρας

3. λόγω εγωισμού των γονέων που δεν ήθελαν να αναλάβουν τις ενοχλήσεις της ανατροφής

4. εκείνων των θήλεων βρεφών τα οποία ήταν ανεπιθύμητα εφόσον δεν συνέχιζαν το οικογενειακό δέντρο και ούτε κατείχαν ιδιαίτερη θέση μέσα στην οικογένεια (Πηγή: Κ.Α. Χαριτάκης, Παθολόγος Παιδίατρος Τμηματάρχης της Κοινωνικής Υγιεινής του Υπουργείου Υγιεινής, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Θ, σελίδα 783 - 784)

3.

Ένας κωμικός ποιητής λέει πως «ένα γιο πάντα κανείς τον ανατρέφει, ακόμα κι αν είναι φτωχός, μια κόρη την «εκθέτει», ακόμα κι αν είναι πλούσιος». Η «έκθεση», δηλαδή η εγκατάλειψη των νεογέννητων μέσα σ' ένα δοχείο ή σ' ένα πήλινο τσουκάλι σ' έναν έρημο τόπο - και η έκτρωση επί­σης - ήταν, αλίμονο, συνήθειες τρέχουσες, επιτρε­πόμενες και από τον νόμο και από τα ήθη, με την προϋπόθεση ότι μια τέτοια απόφαση θα είχε λη­φθεί ή εγκριθεί από τον πατέρα  (πρβλ. E. Scott. «The archeology of Infancy and Infant Death» British Archaeollogical Reports International Series, 819], Oxford; The Basingstoke Press 1999 σελ. 71 και D. Engels, «The problem of female infanticide in the Greco-Roman world», C.Ph. 75(1980), σσ. 112-20. Βλ. ακόμη: M. Golden, «Demography and the exposure of girls at Athens», Phoenix 35 (1981), σσ. 316-31.) (Πηγή: Περιοδικό Corpus, τεύχος 48, άρθρο «Παιδί και βία στην Ελληνική Μυθολογία», Σπυρίδωνα Δ. Συρόπουλου, Πανεπιστήμιο Αιγαίου, σελ. 60)

4.

Ένας Αθηναίος ρήτορας αναφέρει στην έκταση του «προβλήματος» της εποχής του : «Έχομε τις παλλακίδες για την απόλαυση και τις συζύγους για να μας δίνουν νόμιμα τέκνα και να είναι πιστοί φύλακες του οίκου». (Πηγή: Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 21, άρθρο «οι γυναίκες της Αθήνας στην αρχαιότητα», Κ. Κιουπκιολής, σελ. 29)

Περισσότερα εδώ

ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΟΝΟΜΟΙ

Καλούνταν στην αρχαία Αθήνα οι άρχοντες (άγνωστο πόσοι), οι οποίοι είχαν έργον τους την εποπτεία των ηθών των γυναικών. Όπως είναι άγνωστος ο αριθμός αυτών, έτσι είναι άγνωστος και ο χρόνος κατά τον όποιον εισήχθηκε η αρχή αυτή στην Αθήνα. Μερικοί υποστηρίζουν ότι αυτή είχε εισαχθεί από τα χρόνια του Σόλωνα, άλλ' ότι συν τω χρόνω από εξ αρχής περιορισμένης στην επίβλεψη μόνον των ηθών των γυναικών επεκτάθηκε και στην επίβλεψη των ηθών των ανδρών, καταστώντας μια αστυνομική αρχή της Αθήνας, και ότι επί Δημήτριου του Φαληρέα κατέστη πάλι αρχή ανεξάρτητη. Άλλοι δε, αφού δεν γίνεται μνεία αυτής στο «Άθηναίων Πολιτεία» του Αριστοτέλη, υποστηρίζουν ότι οι γυναικονόμοι κατεστάθηκαν από τον Δημήτριο τον Φαληρέα.

Επίσης είναι άγνωστο αν ήσαν αρχή αιρετή ή κληρωτή. Οι γυναικονόμοι συνέπρατταν μετά των αρεοπαγιτών, όντες οιονεί υπάλληλος αρχή αυτών, φρόντιζαν να τηρείται, ιδιωτική (!) και δημοσία, ευσχημοσύνη και ευκοσμία, επέβαλλαν δε την ποινή του προστίμου στις άκοσμες και ανέγραφαν τα ονόματα αυτών μετά της επιβληθείσης ποινής σε πινακίδα την οποία εκθέτανε σε κάποιον πλάτανο στο Κεραμεικό. Επιτηρούσαν όπως οι εισερχόμενοι στις οικίες φίλοι κατά την τέλεση γάμων ή κάποιας άλλης εορτής μη είναι περισσότεροι των τριάκοντα, υποχρεώνοντας τους κατά τις αυτές εστιάσεις μισθωμένους μαγείρους ν' αναγράφουν τα ονόματα των συγκεντρωμένων στην οικία.

Επέβαλλαν πρόστιμο σε αυτούς που εκδήλωναν υπέρμετρα την θλίψη τους και που θρηνούσαν γοερώς για δικής τους ή άλλη συμφορά και στις γυναίκες που έφεραν ιματισμό απαγορευμένο δια νόμου. Γενικά κόλαζαν κάθε ακολασία και ακοσμία. Εκτός των Αθηνών μνημονεύονται γυναικονόμοι και στις Συρακούσες και στην Σάμο, και στην Γαμβρεία της Μ. Ασίας, και στην Ανδάνια της Μεσσηνίας, όπου επιμελούνταν και των πομπών, και στην Χαιρώνεια της Βοιωτίας κατά τόν Πλούταρχο.

Πηγή: Γ.Δ. Καψάλης, Πρόεδρος του Εκπαιδευτικού Συμβουλίου, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Η, σελίδα 781

Ο γυναικωνίτης της αρχαϊκής εποχής: 1 θάλαμος και αμφιθάλαμος, 2 εργαστήρια, 3 κήπος, Χ (μεταξύ γ & ψ) μέταυλος θύρα, Ψ κηπαία θήρα, (α, αυλή ανδρών, β ξενώνες, αποθήκες κ.λ.π. ανδρώνα, γ αίθουσα ανδρών) (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος 8, σελ. 782)

ΓΥΝΑΙΚΩΝΙΤΗΣ

Είναι το ιδιαίτερο μέρος του οίκου που προορίζεται για την κατοικία των γυναικών. Λέγονταν και : γυναικών, γυναίκειον, γυναικωνίτης, γυναικίτης, γυναικηΐη . Στους Τούρκους ονομάζονταν χαρεαλίκ, στους Πέρσες εντερούν,σ τους Ινδούς ζενανέκ.

Από άποψη της ιστορίας της τέχνης, ο καθορισμός ενός ενιαίου αρχιτεκτονικού τύπου γυναικωνίτη ως ενδιαιτήματος καθίσταται αδύναμος, δεδομένου ότι η θέση των γυναικείων διαμερισμάτων στο σύνολο του οίκου εξαρτήθηκε, όπως ήταν φυσικό, από τον τύπο του οικήματος που επικρατούσε στις διάφορες εποχές και κοινωνικές τάξεις της ελληνικής αρχαιότητας.

Η πρώτη διάκριση του γυναικωνίτη από το λοιπό οίκημα ξεκίνησε την εποχή του Ομήρου και διαφωτίζεται από τις αναφορές του Ομήρου και τις αρχαιολογικές ανασκαφές στην Κνωσό, στην Τύρινθα στην Τροία κ.λ.π.

Στα χρόνια του Ομήρου ο γυναικωνίτης της Πηνελόπης είναι κέδρινος, αρωματισμένος, πλήρης κοσμημάτων, υψήροφος, βαρύτιμος αλλά στα μεταγενέστερα οικήματα ή λείπει παντελώς ή είναι ένα πενιχρό και σκοτεινό δωμάτιο στο οποίο καταφεύγει η οικοδέσποινα κατά τις επισκέψεις και τις δεξιώσεις των ανδρών. Κατά τα ελληνιστικά χρόνια ο γυναικωνίτης γίνεται περισσότερο σύνθετος.

Παράθυρο γυναικωνίτη. [εξ αρχαίας αγγειογραφείας στο Μουσείο του Λούβρου]. (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια , τόμος Η, σελ. 782)

Γενικό γνώρισμα του γυναικωνίτη σε όλες τις εποχές είναι ότι βρίσκεται πάντοτε στο βάθος του οίκου. Αυτό γίνεται για δύο λόγους, για την φύλαξη των γυναικών και για την ασφαλή αποθήκευση σε αυτόν κάθε πολύτιμου θησαυρού, τροφίμων κ.λ.π., διότι πλην της παραμονής των γυναικών, ο γυναικωνίτης χρησιμοποιούνταν και ως θησαυροφυλάκιο (Ξενοφ. Οικον. 9, 3). Στο ανάκτορο της Ιθάκης χρυσός και χαλκός συσσωρεύονται στο θάλαμο μαζί με το κρασί και τον έλαιο (Οδύσ. Β. 338)

Η ιδέα του χωρισμού των γυναικών από τους υπόλοιπους άρρενες κάτοικους του σπιτιού έχει αρχής τις παλιότερες εποχές που το γυναικείο φύλλο ήταν υποταγμένο στο ανδρικό. Στον ελληνικό γυναικωνίτη αυτή η αντίληψη είναι εμφανέστατη. Ο γυναικωνίτης αποτελεί κατά κάποιο τρόπο φυλακή της γυναίκας. Η μέταυλος θύρα παραμένει κλειδωμένη κάθε νύχτα. Η καταπακτή της κλίμακας του ομηρικού υπερώου (που διαμένουν οι ανύπανδρες κόρες των βασιλιάδων και το γυναικείο προσωπικό) σύγκειται εκ «δικλίδων» (διφύλλων) σανίδων πυκνές και καλά αρμοσμένες. Ο γυναικωνίτης της Τύρινθας, περιστοιχίζεται από παχύτατους τοίχους και μοιάζει καταπληκτικά προς το Τουρκικό χαρέμι.

Υπερώον αρχαίας οικίας άνωθεν του περίστυλου. (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια , τόμος Η, σελ. 782)

Στην αρχαϊκή οικία θυρωρός φυλάσσει την θύρα και κροούει ρόπτρον, ώστε επισκέπτης εισερχόμενος να μην δει την οικοδέσποινα και τις θυγατέρες στην αυλή. Η έξοδος των γυναικών από το σπίτι γίνεται μόνο σε κηδείες, σπουδαίες εορτές και επισκέψεων. Πάρα ταύτα υπήρχαν και τοπικές εξαιρέσεις, όπως στην Χίο, στην Τέο και στην Σπάρτη (Πλουτ. Λυκ. 14.15). Αυτό γίνεται και στους μεταγενέστερους ιδίως χρόνους, αλλά και στην Ομηρική εποχή, η Ναυσικά, μόνη με άλλες κορασίδες παίζει σε έρημη παραλία. Ο γυναικωνίτης για την οικοδέσποινα είναι εργαστήριο, τόπος ανάπαυσης και αίθουσα καλλωπισμού ταυτόχρονα.  Μόλις κατά την ελληνορωμαϊκή περίοδο χαλαρώνεται ικανά ο περιορισμός αυτός της γυναίκας και ο γυναικωνίτης χάνει την κυρίαρχη θέση του στην ζωή της γυναίκας.

Πηγή: Παπάς. Π.Ν., φιλόλογος, Μεγάλη ελληνική Εγκυκλοπαίδεια , τόμος Η΄, σελ. 782

Η ΛΥΡΙΚΗ ΠΟΙΗΤΡΙΑ ΣΑΠΦΩ

Εδώ

ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΣ

(Σημ: βλέπε επίσης εδώ και εδώ)

Εταίρες κατά την αρχαιότητα εκαλούντο οι γυναίκες εκείνες, οι οποίες απαλλαγμένες των δεσμών του γάμου, ζούσαν ελευθέρως εκ το εμπορίου των θέλγητρων των. Ό όρος εταίρα, συνώνυμος του όρου πόρνη, απετελούσε ευφημισμό χρησιμοποιηθέντα κατά πρώτον υπό των Αθηναίων, ήταν ανάλογος προς τον όρο amica των
Ρωμαίων και δεν σήμαινε, όπως πιστεύτηκε υπό τίνων, ιδιαιτέρα τινά κατηγορία προνομιούχο στη τάξει των γυναικών, οι οποίες χρηματίζονταν εκ των φυσικών των θέλγητρων.

Εξ όλων των πόλεων της Ελλάδος η ονομαστότερα δια τον αριθμό, την ωραιότητα και την πολυτέλεια των εταιρών της ήταν η Κόρινθος. Χάρις στην κεντρική της θέση η αφνειός Κόρινθος αποτελούσε το ερωτικό εντευκτήριο πλήθους ξένων πλουσίων και άσωτων εμπόρων και ναυτιλλομένων, εξ ου προήλθε και η γνωστή παροιμία: «οὐ παντὸς ἀνδρός εἰς Κόρινθον ἔσθ’ ὁ πλοῦς» (Στράβ. VIII, 6, 20). Οι γνωστότερες όμως και ενδοξότερες εταίρε είναι οι των Αθηνών. Η δημοσία συναναστροφή των περισσοτέρων εξ αυτών μετά πολιτικών ανδρών, καλλιτεχνών, ποιητών, φιλοσόφων κλπ. τις συνέδεσε με το όνομα των φίλων των και τις κατέστησε ενδόξους. Αφ’ ετέρου ο θρύλος, ο οποίος ήδη από της αρχαιότητος σχηματίσθηκε περί το όνομα της Ασπασίας, συνετέλεσε πολύ στο να προσδώσει  εξαιρετική αίγλη εις ολόκληρη την τάξη ων κοινών γυναικών. Ούτως επιστεύθη ότι όλες οι εταίρες είχαν τας αναμφισβήτητους αρετές της Ασπασίας και των ολίγων ανταξίων αυτής γυναικών. Εις την πραγματικότητα όμως οι περισσότερες και μορφώσεως και πνεύματος στερούντο, και το μόνον προτέρημα, στο οποίο στήριζαν την ελπίδα τής επιτυχίας των, ήταν η φυσική των καλλονή.

Η ακμή του εταιρισμού στην Αθήνα άρχεται από των τελών του Ε΄ αιώνος και επιφέρει μεγάλη κρίση στο γάμο, ο όποιος, θεωρούμενος έως τότε ως καθήκον κάθε πολίτου και ως θεμέλιο της κοινωνίας, αρχίζει να προσβάλλεται πανταχόθεν. Η κωμωδία της εποχής, εκπροσωπούσα την κρατούσαν γνώμη, τον σατυρίζει ανηλεώς, οι δε νέοι τον αποφεύγουν δια τον φόβο των βαρών, των ανησυχιών και των φροντίδων, τις οποίες συνεπάγεται» Οι περισσότεροι εκ των συγγραφέων και καλλιτεχνών τής εποχής ταύτης αντί να νυμφευθούν προτιμούσαν να διατηρούν κατά το μάλλον ή ήττον διαρκείς σχέσεις μετά εταίρες. Είναι γνωστές οι σχέσεις του Πραξιτέλους μετά τής Φρύνης, του Αρίστιππου μετά της Λαΐδας, του Μενάνδρου μετά τής Γλυκέρας, του Διφίλου μετά τής Γναθαίνης, του Επικούρου μετά της Λεόντιον κλπ.

Οι εταίρες δύνανται να διαιρεθούν σε πλείστες κατηγορίας. Την τελευταία εξ αυτών αποτελούσαν οι γυναίκες εκείνες, οι οποίες ζούσαν στους τόπους της επισήμου πορνείας. Η ίδρυση οίκων ανοχής ανάγεται στους χρόνους του Σόλωνος, ο οποίος θεώρησε απαραίτητο την πορνεία διά την εξασφάλιση των εντίμων γυναικών από τις επιθέσεις των άγαμων (Αθήναιος IΓ΄, 569 D). Το αντίτιμο εκάστης επισκέψεως στους οίκους τούτους, οι όποιοι καλούντο πορνεῖα, οἰκήματα, ἐργαστήρια, παιδισκεῖα, κασαυρεῖα, ήταν ένας οβολός. Εκτός των επισήμων τούτων ιδρυμάτων υπήρχαν και πολλά άλλα διατηρούμενα υπό Ιδιωτών, ανδρών ή γυναικών, ξένων, μετοίκων ή απελεύθερων, καλουμένων πορνοβοσκῶν. Οι γυναίκες των οίκων τούτων ανήκαν στην ιδιοκτησία του κυρίου των και ήσαν δουλικής καταγωγής, προωρισμένα εκ παιδικής ηλικίας διά το επάγγελμα τούτο, ή είχαν εκπέσει σε δουλεία λόγω εκθέσεως ή λόγω αρπαγής των υπό πειρατών ή πολεμίων. Οι  γυναίκες αυτές κατείχαν υψηλοτέρα σχετικά θέση ή αι των δημοσίων οίκων.

’λλην ιδιαιτέρα και πολυάριθμο τάξη εταιρών αποτελούσαν οι ορχηστρίδες, οι αυλητρίδες, οι καθαρίστριες, οι ψάλτριες, οι σμαβυκίστρες, οι οποίες  προσκαλούμενες στα συμπόσια έτερπαν με την τέχνη και τα Φυσικά των θέλγητρα τους ευωχούμενους. Καθόλου ειπείν οι καλλιτέχνιδες αυτές αποτελούσαν ιδιοκτησία ενός κυρίου , ο οποίος τις εκπαίδευε και τας ενοίκιαζε σε ιδιώτες. Μερικές όμως εξ αυτών ήσαν απελεύθεροι, εξακολουθούσαν δι’ ίδιο λογαριασμό το διπλοΰν επάγγελμα, το όποιον είχαν ως δούλες (Λουκιαν. Εταιρ. Διαλ. 15, 2).

Απομένει τέλος το πλήθος των εταιρών, οι οποίες όντας ελεύθερες ζούσαν μόνες και ανεξάρτητες. Αυτές ήσαν απελεύθερες ή ξένες, σπανιώτερα δε πολίτιδες. Ό αριθμός των απελεύθερων, οι οποίες επιδίδονταν στο επάγγελμα τούτο, ήταν μέγας. Όσο αφορά τις ξένες, αυτές προσελκύονταν στα μεγάλα κέντρα και ιδίως στην  Αθήνα υπό των ευκολιών, τις οποίας προσέφερε η πόλη στην εξάσκηση του. επαγγέλματος των και υπό της ελπίδας μεγαλύτερων κερδών, οσάκις δεν ήσαν θύματα βιωτικής ατυχίας. Ο αριθμός των εξ εντοπίων και ελευθέρων γονέων γεννηθεισών εταιρών ήταν σχετικώς μικρός και προέρχονταν συνήθως εκ των κατωτέρων τάξεων και εκ μεγάλης διαστροφής ή μεγάλης ατυχίας (Λουκιαν. Εταιρ. Διάλ. 6,1. κ. έ.).

Οι τόποι και οι ευκαιρίες, κατά τις οποίες συναντά κανείς στην Αθήνα τις εταίρες ήσαν ποικίλοι. Εξέρχονταν και επιδεικνύονταν ελευθέρως στην οδό (ενώ αυτό ήταν απαγορευμένο για τις έντιμους γυναίκες) και μόνον λεπτομέρειες μερικές της αμφιέσεώς των πρόδιδαν το επάγγελμα των. Έφεραν επί παραδείγματι υποδήματα, οι ήλοι των οποίων αποτύπωναν επί του εδάφους ερωτική τίνα πρόσκληση,· ως «ἀκολούθ(ε)ι» κλπ. Μεταξύ των διαφόρων τρόπων, διά των οποίων εκδήλωνε κάποιος  την προτίμησή του προς τα θέλγητρα μιας εταίρας, ήταν και η μηλοβολία. Συναντούσε κανείς επίσης εταίρες σε όλους τους πολυσύχναστους τόπους: στα θέατρα, στην αγορά, στο ναό της Αφροδίτης κλπ.

Οι κύριοι πελάτες των εταιρών ήσαν οι πλούσιοι νέοι. Κάθε πλούσιος Αθηναίος έφηβος από της εφηβίας του μέχρι του γάμου του διέθετε αρκετά έτη διά την ασωτία και την άγρα της ηδονής. Οι σχέσεις των μετά των εταιρών δεν είχαν καμιά ιδιαιτέρα ωραιότητα και έμοιαζαν καταπληκτικά με τις σχέσεις των νέων όλων των αιώνων προς τις κοινές γυναίκας. Η κοινή γνώμη δείκνυε άκρα επιείκεια προς τις ασωτίας των νέων, η δε τρέχουσα ηθική δεν είχε τίποτε να τις κατηγορήσει αν δεν κατασπαταλούσαν την πατρική των περιουσία διασκεδάζοντας μετά των εταίρων, αν δεν προκαλούσαν σκάνδαλο και αν γνώριζαν να αποσυρθούν εγκαίρως. Το  σύνηθες τέλος των δεσμών τούτων ήταν κανείς πολυτάλαντος γάμος, τον όποιον επετύγχαναν οι γονείς και επεδοκίμαζαν οι υιοί.

Αλλά τα αθηναϊκά ήθη ανέχονταν και σχέσεις νυμφευμένων ανδρών μετά εταιρών. Είναι αληθές ότι οπωσδήποτε ο γάμος επέφερε ποιάν τίνα διακοπή των σχέσεων τούτων και μετάβαλλε πως την ηδονοπαθή ελευθέρα ζωή, αλλ’ είναι συγχρόνως αναμφισβήτητο, ότι οι συζυγικές απιστίες δεν αποτελούσαν εξαίρεση και δεν προκαλούσαν σκάνδαλο. Η κυρία αιτία του γεγονότος τούτου ενέκειτο στον τρόπο, με τον οποίο συνάπτονταν οι αθηναϊκοί γάμοι. Πολλάκις οι νεόνυμφοι ουδέ κατ’ όψιν καν είχαν γνωρίσει αλλήλους προ του γάμου. Τα του γάμου προετοίμαζαν οι γονείς, οι οποίοι αδιαφορούσαν τελείως διά την κλίση και την ιδιοσυγκρασία των συζευγνυομένων και εφρόντιζαν μόνον διά την καταγωγή και την περιουσία. Η συμπάθεια και ο έρως δεν είχαν σχεδόν καμίαν θέση στις ενώσεις αυτές. Χαρακτηριστικότατη είναι και η σχετική ομολογία του Δημοσθένη στο  «Κατὰ Νεαίρας» λόγον του: «τὰς μὲν ἑταίρας ἡδονῆς ἕνεκ ἔχομεν, τὰς δὲ παλλακὰς τῆς καθ’ ἡμέρας θεραπείας τοῦ σώματος, τᾶς δὲ γυναῖκας τοῦ παιδοποιεῖσθαι γνησίως καὶ τῶν ἔνδον φύλακα πιστὴν ἔχειν» (Δημοσθ. Κατά Νεαίρ. 122). Η παιδεία των γυναικών παραμελούνταν σχεδόν παντελώς, διότι ενομίζοντο αυτές κατωτέρας τάξεως όντα, ήττον των ανδρών πεπροικισμένες υπό της φύσεως και ανίκανες να λάβουν μέρος στα δημόσια πράγματα ή να συμμερισθούν της συμπαθείας των εαυτών ανδρών. Όθεν διανοητικώς αυτές δεν ήσαν ικανές προς ευάρεστο κοινωνία μετά των συζύγων των, επιζητούντων διά τούτο αλλαχού ότι δεν εύρισκαν στον οίκο. Οι γυναίκες ήσαν υποβεβλημένες εις υποχρεώσεις, τις οποίες οι άνδρες δεν ήσαν υποχρεωμένοι να τηρούν. Η γυνή φαίνεται ότι δεν είχε το δικαίωμα να καταδίωξει τον σύζυγό της και εάν μπορούσε  να απόδειξη ότι παρέβη την συζυγική πίστη, ενώ η ιδία υπέκειτο σε αυστηρές ποινές επί τω ίδιο έγκλημα.

Συχνάκις υποστηρίχθηκε ότι ο αθηναϊκός νόμος επέβαλλε στις εταίρες ιδιαίτερο ένδυμα, το οποίο τις διέκρινε από των άλλων γυναικών. Η μόνη άμεσος μαρτυρία η φερομένη προς υποστήριξη της γνώμης ταύτης είναι χωρίο τι του Σουίδα, κατά το οποίο «νόμος Ἀθήνησι τὰς ἑταίρας ἀνθινὰ φορεῖν»· φαίνεται όμως ότι ενταύθα η λέξη νόμος τέθηκε αντί του «ἔθος». Αλλαχού, όπως στους Λοκρούς, στις Συρακούσες, στην Λακεδαιμόνα, απαγορεύονταν στις έντιμες γυναίκες να φορούν ορισμένα είδη ενδυμάτων. Καθόλου ειπείν όμως ουδείς περιορισμός επιβάλλονταν στην ενδυμασία των εταιρών, διότι αρκούσε η όλη εμφάνισή τους, για να προδώσει το επάγγελμά τους. Αν η ενδυμασία τους διέφερε της ενδυμασίας των εντίμων γυναικών, τούτο οφείλεται στην ελευθέρα εκλογή τους και στην ανάγκη να προσελκύσουν την προσοχή των ανδρών και να καταστήσουν έκδηλα τα θέλγητρα των. «Αἱ ἑταῖραι, καὶ μάλιστα αἱ ἀμορφότεραι αὐτῶν, καὶ τὴν ἐσθῆτα ὅλην πορφυρᾶν καὶ τὴν δειρὴν χρυσῆν πεποίηνται, τῷ πολυτελεῖ θηρώμεναι τὸ ἐπαγωγὸν καὶ τὸ ἐνδέον τῷ καλῲ προσθέσει τοῦ ἔξωθεν τερπνοῦ παραμυθούμεναι· ἡγοῦνται γὰρ καὶ τὴν ὠλὲνην αὐταῖς στιλπνοτέραν φαίνεσθαι συναπολάμπουσαν τῷ χρυσῷ καὶ τοῦ ποδὸς τὸ μὴ εύπερίγραφον λήσειν ὑπὸ χρυσῷ σανδάλῳ καὶ τὸ πρόσωπον αὐτὸ ἐρασμιώτερον γενήσεσθαι τῷ φαεινοτάτῳ συνορώμενον» (Λουκιαν. Περί του οίκου 194, 7).

Οι εταίρες αποτελούσαν πηγή προσόδων στην αθηναϊκή πολιτεία. Μεταξύ των εισοδημάτων της πόλεως συγκαταλέγονταν και το «πορνικὸν τέλος», του οποίου η είσπραξη μισθώνονταν κατ’ έτος υπό της βουλής στους πορνοτελώνες, οι οποίοι απέγραφαν τους καθ’ έκαστο έτος επιδιδόμενους στο επάγγελμα της πορνείας. Φαίνεται δε ότι η επαγρύπνηση του κράτους επεκτείνονταν και μέχρι του καθορισμού του ποσού, το οποίον δικαιούτο να λαμβάνει εκάστη εταίρα, χωρίς τούτο να σημαίνει κατ’ ουσία ότι η εταίρα δεν ήταν ελευθέρα να προβαίνει στις ιδιαιτέρες μετά των πελατών της συμφωνίες.

Η φήμη πολλών εταιρών παρέμεινε αμείωτος μέχρις ημών. Πλην της Ασπασίας, η οποία διαδραμάτισε σπουδαιότατο πρόσωπο στη αθηναϊκή δημοκρατία διά του ερωτά της προς τον Περικλέα, είναι γνωστή η Φρύνη, ήτις χρησίμευσε ως πρότυπο αγάλματος της Αφροδίτης, η Λαΐς φίλη Αρίστιππου του Κυρηναίου, η Θαργηλία εκ Μιλήτου, ήτις κατά τον Πλούταρχο είχε σχέσεις με τους μεγαλύτερους πολιτικούς άνδρας της Ελλάδος και απέθανε ως βασίλισσα στην Θεσσαλία, η Θαίς, ερωμένη του Αλεξάνδρου κατ’ αρχάς και σύζυγος του Πτολεμαίου, βασίλισσα της Αιγύπτου βραδύτερον, η Λάμια φίλη Δημητρίου του Πολιορκητή, για την οποία οι Αθηναίοι ίδρυσαν βωμό υπό την επίκληση Αφροδίτη Λάμια, η Λεόντιο μαθήτρια του Επικούρου και κομψή συγγραφεύς κατά μαρτυρία του Κικέρωνα, και άλλες.

Στην Ρώμη δέον να διακρίνουμε δύο περιόδους της ιστορίας των εταιρών. Μέχρι της εισβολής των ελληνικών εθίμων οι scortae και meretrices ήσαν κοινές πόρνες. Ζούσαν στα lupanar (πορνείο), ήσαν δούλες των lenones (πορνοβοσκών), και υπέκειντο σε αυστηρά παρακολούθηση εκ μέρους των αγορανόμων. Όπως στην Αθήνα έτσι και στη Ρώμη, το επισκέπτεσθαι τα πορνεία δεν ήταν καθόλου ατιμωτικό. Όταν εισέβαλαν τα ελληνικά ήθη στη Ρώμη, σχηματίσθηκε υπεράνω των scorta
κατά το ελληνικό πρότυπο μία τάξη εταιρών ελευθέρων και ανεξαρτήτου, οι οποίες εκμεταλλεύονταν τα θέλγητρα των δι’ ίδιον λογαριασμό, και μετέρχονταν συγχρόνως την αυλητρίδα, κιθαρίστρια, χορεύτρια, υποχρεούμενοι μόνον να φέρουν ως διακριτικό ιδιαιτέρα τήβεννο, την toga meretricia (βλ. και λέξη πορνεία).

Βιβλιογραφία

01. Λουκιανού, Εταιρικοί διάλογοι τ. Γ΄σ. 253 κ.εξ

02. Αθηναίου, Δειπνοσοφιστές, βιλβ. Ιγ΄

03. Brouwer, Histoire de la civilisation morale er religieuse des Grecs

04. W. A. Becker, Charikles, γ΄έκδ. υπό Goel, τ., Β΄ (Die Hetaeren) σ. 85-103

05. Του αυτού, Gallus, Β΄ έκδ. υπό Goel τ. Γ΄ (Die Buhlerinnen), σ. 89-103 (Berlin 1882)

06. P. Darblay, Les Hetaires celebres (1889)

07. E. Deschanel, Les courtisanes grecques (Paris 1847)

08. Dufour, Histoire de la prostitution (Bruxelles 1861)

09. Dupouy, La prostitution dans l’ antiquite (1877)

10. W.S. Ferguson, Hellenistic Athens (London 1911)

11. F. Jacobs, Beitrage zur Gesch. des Weiblich. Geschlechts εν «Vermischt. Schrift», τ. IV, σ. 312-534

12. E. Montagne, Histoire de la prostitution dass l’ antiquite (1869)

13. M. de Moutifand, Les courtisanes de l’ antiquite (Paris 1883 - 1884)

14. Wachsmuth, Jellen. Allterth., τ. Β΄, σ. 392

Πηγή: Παπακωνσταντίνου Θ., Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σσ. 662 - 663

ΠΑΛΛΑΚΙΔΕΣ & ΙΕΡΟΔΟΥΛΟΙ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΜΕΣΟΓΕΙΟ

ΙΕΡΕΣ ΣΥΝΤΕΧΝΙΕΣ – ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΕΜΠΟΡΙΟ

Γράφει ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΔΗΣ, Αρχαιολόγος

Σκηνή συμποσίου. Ερυθρόμορφο αγγείο, που βρίσκεται στο Εθνικό Μουσείο της Νεάπολης & οπίσθια όψη αγάλματος της Αφροδίτης από την Σιδώνα (Παρίσι, Μουσείο του Λούβρου) (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 61)

(Σημ: βλέπε επίσης εδώ και εδώ)

Οι εταίρες του αρχαίου ελληνικού κόσμου ανήκουν, αν και όχι αποκλειστικά, κυρίως στον αστικό χώρο της πόλης. Συχνά έρχονται σ’ αυτήν από την επαρχία και επίσης αλλάζουν συχνά τόπο κατοικίας, όπως η γνωστή Νέαιρα. Καθώς είναι φυσικό έλκονται περισσότερο από τα μεγάλα εμπορικά κέντρα: την Αθήνα, την Κόρινθο, την Πάφο, την πόλη της Ρόδου.

Και άλλα αστικά κέντρα και εμπορικοί κόμβοι είναι γνωστοί για τον μεγάλο πληθυσμό εταίρων, δημόσιων παλλακίδων και ιεροδούλων, όπως η Επίδαμνος στην Ήπειρο, η Επίδαυρος, τα Μέγαρα, η Τανάγρα, το Βυζάντιο. Επίσης ολόκληρες περιοχές είναι διάσημες για τις εταίρες τους, όπως η Θεσσαλία, η Σικελία, η Ναύκρατις της Αιγύπτου. Στην Ιταλική Χερσόνησο η Ρώμη κρατεί τα πρωτεία σε αριθμό εταίρων και από νωρίς παίρνει τον χαρακτήρα της «πρωτεύουσας της διαφθοράς». Το περίφημο λαϊκό προάστιο της Ρώμης, η Σουμπούρα, ήταν συνοικία φτωχών μετοίκων και εταίρων, ένα είδος «πόλης της αμαρτίας» στην οποία άντρες από όλες τις κοινωνικές τάξεις μπορούσαν να βρουν πόρνες για όλα τα γούστα και τα βαλάντια.

Αριστερά: Άλλη μια σκηνή συμποσίου από ερυθρόμορφη κύλικα του 5^ου αιώνα. Στο κέντρο γυμνή εταίρα παίζει δίαυλο. (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 62 & 63)

Δεξιά: Πινάκιο από την Απουλία με σκηνή συνομιλία νέου με εταίρα. (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 63)

Στην Πομπηία η λάβα από την έκρηξη του Βεζούβιου διατήρησε την πόλη σχεδόν ανέπαφη και έτσι μπορούμε να επισκεφθούμε και να μελετήσουμε ολόκληρες συνοικίες που φιλοξενούσαν πορνεία και χαμαιτυπεία κάθε λογής. Επίσης διατηρήθηκαν αναλλοίωτες τοιχογραφίες με θέματα από τον αγοραίο έρωτα της εποχής ώστε να μπορούμε να φανταστούμε την κατάσταση και σε άλλες παράλιες πόλεις, πόλεις με ισχυρή διακίνηση κεφαλαίου και πληθυσμού.

Συχνά οι κοπέλες ήταν Ανατολίτισσες και έρχονταν από χώρες όπως τη Λυδία, τη Συρία και τη Φοινίκη. Η Θράκη είχε επίσης τη φήμη περιοχής που εξήγε μεγάλο αριθμό δούλων και εταίρων. Στην Αίγυπτο οι δούλες που πωλούνταν ως πόρνες εισάγονταν από τις αραβικές χώρες και από την Αφρική μέσω των ακτών της Ερυθράς Θάλασσας. Οι «εισαγωγείς» εταίρων στην Αίγυπτο ήταν υποχρεωμένοι να πληρώσουν ειδικό τελωνειακό φόρο, τον λεγόμενο «Εταιρικό», που τους έδινε όμως το προνόμιο να διακινούν ελεύθερα στην Αίγυπτο το ζωντανό εμπόρευμα τους και να οργανώνουν ατιμώρητα δίκτυα μαστροπείας και πορνείας. Εταίρες από την Ελλάδα ήταν αντίθετα σπάνιες και ακριβές στην Ανατολή και στην Ασία και η απόκτηση τους εθεωρείτο σημείο μεγάλης οικονομικής ευχέρειας.

Οργανωμένη πορνεία αναπτύχθηκε σε διάφορες περιοχές του ελληνικού χώρου, σε ναούς αφιερωμένους στη θεά Αφροδίτη, όπου οι ιερές δούλες, ή ιερόδουλες, ήταν ιδιοκτησία των ναών και εργάζονταν προς όφελος πάντα του ναού. Κάθε ναός της Αφροδίτης όφειλε να πληρώσει δασμό στην πόλη που τον φιλοξενούσε, ένα είδος πάγιου φόρου που προερχόταν από τα ετήσια κέρδη των ναών αυτών.

Οι ιερόδουλες των ναών της Αφροδίτης απάρτιζαν σωματεία, κατά πόλη και γεωγραφική περιοχή, σωματεία οργανωμένα τα οποία ασκούσαν και ισχυρή επιρροή στην οικονομική και επομένως στην πολιτική ζωή. Στις δύσκολες καταστάσεις που αντιμετώπιζε η πολιτεία οι ιερόδουλες ήταν υποχρεωμένες να προσευχηθούν συλλογικά για τη σωτηρία και την ασφάλεια όλων. Λέγεται ότι, όταν οι Πέρσες του Ξέρξη κατέβαιναν για να υποδουλώσουν την Ελλάδα, οι ιερόδουλες της Κορίνθου συγκεντρώθηκαν στην κορυφή του Ακροκορίνθου και προσευχήθηκαν όλες μαζί. Μετά την αποτυχία του Ξέρξη ο Σιμωνίδης εμπνεύστηκε ένα ωραίο επίγραμμα αφιερωμένο στις ιερόδουλες και στην Αφροδίτη, που εισάκουσε τις προσευχές τους. Το επίγραμμα χαράχθηκε σε έναν πίνακα που τοποθετήθηκε στον ναό της θεάς.

Χάλκινο άγαλμα της Αφροδίτης από τη Σιδώνα. (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 64)

Οι ναοί της Αφροδίτης ήταν συγκροτήματα πολλών κτιρίων μέσα στα οποία ασκείτο λατρεία της θεάς και ιερή πορνεία. Είναι πιθανό ότι στο συγκρότημα ή σε άμεση γειτνίαση υπήρχαν καταλύματα για τους προσκυνητές που έρχονταν από μακριά.  Ο προσκυνητής-πελάτης παρουσιαζόταν στους θεράποντες της θεάς οι οποίοι τον οδηγούσαν στον ναό, για να αφήσει τα δώρα του και να θυσιάσει στη θεά. Ύστερα περνούσε στον χώρο στον οποίο κατοικούσαν οι ιερόδουλες. Για να δουλεύουν σε έναν χώρο οργανωμένο και με κρατική υποστήριξη σημαίνει ότι οι ιερόδουλες πρέπει να επιλέγονταν αυστηρά για την ομορφιά τους και τους τρόπους τους. Στους ναούς της Πανδήμου Αφροδίτης είναι βέβαιο πως η πορνεία προστατευόταν από τους επίσημους φορείς του άστεως και δεν ενείχε την έννοια της φτηνής, αγοραίας εκπόρνευσης. Επρόκειτο για αφιέρωση στην Αφροδίτη.

Η ερωτική πράξη στο πλαίσιο του ναού θεωρείτο καθαρά ως ιερή τελετουργική πράξη ένωσης με τη θεά. Όσο απίστευτο και να φαίνεται σε εμάς σήμερα, στον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό η ιεροδουλία ήταν ένας από τους πιο σεβαστούς και παραδοσιακούς θεσμούς.

Λεπτομέρεια από τον κρατήρα του Ευφρονίου όπου εικονίζονται εταίρες. (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 65)

Μαζί με τις ιδιωτικές παλλακίδες οι ιερόδουλες αποτελούσαν την πιο υψηλή τάξη, ένα είδος εταιρικής «ελίτ». Προσέφεραν υψηλό λειτούργημα έναντι των πολιτών ή των ξένων και της θεάς. Με το αζημίωτο βέβαια. Η Κόρινθος, για παράδειγμα, «δεν ήταν για όλα τα βαλάντια». Η άσκηση της ιερής δουλείας κόστιζε πανάκριβα σε όποιον επιθυμούσε να ενωθεί με την Αφροδίτη και να «θύσει» στην κλίνη του Έρωτα! Στους χρόνους της ακμής της η Κόρινθος είχε πάνω από χίλιες ιερόδουλες στον λόφο του Ακροκορίνθου. Ανάμεσα στα άλλα αγαθά που ανταλλάσσονταν στην πλούσια πόλη, ισχυρός πόλος έλξης για τους επισκέπτες ήταν οι ιερόδουλες, «αιτία πτώχευσης πολλών άμοιρων ναυτικών», όπως λέει ο Στράβων. Δεν ήταν λίγες οι φορές που σημαίνοντα πρόσωπα (όχι μόνο άντρες, αλλά και γυναίκες) προσέφεραν στην Αφροδίτη ολόκληρες ομάδες από ιερόδουλες.

Ένα από αυτά ήταν και ο Ξενοφών ο Κορίνθιος που είχε κάνει τάμα για τη νίκη του στους Ολυμπιακούς Αγώνες την αφιέρωση πολλών ιεροδούλων στη θεά του έρωτα. Συγκεκριμένα ο Πίνδαρος στις Ωδές του συμπεριέλαβε ένα ποίημα που αφορούσε το τάμα αυτού του αθλητή του πένταθλου.

Η Κόρινθος ήταν ήδη πριν τους Περσικούς Πολέμους το μεγαλύτερο και πιο οργανωμένο κέντρο ιεροδουλικής δραστηριότητας στην Ελλάδα. Δεν ήταν η μόνη πόλη με έντονη λατρεία της Αφροδίτης και με τόσο ευρεία διάθεση ιεροδούλων. Ο Έρυξ της Σικελίας, η Πάφος και η Αμαθούντα της Κύπρου, οι Επιζεφύριοι Λοκροί της Ιταλίας ήταν επίσης παγκόσμια κέντρα ιεροδουλίας, της προστατευμένης από τους ναούς της Αφροδίτης εκπόρνευσης γυναικών. Ιστορικά οι συντεχνίες των ιεροδούλων είχαν ασιατική καταγωγή, με πιθανό τόπο προέλευσης τη μικρασιατική Λυδία και τη δημώδη ερωτική λατρεία της Αστάρτης σε όλη την Εγγύς Ανατολή, από τη Συρία και τη Μικρά Ασία ως την Παλαιστίνη και την Κύπρο.

Η ερωτική αφιέρωση διαμέσου της ερωτικής πράξης είναι μια πρακτική που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Αρχικά ήταν μια γνήσια τελετουργική διαδικασία προς τιμήν της θεάς της γονιμότητας, η οποία εξασφάλιζε την ενδυνάμωση των γενετήσιων ικανοτήτων και την καρποφορία. Αργότερα, στον ελληνικό κόσμο, η λατρευτική αφιέρωση στον έρωτα διοχετεύτηκε σε πολλές λατρείες, όπως σ’ αυτήν του Διονύσου, του Πριάπου και της Πανδήμου Αφροδίτης.

Σύμφωνα με τη μαρτυρία του Νικάνδρου η Αθήνα επί Σόλωνος απέκτησε τον πρώτο μεγάλο ναό της Πανδήμου Αφροδίτης και παράλληλα τη δική της συντεχνία οργανωμένων ιεροδούλων. Αυτό το μέτρο του Σόλωνα, δημοσίου ελέγχου των εταιρών, ανήκε στο ευρύτερο πλαίσιο νόμων και αστικών θεσμών του. Πέρα από τη θέσπιση της ιεροδουλίας στον ναό της Πανδήμου Αφροδίτης η άποψη του Σόλωνα για τις κοινές πόρνες ήταν τόσο αρνητική ώστε τον ώθησε να εύχεται αυτές να μην έχουν απογόνους που ντροπιάζουν την πόλη και τις ηθικές αξίες της.

Λίγο αργότερα ο Σωκράτης μας ξαφνιάζει στον διάλογο που κάνει με τη Θεοδότη εξομοιώνοντας το επάγγελμα της πόρνης με κάθε άλλη επαγγελματική ενασχόληση. Ο Σωκράτης δεν διστάζει να πει ότι η εκπαίδευση που δίνει ο προστάτης - μαστροπός στην εταίρα είναι ανώτερη διδαχή της υπέρτατης σαρκικής και ψυχικής απόλαυσης.

Αν και ευδοκίμησε στους αιώνες της κλασικής και ελληνιστικής Αθήνας ο θεσμός του Σόλωνα δεν στάθηκε αρκετά ισχυρός για να κάνει το άστυ της Παλλάδος παγκοσμίως γνωστό για τη δράση των ιεροδούλων του. Αντίθετα στο Άστυ επικράτησαν τα ιδιωτικά πορνεία και η προαγωγή, η διακίνηση και η εκμετάλλευση των εταίρων από επαγγελματίες του χώρου (μαστροπούς, Ienonaes, prostitutores)

Νομική κατάσταση των αρχαίων εταίρων

Η «σταδιοδρομία» των εταίρων άρχιζε νωρίς, αμέσως μετά την εμφάνιση της εμμηνόρροιας. Οι κοπέλες άλλαζαν το όνομα τους διαλέγοντας ένα όνομα «μάχης» που θα τις αντιπροσώπευε στον χώρο του αγοραίου έρωτα. Το όνομα δινόταν συχνά από τον ή την υπεύθυνη για την εκπόρνευση του κοριτσιού. Δεν επρόκειτο για ονόματα δηλωτικά του επαγγέλματος.

Μάλλον επιλέγονταν ονόματα όμορφα, εύηχα, εξωτικά όπως Αφροδίτη, Λαΐς, Νηρηίς, Νεφέλη ή ονόματα που υποδήλωναν τον τόπο καταγωγής: Λυδία, Συρία, Αιγύπτια, Περσηίς. Η αλλαγή του ονόματος γινόταν, για να χάνονται ευκολότερα τα ίχνη των απαχθέντων από τα σπίτια τους κοριτσιών αλλά και για να είναι εύκολη η επαναχρησιμοποίηση του αρχικού ονόματος σε περίπτωση που η εταιρική «σταδιοδρομία» τερματιζόταν με γάμο.

Η νομική κατάσταση διέφερε πολύ από τόπο σε τόπο. Στους οίκους ανοχής συνήθως εργάζονταν δούλες αλλά και ελεύθερες γυναίκες που είχαν συνάψει ειδικό συμβόλαιο εργασίας. Η απομάκρυνση από τον οίκο ήταν δυνατή μόνο σε περίπτωση που ικανοποιούνταν απόλυτα οι εργασιακές απαιτήσεις του ιδιοκτήτη του. Δεν ήταν αδύνατο ή σπάνιο αυτές οι εταίρες να επιλέξουν την απόδραση, με τη βοήθεια κάποιου πελάτη, ενός νέου εκμεταλλευτή ή με δική τους θέληση. Οι εταίρες που διήγαν τον εταιρικό τους βίο εκτός οίκων ανοχής ήταν συνήθως απελεύθερες (δούλες που είχαν κατορθώσει να εξαγοράσουν την ελευθερία τους) ή γυναίκες γεννημένες ελεύθερες. Αυτές προέρχονταν από ανώτερα κοινωνικά στρώματα και φιλοδοξούσαν να γίνουν ερωμένες και παλλακίδες πλούσιων και υψηλά ισταμένων πολιτικών παραγόντων. Λέγεται ότι μια από αυτές ήταν η περίφημη Ασπασία, σύντροφος του Περικλή και ικανότατη υποστηρίκτρια της πολιτικής δράσης του στην Αθήνα του Χρυσού Αιώνα. Κατά κανόνα οι εταίρες επιλέγονταν από τα πλέον χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Οι δημεύσεις περιουσιών αφορούσαν και το προσωπικό που υπηρετούσε τους χρεοκοπημένους αφέντες του. Θεραπαινίδες, υπηρέτριες και μαγείρισσες δημεύονταν μαζί με τα έπιπλα, τα κτίρια και τα περιβόλια! Στην καλύτερη περίπτωση αγοράζονταν σε δημόσιο πλειστηριασμό από κυρίους που τους ξανάδιναν την κανονική τους ιδιότητα. Στη χειρότερη περίπτωση αγοράζονταν από τους lenonaes και οδηγούνταν στην πορνεία.

Η κατάληξη στον οίκο ανοχής πολλές φορές γινόταν λόγω αιχμαλωσίας κατά τη διάρκεια πολέμων. Σε αυτήν την περίπτωση οι νικητές μετέφεραν στις πόλεις τις απαχθείσες γυναίκες και τις πωλούσαν στο σκλαβοπάζαρο ή σε εμπόρους λευκής σαρκός. Γυναίκες - προϊόντα πειρατικών επιδρομών κατέληγαν πάντα στην πορνεία, όπως και γυναίκες που υπήρξαν έκθετα βρέφη.

Εδώ θα πρέπει να αναφέρουμε ότι τα έκθετα βρέφη (μωρά αγνώστου πατρός, άτυχες συλλήψεις) συνήθως εγκαταλείπονταν σε κεντρικά σημεία: πλατείες, σταυροδρόμια, αγορές. Νωρίς το πρωί άνθρωποι των οίκων ανοχής εξέταζαν τα έκθετα βρέφη και αν τα θεωρούσαν υγιή και όμορφα τα έτρεφαν και τα συντηρούσαν μέχρι να φτάσουν στην ηλικία της ερωτικής συνεύρεσης.

Οι lenonaes είχαν δικαιώματα ιδιοκτησίας στα κορίτσια που είχαν εγκαταλειφθεί αμέσως μετά τη γέννηση τους. Στους οίκους ανοχής οι «άτυχες» συλλήψεις δεν ήταν λίγες. Τα παιδιά των εταίρων, καρποί του αγοραίου ερωτά τους με τους πελάτες, έπαιρναν επίσης τον δρόμο της πορνείας εφόσον η πολιτεία δεν τους παρείχε την παραμικρή νομική κάλυψη. Ωστόσο, φαινομενικά, στην κλασική Αθήνα απαγορευόταν ο εγκλεισμός ελεύθερων γυναικών σε οίκους ανοχής. Η μαστροπεία ήταν ύψιστο κακούργημα, υπήρχε έως και θανατική ποινή που αφορούσε την εμπορία της λευκής σαρκός!

Κοινό θέμα της αττικής και της ρωμαϊκής κωμωδίας ήταν η φυγή των σκλαβωμένων εταίρων από τους οίκους, η σύλληψη τους από τους δεσμώτες τους και η τιμωρία τους. Η τραγική μοίρα αυτών των γυναικών αποτελούσε ακόμη και θέμα ψυχαγωγίας για κάποιους! Η τύχη που περίμενε τις δούλες αυτές ήταν μαστίγωση, απομόνωση, ομαδικός βιασμός ή και θάνατος. Άλλες κατέληγαν στα πορνεία για να τιμωρηθούν από τους αφέντες τους λόγω ανεπαρκών υπηρεσιών ή προκειμένου αυτοί να ξεφορτωθούν κάποιες που δεν θεωρούσαν πλέον χρήσιμες. Παλλακίδες αριστοκρατών επίσης ρίχνονταν στην κοινή πορνεία αν κρινόταν ότι η διαγωγή τους δεν ήταν αρεστή ή όταν άρχιζαν να γερνούν.

Σύζυγοι που απιστούσαν ή έπεφταν θύματα τέτοιας κατηγορίας διαπομπεύονταν και υφίσταντο την ατίμωση με κουρά των μαλλιών και με δημόσια έκθεση στις πλατείες. Κατά τη δημόσια έκθεση επί έντεκα ημέρες όφειλαν να φορούν διαφανή και προκλητικά ενδύματα, χωρίς ζώνη.

Ο ενδεχόμενος καρπός της μοιχείας τους τις ακολουθούσε στη σκληρή τους μοίρα, απόδειξη της άνομης και προσβλητικής για τους συζύγους και την πολιτεία, διαγωγής τους. Οι γυναίκες υψηλών κοινωνικών τάξεων που μοίχευαν και έφερναν στον κόσμο άνομους καρπούς δεν δίσταζαν να τους προσδώσουν εξήγηση μυστηριακή και θεάρεστη.

Πράγματι, επειδή η μυθολογία έβριθε από εξωσυζυγικές συνευρέσεις θεών - θνητών, συχνά οι μοιχαλίδες έκρυβαν την απιστία τους με το να παρουσιάσουν τους άνομους καρπούς τους ως προϊόν θεϊκής επιλογής ή συνεύρεσης με εξωανθρώπινες οντότητες! Δεν ξέρουμε κατά πόσο γινόταν εύκολα πιστευτή αυτή η αφελής δικαιολογία. Ο αυτοκράτορας Θεοδόσιος σταμάτησε αυτές τις διεστραμμένες πρακτικές και προστάτευσε τις γυναίκες με ισχυρά νομικά θεσπίσματα.

Ο Χριστιανισμός έδωσε ένα τέλος σε μια σειρά θεσμών που κατά τη διάρκεια ολόκληρης της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας θεωρούνταν δίκαιοι, πρακτικοί και παραδοσιακοί, χωρίς βέβαια να σταματήσει καταλυτικά την πορνεία.

Αφροδίτη, Έρως και Πάν. Μαρμάρινο άγαλμα της ελληνιστικής εποχής (Αθήνα, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο). (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 67)

Κέρδη και έξοδα των εταίρων

Δεν είχαν όλες οι εταίρες μισθό και κέρδη. Οι αιχμάλωτες, οι πιο χαμηλής προέλευσης δούλες, οι τιμωρημένες άπιστες σύζυγοι είχαν ελάχιστη, ή καμία χρηματική απολαβή. Αυτές ονομάζονταν «πεζές». Η μοίρα τους τις βοηθούσε είτε να ξεφύγουν από την άμισθη υπηρεσία τους, είτε τις έκανε να παραμένουν για όλη τους τη ζωή άμισθες. Ήταν οι sine dilectu, in palam, δηλαδή οι δημόσιες άμισθες. Αντίθετα οι τιμές των υπηρεσιών των άλλων εταίρων δεν είχαν σταθερή αξία. Αμείβονταν ανάλογα με την ποιότητα του οίκου στον οποίο εργάζονταν, ανάλογα με τη σωματική ακεραιότητα τους, την ομορφιά τους, την ικανότητα τους και ακόμη ανάλογα με τη μόρφωση και τους τρόπους ευγενείας που ενδεχομένως διέθεταν. Στη μόρφωση συγκαταλεγόταν η γνώση του χορού, της μουσικής, του συνδιαλέγεσθαι. Βέβαια τις τέχνες και τα γράμματα ήταν σε θέση να τα καλλιεργούν οι ελεύθερες γυναίκες που συχνά διατηρούσαν δικούς τους οίκους και δεν είχαν προστάτη ή διαχειριστή παρά τον εαυτό τους.

Στους οίκους ανοχής το κέρδος κατά πελάτη λεγόταν «ελλιμένιον» και ήταν κατάλοιπο των κερδών που απολάμβαναν οι εταίρες στα λιμάνια, όταν έφταναν πλοία με ναυτικούς από όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Το «ελλιμένιον» των οίκων δινόταν προκαταβολικά στον προστάτη. Αντίθετα, το κόστος εξαγοράς μιας εταίρας για μεγάλη χρονική περίοδο, που μπορούσε να φτάσει και τις μερικές εβδομάδες, ήταν μεγάλο. Οι πελάτες που αποτελούσαν κοινή ομάδα, όπως οι στρατιώτες ενός λόχου ή οι οπαδοί κάποιας πολιτικής φατρίας, μπορούσαν να «νοικιάσουν» γυναίκες από οίκους ανοχής με συμβόλαιο. Οι ακριβές και αριστοκρατικές εταίρες, που δέχονταν πελάτες σε δικά τους πορνοστάσια, απαιτούσαν να λαμβάνουν μαζί με την προκαθορισμένη αμοιβή τους και δώρα, όπως κοσμήματα, αρώματα, μέχρι και μικρές περιουσίες. Επίσης δούλους και επίπλωση για τους εργασιακούς τους χώρους. Η Φρύνη πήρε δώρο, από τον Πραξιτέλη, το περίφημο αριστούργημα του: τον Έρωτα. Φιλοτέχνησε, έχοντας την πρότυπο, πολλά αγάλματα της Αφροδίτης και απαθανάτισε και την ίδια αφιερώνοντας το άγαλμα της στους Δελφούς. Δεν είναι επομένως αξιοπερίεργο το γεγονός ότι πολλές χαρισματικές εταίρες αποταμίευαν πρωτοφανή ποσά και έκαναν και μικρές χορηγίες στους δήμους τους. Σήμερα ανακαλύπτουμε βωμούς και μεγαλειώδη μνημεία αφιερωμένα από πόρνες στην πολιτεία. Αυτές οι εταίρες διήγαν βίο πολυτελή και επηρέαζαν τους πελάτες τους στις επαγγελματικές και κοινωνικές αποφάσεις τους. Κατείχαν επαύλεις με στρατιές από προσωπικό, γελωτοποιούς, εξωτικά ζώα και κυκλοφορούσαν με ακριβά φορεία που κουβαλούσαν ειδικοί αχθοφόροι. Στις σκοτεινές συνοικίες όμως των πόλεων αναγκάζονταν να εκπορνεύονται οι φτωχές εταίρες, μέσα σε συνθήκες αθλιότητας και κακής υγιεινής. Στην Αθήνα τα φτωχικά πορνοστάσια ήταν εγκατεστημένα στα τείχη του Κεραμεικού, στη συνοικία των νεκροταφείων και των αγγειοπλαστών. Αρχαιολογικές μαρτυρίες παρουσιάζουν τους χώρους ως εξής: στενά πλινθόκτιστα καμαράκια χτισμένα επάνω στα τείχη, χωρίς πόρτα. Το άνοιγμα που έβλεπε προς τον δρόμο κλεινόταν με ένα κουρέλι από σακί που έπαιζε τον ρόλο της κουρτίνας. Στο εσωτερικό υπήρχε χώρος ίσα ίσα για ένα κρεβάτι. Τα βράδια οι φτηνές εταίρες φώτιζαν τον μηδαμινό χώρο τους με ένα πήλινο λυχνάρι. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ανακαλύπτονται στις αρχαιολογικές ανασκαφές χιλιάδες τέτοια πήλινα λυχνάρια με απαγορευμένες ερωτικές σκηνές συνευρέσεων, σκαλισμένες στον κορμό τους. Με το πήλινο λυχνάρι σηματοδοτούσαν τα βράδια την παρουσία τους. Τα μικρά, ατομικά πορνοστάσια του Κεραμεικού θα έμοιαζαν με φωλιές πυγολαμπίδων τη νύχτα και ίσως από αυτή τους τη συνήθεια οι εταίρες ονομάστηκαν από νωρίς «πεταλούδες της νύχτας». Όταν οι εταίρες έμπαιναν με τον πελάτη στο δωμάτιο έπαιρναν μαζί τους το λυχνάρι, ένδειξη ότι εκείνη τη στιγμή εργάζονταν.

Απουλικός κρατήρας με σκηνή συνομιλίας ενός νέου που κρατάει ένα λαγό και μιας νέας που προσφέρει στην καθήμενη μορφή ένα πλοχμό από λουλούδια. (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 68)

Το λυχνάρι παρέμενε αναμμένο σε περίπτωση που η εταίρα δεν είχε ψεγάδια, ενώ αντίθετα έσβηνε όταν ήθελε να κρύψει φυσικές ατέλειες, γηρατειά ή εμφανή σημάδια αφροδισίων.

Μέσα στο καμαράκι υπήρχε και ένα άλλο πολύτιμο εξάρτημα: η κλεψύδρα! Με την κλεψύδρα μπορούσαν και οι εταίρες και οι πελάτες να είναι σίγουροι ότι ο χρόνος του έρωτα δεν θα ήταν ανεπαρκής ή υπερβολικός. Οι φτωχές εταίρες του Κεραμεικού περίμεναν τους πελάτες τους, οι οποίοι προέρχονταν από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα και από τους δούλους, όρθιες έξω από το καμαράκι τους. Εκεί ζούσαν τη μίζερη ζωή τους και γερνούσαν πρόωρα ή πέθαιναν από ανίατα αφροδίσια νοσήματα.

Οι εταίρες και η θέση τους στην αρχαία πόλη

Οι εταίρες, φτωχές και πλούσιες, παρακατιανές και ιερές δούλες, μισθοφόροι στη θεά Αφροδίτη, όφειλαν διά νόμου να δηλώνουν φανερά την ταυτότητα τους με την εμφάνιση τους και τα κραυγαλέα στολίδια τους («μαχλάδες»=λάγνες, χυδαίες). Τα ενδύματα των εταίρων ονομάζονταν «άνθινα» και χαρακτηρίζονταν από την υπερβολή της σύνθεσης και των χρωμάτων. Τα «ταραντινίδια» ενδύματα ήταν διαφανή και χωρίς κουμπιά. Άφηναν ακάλυπτα επίμαχα σημεία και τόνιζαν τις γραμμές του σώματος. Η δημιουργία εντυπώσεων ήταν πρώτιστο καθήκον των κοινών γυναικών και φρόντιζαν έντεχνα να παρουσιάζονται προκλητικές, ημίγυμνες, γυμνές και με έντονα βαμμένα μαλλιά σε αφύσικες αποχρώσεις. Μόνο οι εταίρες είχαν το «δικαίωμα» να χρησιμοποιούν βαφές για τα μαλλιά και οι ξανθές καλλονές αποτελούσαν ενδιαφέρον και αξιοπερίεργο φαινόμενο για το αντρικό μεσογειακό κοινό. Πολλές εταίρες μασκαρεύονταν με εξωτικά και σπάνια εξαρτήματα, όπως ανατολίτικα διαδήματα, ποικιλόμορφες ζώνες, ακόμη και αντρικά ρούχα ή εξαρτήματα από πανοπλίες. Επίσης οι εταίρες δεν έκρυβαν ποτέ το πρόσωπο τους, όπως έκαναν οι άλλες γυναίκες στους δημόσιους χώρους. Η μεγαλύτερη βλασφημία έναντι των τίμιων γυναικών που συμπεριφέρονταν προκλητικά ήταν το «έχουσαι εταιρικόν τι», συμπεριφορά πόρνης και μαχλάδος. Δεν τους επιτρεπόταν να φορούν σε κοινή θέα χρυσά βραχιόλια και στη Σπάρτη, αν συνέβαινε κάτι τέτοιο, δημευόταν από τους εκπροσώπους του νόμου. Οι εταίρες με το έντονο βάψιμο τους και την έκθεση των σωματικών τους προσόντων έδιναν μια εξωτική νότα στο πέρασμα τους και πολλές έμειναν στην ιστορία ως οι πιο ελκυστικές γυναίκες. Για τον Ιωάννη Χρυσόστομο, όσο όμορφη και να φαίνεται μια εταίρα, παραμένει πάντοτε άσχημη στην ουσία εφόσον παραδίδει τα ψυχικά της κάλλη στην αμαρτία της σάρκας.

Δεν είναι τυχαίο ότι όχι μόνο χριστιανοί πατέρες όπως ο Χρυσόστομος αλλά και οι παγανιστές παρομοίαζαν τις εταίρες με συμβολικές ιδέες όπως την Ηδονή (εκφραζόμενη όχι πάντα ως ευχαρίστηση αλλά ως παρέκκλιση) και την Απάτη.

Εντυπωσιακές «φενάκες» (περούκες), χρωματιστά ενδύματα με έντονους συνδυασμούς, λαμπερά κοσμήματα, καλλυντικά και βαφές κάλυπταν έντεχνα τις ατέλειες και το γήρας για να επιτευχθεί η «έμπνους πόρνευσις», το ζωντανό δόλωμα. Πράγματι, για τις ελεύθερες και τίμιες γυναίκες η σαρκική ομορφιά δεν αποτελεί προσόν και δεν αναφέρεται ποτέ στις επιτύμβιες στήλες και στα ταφικά μνημεία που ανακαλύπτονται στις ανασκαφές. Η ομορφιά για την τίμια γυναίκα της ελληνορωμαϊκής εποχής αποτελεί όνειδος, το σωματικό κάλλος είναι προνόμιο των εφήβων και των ανδρών, ποτέ των γυναικών. Το γυναικείο κάλλος είναι καλό μόνο για ερωτική και καλλιτεχνική έμπνευση και έτσι διάσημες εταίρες προσφέρονται ως μοντέλα για να φιλοτεχνηθούν γλυπτά (Λαΐς, Φρύνη). Ενδιαφέροντα θεάματα δίνουν εταίρες που διοργανώνουν καλλιστεία για να διαφημιστούν στο αντρικό κοινό και να συλλέξουν δώρα και χρήματα. Οι θυσίες στους υπαίθριους βωμούς των θεών ήταν μια καλή αφορμή για να συναχθούν πολυάριθμες εταίρες προσκαλώντας παλιούς και νέους εραστές σε εξοχικά ερωτικά δρώμενα. Οι διονυσιακές εορτές ήταν άλλες κατάλληλες αφορμές για τις εταίρες να διαφημιστούν κατά τη διάρκεια του τρύγου και των πανηγυριών. Ο θεός του κρασιού, της μέθης, της οργιαστικής κραιπάλης, ενέπνεε όχι απλά τον έρωτα αλλά και τον αγοραίο έρωτα, μέσα σε ακόλαστες συνευρέσεις στους αγρούς που μετατρέπονταν σε «οργεώνες», σε πεδία οργίων. Εκδηλώσεις γίνονταν σε ιδιωτικά πορνεία μετά τη δύση του ήλιου ή έξω από τα τείχη των πόλεων, σε άλση και απομονωμένους περιπάτους. Ο Χρύσιπος αναφέρει ότι αρχικά οι εταίρες δεν είχαν την ελευθερία να κινηθούν ή να εργαστούν μέσα στις πόλεις την ημέρα. Φαίνεται όμως ότι αυτή η απαγόρευση σύντομα ξεπεράστηκε, τουλάχιστον όσον αφορά τα μεγάλα αστικά κέντρα και τα λιμάνια.

Ερωτική τέχνη - Ερωτικά τεχνάσματα

Γυναίκα στην «τουαλέτα» της. Λεπτομέρεια ρωμαϊκής πολύχρωμης τοιχογραφίας (Κατάνη, Αρχαιολογικό Ινστιτούτο),  (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 70)

Η επαγγελματική «επιτυχία» των εταίρων ήταν καρπός πολύχρονης εκπαίδευσης στα μυστικά του έρωτα, στην «artes meretriciae». Οι εταίρες που δεν βασίστηκαν απλά στα εξωτερικά τους χαρίσματα αλλά καλλιέργησαν τη μόρφωση τους παρακολουθώντας τις διδασκαλίες των σοφών της εποχής και ταυτόχρονα την τέχνη της Αφροδίτης απέκτησαν φήμη, πλούτη και την αποδοχή τους από κοινωνικούς κύκλους, όπως η Λαΐς. Αυτές σύχναζαν στις ακαδημίες και στις φιλοσοφικές σχολές, συμμετείχαν σε συμπόσια και συζητήσεις σημαντικών φιλοσόφων, λογίων και πολιτικών. Συγχρόνως ήταν άριστες μουσικοί, έπαιζαν άρπα, φλάουτο και κιθάρα και είχαν ρόλο διακοσμητικό, τον ρόλο του στολιδιού στα δείπνα των κεφαλών της πολιτείας. Οι καλλιεργημένες εταίρες ήταν είδος σπάνιο και περιζήτητο στην αθηναϊκή κοινωνία. Σε αυτές οι πλούσιοι άντρες έβρισκαν όλα τα χαρακτηριστικά που έλειπαν από τις συζύγους τους οι οποίες απαγορευόταν να μορφώνονται και να ξεχωρίζουν στις επιστήμες. Ήταν οι «γκέισες» του ελληνορωμαϊκού κόσμου: γυναίκες που εξέφραζαν τον λεπτό έρωτα της σάρκας και παράλληλα πρόσφεραν ανακούφιση πνευματική με τις επιδόσεις τους στη λογιοσύνη. Η Λαΐς παρουσιάζεται από τον Ευριπίδη σαν ξεχωριστή χειρίστρια της διαλεκτικής και ισότιμη με τους φιλοσοφούντες άνδρες. Η εταίρα Γναταίνα συνέγραψε έναν «Νόμον Συσσιτικόν», έναν ύμνο αφιερωμένο στην επιτυχημένη ερωτική συνεύρεση. Οι «πεζές» πόρνες, που δεν διέθεταν τέχνες και γνώσεις, μεταχειρίζονταν τεχνάσματα χυδαίας υφής, τον «πορνικόν λόγον», κατάλληλο για τον όχλο από τον οποίο προμηθεύονταν την πελατεία τους. Ξετσίπωτα ανέκδοτα, προκλητικές κινήσεις, πρόστυχο γύμνωμα, απροκάλυπτη λαγνεία, όλα δίχως έντεχνο και λεπτό χιούμορ, δίχως αισθησιασμό.

Υδρία που εικονίζει τον Φαέθοντα και γυναίκες της Λέσβου.  (Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 71)

Όλες τους προετοιμάζονταν για την εκπόρνευσή τους με πρακτικές συμβουλές από παλαιότερες εταίρες, από τους προαγωγούς ή και από τις μητέρες τους. Στους «Εταιρικούς Διάλογους» του ο Λουκιανός περιγράφει παρόμοιες καταστάσεις όπου μητέρες δασκαλεύουν τις άμαθες κόρες τους να γίνουν εταίρες και να αποκτήσουν υλικά αγαθά ελαφρύνοντας από τη φτώχεια και τις ίδιες.

Πεζές ή παλλακίδες φαίνεται να είχαν να αντιμετωπίσουν ένα κοινό πεπρωμένο: το γήρας που έβγαζε εκτός συναγωνισμού και τις δυο κατηγορίες. Σπάνια οι γηρασμένες παλλακίδες, παρ’ όλα τα πλούτη και τις πολυτέλειες τους, κατάφερναν να πεθάνουν στη σιγουριά που δίνει το χρήμα. Πουλούσαν, λόγω φθοράς του κάλλους τους, τις εφήμερες περιουσίες τους και ξεχνιούνταν από εραστές και θαυμαστές, φτωχές και άσημες, στα παρακμιακά προάστια των πόλεων. Όπως η κλεψύδρα ορίζει τον χρόνο και κάποτε ολοκληρώνει την πτώση του υγρού της, έτσι και οι φθαρμένες και ηλικιωμένες εταίρες τερμάτιζαν τη σταδιοδρομία τους αμέσως μετά το ξέφτισμα της ομορφιάς τους. Ο ποιητής Εύβουλος με επιτυχία αποκαλεί «κλεψύδρες» τις εταίρες που μπορούν να εκμεταλλεύονται την ομορφιά τους και τα νιάτα τους όσο αυτά διαρκούν στον χρόνο.

Ιερές δούλες της Πανδήμου Αφροδίτης, παλλακίδες αξιωματούχων, καταφρονημένες πόρνες των προαστίων. Κρατικοί νόμοι και απόψεις προσωπικοτήτων που εξυψώνουν ένα είδος αγοραίου έρωτα έρχονται σε αντίθεση με τη σκληρή περιφρόνηση και την απαξία έναντι ενός άλλου είδους αγοραίου έρωτα. Στον ελληνορωμαϊκό κόσμο συνυπάρχουν και τα δύο φαινόμενα, εξίσου διαδεδομένα. Η ποίηση του έρωτα και η ειδυλλιακή πλευρά του πορεύονται ταυτόχρονα με την πρόστυχη, την έκφυλη και την απάνθρωπη εκμετάλλευση του. Α

Ενδεικτική Βιβλιογραφία

01. Αθηναίος: Δειπνοσοφιοτές.

02. Αριστοφάνης: Εκκλησιάζουσες.

03. Anthologia Palatina

04. Εύβουλος: Fragmenta

05. Λουκιανός: Εταιρικοί Διάλογοι.

06. Πετρώνιος: Σατυρικόν

07. Πίνδαρος: Ωδές

08. Πλάτωνας: Συμπόσιο

09. Στράβωνας: Γεωγραφικά.

Πηγή: Ιστορία Εικονογραφημένη, τεύχος 435, Σεπτέμβριος 2004, άρθρο «Παλλακίδες & ιερόδουλοι στην Αρχαία Μεσόγειο, Ιερές συντεχνίες – Ιδιωτικό Εμπόριο», Σταύρος Οικονομίδης, Αρχαιολόγος, σελίδα 61

Η  ΘΕΣΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΣΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

ΜΕΡΙΚΑ ΕΔΑΦΙΑ

(Πρός Ρωμαίους Επιστολή γ΄ «22 δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή·»)

(Πρός Γαλάτας Επιστολή γ΄ «28 οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.»)

(Άγιος Γρηγόριος Ναζιανζηνός, Λόγος Λζ΄ 6-7 «Οράτε τό ίσον τής νομοθεσίας. Είς ποιητής ανδρός καί γυναικός, είς χούς αμφότεροι, εικών μία, νόμος είς, θάνατος είς, ανάστασις μία. Ομοίως εξ ανδρός καί γυναικός γεγόναμεν΄ έν χρέος παρά τών τέκνων τοίς γονεύσι οφείλεται [...] Ει δέ τά χείρω σκοπείς΄ ήμαρτεν η γυνή, τούτο καί ο Αδάμ΄ αμφοτέρους ο όφις ηπάτησεν. Ου τό μέν ασθενέστερον ηυρέθη, τό δέ ισχυρότερον. Αλλά τά βελτίω λογίζη; αμφοτέρους σώζει Χριστός τοίς πάθεσιν. Υπέρ ανδρός σάρξ εγένετο; τούτο καί υπέρ γυναικός.»)

Η Αγία Κασσιανή η υμνωδός, εννοώντας την Παναγία, σε απάντηση προς τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, ο οποίος εννοώντας την Εύα τής είπε: «Εκ γυναικός ερρύη τά φαύλα», απήντησε : «Αλλά καί διά γυναικός πηγάζει τά κρείττονα.» 

(Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, από την Ζ΄ Διδαχή «Καθώς ο Ιωακείμ και η Άννα δεν επροτίμησαν το αρσενικόν από το θηλυκόν, έτσι και η ευγενία σας να μην προτιμάτε τα αρσενικά παιδιά σας από τα θηλυκά, διατί όλα πλάσματα του Θεού είνε.»)

 Είναι προφανέστατο το γεγονός ότι στο Χριστιανισμό η γυναίκα δεν είναι υποδεέστερη του άνδρα. Μα ακόμη, εξακολουθούν να υπάρχουν απορίες χριστιανών και άλλων πάνω σε κάποια σχετικά ζητήματα. Και όπως πάντα, υπάρχουν παρερμηνείες και συκοφαντίες ακόμη εναντίον του Ευαγγελίου και των αγίων, πως η Εκκλησία διδάσκει ότι πρέπει να έχει η γυναίκα λιγότερα δικαιώματα απ’ ότι ο άνδρας ή το ότι η γυναίκα θα πρέπει να φοβάται ουσιαστικά τον άνδρα κ.λ.π.  Ιδιαίτερα παρεξηγημένη προσωπικότητα είναι ο απόστολος Παύλος, ο οποίος αν και έχει αποδείξει περίτρανα ότι πρεσβεύει την ισότητα μεταξύ των δύο φύλων, συνεχώς αποκαλείται «μισογύνης». Καιρός λοιπόν να ξεκαθαριστούν αυτά τα θέματα πράγματα.

Η «ΥΠΟΤΑΓΗ» ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ 

Τι εννοεί η Αγία Γραφή όταν γράφει ότι η γυναίκα οφείλει να «υποτάσσεται» στον άνδρα; Γιατί οι γυναίκες δεν γίνονται ιερείς;

(Α΄ Κορ. Κεφ. ια΄  «3.. κεφαλὴ δὲ γυναικὸς ὁ ἀνήρ»)

(Α΄ Κορ. Κεφ. ιδ΄  «34 Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ' ὑποτάσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. 35 εἰ δέ τι μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκῳ τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν· αἰσχρὸν γάρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησίᾳ λαλεῖν.»)

(Εφεσ. Κεφ. ε΄ «22 Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, 23 ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικὸς, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. 24 ἀλλ' ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί.»)

(Εφεσ. Κεφ. ε΄ «33… ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.»)

(Κολ. Κεφ. γ΄ «18 Αἱ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν, ὡς ἀνῆκεν ἐν Κυρίῳ.»)

(Α΄ Τιμ. Κεφ. β΄ «12 γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ' εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ.»)

(Τιτ. Β΄ «3 Πρεσβύτιδας ὡσαύτως ἐν καταστήματι ἱεροπρεπεῖς, μὴ διαβόλους, μὴ οἴνῳ πολλῷ δεδουλωμένας, καλοδιδασκάλους, 4 ἵνα σωφρονίζωσι τὰς νέας φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους 5 σώφρονας, ἁγνάς, οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται..»)

(Α΄ Πετρ.  Κεφ. γ΄: «1 Ὁμοίως αἱ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσι τῷ λόγῳ, διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται»)

Η γυναίκα ως Εκκλησία και ο άνδρας ως ο Χριστός

Η γυναίκα συμβολίζει την αγία Εκκλησία και ο άνδρας το Χριστό. Όπως η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, έτσι και η γυναίκα οφείλει να ακούει τον άνδρα και να μην τον περιφρονεί. Βεβαίως αυτό δεν είναι καθόλου υποβιβαστικό για τη γυναίκα, διότι ο άνδρας ΧΡΩΣΤΑΕΙ να την αγαπάει όπως ακριβώς ο Χριστός αγαπάει την Εκκλησία. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο Χριστός θυσιάστηκε για την Εκκλησία. Η Αγία Γραφή γράφει σχετικά: (Πρός Εφεσίους Επιστολή Κεφ. ε΄ «25 οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς»). Τώρα ο καθένας μπορεί να αναρωτηθεί: από ποιον ζητάει περισσότερα ο Θεός; από την γυναίκα ή από τον άνδρα;

Ο Απόστολος των εθνών προτρέπει: (Πρός Κολασσαείς, Κεφ. γ΄«19 Οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας καὶ μὴ πικραίνεσθε πρὸς αὐτάς.») Αλλά και ο απόστολος Πέτρος λέει ότι οι άνδρες πρέπει να απονέμουν τιμή στις γυναίκες, οι οποίες είναι πιο ευαίσθητες (Α΄ Πέτρου Κεφ. γ΄ «7 Οἱ ἄνδρες ὁμοίως συνοικοῦντες κατὰ γνῶσιν, ὡς ἀσθενεστέρῳ σκεύει τῷ γυναικείῳ ἀπονέμοντες τιμήν, ὡς καὶ συγκληρονόμοι χάριτος ζωῆς, εἰς τὸ μὴ ἐγκόπτεσθαι τὰς προσευχὰς ὑμῶν.»).

 Το ρήμα «υποτάσσομαι» αναφερόμενο σε γυναίκες, όμως, ξενίζει κάπως στα αυτιά πολλών ανθρώπων, επειδή δεν γνωρίζουν αυτή την έννοια της λέξης αγιογραφικά. Υποταγή δεν σημαίνει τυφλή υπακοή. Και δεν είναι υποχρέωση της γυναίκας αποκλειστικά το να υποτάσσεται. Ο ίδιος ο απόστολος Παύλος λέει στους χριστιανούς ότι πρέπει να είναι («21 ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ.» Πρός Εφεσίους Κεφ. ε΄). Δηλαδή όχι μόνο οι γυναίκες οφείλουν υποταγή στους άνδρες, αλλά και οι άνδρες στις γυναίκες! Επιπλέον, είμαστε βέβαιοι πως πολλοί δεν γνωρίζατε ότι σύμφωνα με την Αγία Γραφή, η γυναίκα είναι το «αφεντικό» του σώματος του άντρα της: (Α΄ Προς Κορινθίους ζ΄ «4 ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ' ὁ ἀνήρ· ὁμοίως δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ' ἡ γυνή.») Η γυναίκα έχει πολύ μεγάλο κύρος μέσα στην οικογένεια. Ο ίδιος ο Παύλος γράφει: (Πρός Κολασσαείς Κεφ. γ΄ «20 Τὰ τέκνα ὑπακούετε τοῖς γονεῦσι κατὰ πάντα· τοῦτο γάρ ἐστιν εὐάρεστον τῷ Κυρίῳ»). Άρα τα παιδιά πρέπει να υπακούουν τόσο στη γυναίκα-μητέρα όσο και στον πατέρα. Και θα πούμε ένα άλλο αγιογραφικό εδάφιο σχετικά με την υποταγή, που λέει: (Α΄ Προς Κορινθίους Κεφ. ιδ΄ «32 καὶ πνεύματα προφητῶν προφήταις ὑποτάσσεται·»). Ποιος είναι λοιπόν ανώτερος; Ο προφήτης ή τα χαρίσματα του ιδίου του Θεού του Αγίου Πνεύματος; Φυσικά το τελευταίο. Μα τότε, αν είναι ανώτερος ο Κύριος, γιατί ΥΠΟΤΑΣΣΕΤΑΙ στους προφήτες, εάν εκείνοι θέλουν να σωπάσουν τα χαρίσματα; Έτσι λοιπόν είναι ΠΑΣΙΦΑΝΕΣ ότι η υποταγή δεν έχει σχέση με ανωτερότητα, αφού και ο ίδιος ο παντοκράτωρ Θεός «υποτάσσεται» στους προφήτες.

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΩΣ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Ο άνδρας, λοιπόν, είναι η «κεφαλή» της γυναίκας του. Το να είναι κάποιος κεφαλή, δεν δηλώνει εξουσία ή αξία στη Χριστιανική Εκκλησία. Είναι θέμα ευθύνης, πολύ μεγάλης μάλιστα. Σε ένα σπίτι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να φροντιστούν από έναν, για να διατηρηθεί η ειρήνη στην οικογένεια. Ο Θεός επιλέγει τον άνδρα ως κεφαλή τής οικογένειας, επειδή ο Χριστός, στον οποίον υποτάσσεται η Εκκλησία, ως Θεανδρικό πρόσωπο ήρθε στη γη. Αν τηρηθεί αυτό ενώ ο άνδρας σέβεται τη γυναίκα του και είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για εκείνη, η ειρήνη του σπιτιού είναι πλήρης και κανείς απολύτως δεν αδικείται. Ο άνδρας έχει την ευθύνη των αποφάσεων, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να αγαπάει τη γυναίκα του περισσότερο από τον εαυτό του και οφείλει ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΤΟ ΠΑΝ, ΚΑΙ ΘΥΣΙΕΣ ΑΚΟΜΑ, για να την ευχαριστήσει. Δεν νομίζουμε πως άρεσε στο Χριστό να πεθάνει πάνω στο σταυρό, όμως Εκείνος δέχτηκε να θυσιαστεί από αγάπη για την Εκκλησία. Ομοίως και ο άνδρας, εφόσον αγαπάει τη γυναίκα του, θα ξεχάσει το δικό του θέλημα και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη. Και αφού η τελική απόφαση είναι δική του ως κεφαλή που είναι, αν την αγαπάει πραγματικά, η γυναίκα είναι η πιο κερδισμένη γιατί έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει το δικό της. Έναν τέτοιο άνδρα αξίζει να τον σέβεται και να τον υπακούει μια γυναίκα, και σε μια τέτοια γυναίκα, ο άνδρας όχι μόνο δεν χαλάει χατίρι, αλλά αποφασίζει πάντα προς το δικό της συμφέρον, ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ μέχρι θανάτου. Ποιος τελικά βγαίνει κερδισμένος; Και αν κάποια γυναίκα ακολουθήσει αυτές τις εντολές και για τον άπιστο σύζυγό της, όπως λέει ο Πέτρος, πάλι κερδισμένη θα είναι, γιατί όχι μόνο θα την εκτιμήσει, (μια και αυτό είναι κάτι το οποίο όλοι οι άνδρες εκτιμούν), αλλά ίσως τον σώσει κιόλας, οδηγώντας τον στον μόνο δρόμο σωτηρίας, τον Ιησού Χριστό.

 Μα θα πει κανείς: «Δεν είναι πάντα έτσι, και δεν είναι όλοι οι άνδρες καλοί». Ναι, όμως οι εντολές τού Παύλου ισχύουν και δίδονται για μια σωστή Χριστιανική οικογένεια, που ζει πραγματικά τη Χριστιανική πίστη και τα τηρεί ΟΛΑ. Πρέπει να υπάρχει ΑΜΟΙΒΑΙΟΤΗΤΑ στα συναισθήματα ενός ζεύγους διότι σε κάθε άλλη περίπτωση είναι περιττό να συζητά κανείς.

 Ακόμα ξεκαθαρίζουμε ότι η φράση (Εφεσ. Κεφ. ε΄ «33… ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.») μιλάει για σεβασμό. Είναι αυτονόητο! Καμία γυναίκα δεν φοβάται νοσηρά τον άνδρα που την αγαπάει μέχρι θανάτου, αλλά τον σέβεται.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΚΑΙ Η ΙΕΡΟΣΥΝΗ

Οι γυναίκες μπορούν να ανεβούν το πρώτο «σκαλί» της ιερωσύνης, δηλαδή μπορούν να γίνουν διάκονοι. Σύμφωνα όμως με την Ιερά Παράδοση (συμπεριλαμβανομένου και του Ευαγγελίου: ΄ Κορ. Κεφ. ιδ΄ 34-35, Α΄ Τιμ. κεφ. β΄ 12), οι γυναίκες δεν γίνονται πρεσβύτεροι και επίσκοποι. Κι αυτό γιατί ο Χριστός ήρθε στη γη με Θεανδρική φύση. Έτσι, επειδή ο ιερέας είναι στη Θεία Λειτουργία ΕΙΚΟΝΑ ΧΡΙΣΤΟΥ, πρέπει να είναι άνδρας. Αν ερχόταν ως γυναίκα ο Χριστός, ιερείς θα ήταν ΜΟΝΟ οι γυναίκες. Ο κανονισμός αυτός του Χριστιανισμού δεν δηλώνει ότι οι άνδρες είναι εκ φύσεως καλύτεροι από τις γυναίκες. Εξάλλου η ιεροσύνη των πρεσβυτέρων και των επισκόπων είναι ένας από τους πάρα πολλούς τρόπους να υπηρετήσει κανείς τον Κύριο.

 Είναι δεδομένο πως όταν ο Παύλος απαγορεύει στις γυναίκες το «λαλεῖν» μέσα στις συναθροίσεις των πιστών (Α΄ Κορ. Κεφ. ιδ΄ 34-35), μιλάει αποκλειστικά για το δημόσιο ιερατικό κήρυγμα. Εξάλλου, επιτρέπονταν οι γυναίκες να προφητεύουν ή να προσεύχονται δυνατά μέσα στην εκκλησία, όπως θα δούμε παρακάτω. Το ίδιο ακριβώς εννοεί ο Παύλος λέγοντας ότι απαγορεύει στις γυναίκες το «διδάσκειν» (Α΄ Τιμ Κεφ. β΄12). Έξω από τις λατρευτικές συγκεντρώσεις των πιστών, στα αποστολικά χρόνια πολλές γυναίκες διέπρεψαν διδάσκοντας το Ευαγγέλιο ως απόστολοι ή διάκονοι. Η αγία Φοίβη ήταν διάκονος της Εκκλησίας των Κεγχρέων (Πρός Ρωμαίους, Κεφ. ιστ΄ «1 Συνίστημι δὲ ὑμῖν Φοίβην τὴν ἀδελφὴν ἡμῶν, οὖσαν διάκονον τῆς ἐκκλησίας τῆς ἐν Κεγχρεαῖς, 2 ἵνα αὐτὴν προσδέξησθε ἐν Κυρίῳ ἀξίως τῶν ἁγίων καὶ παραστῆτε αὐτῇ ἐν ᾧ ἂν ὑμῶν χρῄζῃ πράγματι· καὶ γὰρ αὐτὴ προστάτις πολλῶν ἐγενήθη καὶ αὐτοῦ ἐμοῦ.»). Η αγία Πρισκίλλα αποκαλείται συνεργός του Παύλου (Προς Ρωμαίους  Κεφ. ιστ΄ «3 Ἀσπάσασθε Πρίσκιλλαν καὶ Ἀκύλαν τοὺς συνεργούς μου ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ, 4 οἵτινες ὑπὲρ τῆς ψυχῆς μου τὸν ἑαυτῶν τράχηλον ὑπέθηκαν, οἷς οὐκ ἐγὼ μόνος εὐχαριστῶ, ἀλλὰ καὶ πᾶσαι αἱ ἐκκλησίαι τῶν ἐθνῶν, καὶ τὴν κατ' οἶκον αὐτῶν ἐκκλησίαν.»). Μάλιστα εκείνη μαζί με το σύζυγό της τον Ακύλα δίδαξε τον απόστολο Απολλώ (Πράξεις των Αποστόλων, Κεφ. ιη΄ «24 ἀπέστειλεν αὐτὸν ὁ Ἅννας δεδεμένον πρὸς Καϊάφαν τὸν ἀρχιερέα. 25 Ἦν δὲ Σίμων Πέτρος ἑστὼς καὶ θερμαινόμενος. εἶπον οὖν αὐτῷ· Μὴ καὶ σὺ ἐκ τῶν μαθητῶν αὐτοῦ εἶ; 26 ἠρνήσατο οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· Οὐκ εἰμί. λέγει εἷς ἐκ τῶν δούλων τοῦ ἀρχιερέως, συγγενὴς ὢν οὗ ἀπέκοψε Πέτρος τὸ ὠτίον· Οὐκ ἐγώ σε εἶδον ἐν τῷ κήπῳ μετ’ αὐτοῦ;»). Η αγία Ιουνία ήταν επίσημη (Προς Ρωμαίους Κεφ. ιστ΄ «7 ἀσπάσασθε Ἀνδρόνικον καὶ Ἰουνίαν τοὺς συγγενεῖς μου καὶ συναιχμαλώτους μου, οἵτινές εἰσιν ἐπίσημοι ἐν τοῖς ἀποστόλοις, οἳ καὶ πρὸ ἐμοῦ γεγόνασιν ἐν Χριστῷ»). Άλλες απόστολοι ήσαν η Τρύφαινα, η Τρυφώσα, η Περσίς και η Ιουλία (Προς Ρωμαίους, Κεφ. ιστ΄ «12 ἀσπάσασθε Τρύφαιναν καὶ Τρυφῶσαν τὰς κοπιώσας ἐν Κυρίῳ. ἀσπάσασθε Περσίδα τὴν ἀγαπητήν, ἥτις πολλὰ ἐκοπίασεν ἐν Κυρίῳ. 13 ἀσπάσασθε Ροῦφον τὸν ἐκλεκτὸν ἐν Κυρίῳ καὶ τὴν μητέρα αὐτοῦ καὶ ἐμοῦ. 14 ἀσπάσασθε Ἀσύγκριτον, Φλέγοντα, Ἑρμᾶν, Πατρόβαν, Ἑρμῆν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς ἀδελφούς. 15 ἀσπάσασθε Φιλόλογον καὶ Ἰουλίαν, Νηρέα καὶ τὴν ἀδελφὴν αὐτοῦ, καὶ Ὀλυμπᾶν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς πάντας ἁγίους.» ).

 Παρενθετικά ας αναφερθεί πως στα Ευαγγέλια εμφανίζονται πλήθος μαθητριών του Κυρίου. Τέτοιες ήταν η Ιωάννα του Χουζά (Κατά Λουκάν Κεφ. η΄ «3 καὶ Ἰωάννα γυνὴ Χουζᾶ ἐπιτρόπου Ἡρῴδου καὶ Σουσάννα καὶ ἕτεραι πολλαί, αἵτινες διηκόνουν αὐτῷ ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς»), η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή (Κατά Ματθαίον, Κεφ. κζ΄ «56 ἐν αἷς ἦν Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ, καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου καὶ Ἰωσῆ μήτηρ, καὶ ἡ μήτηρ τῶν υἱῶν Ζεβεδαίου.»), η Μαρία η Μαγδαληνή (Κατά Μάρκον, Κεφ. ιστ΄ «9 Ἀναστὰς δὲ πρωῒ πρώτῃ σαββάτου ἐφάνη πρῶτον Μαρίᾳ τῇ Μαγδαληνῇ, ἀφ' ἧς ἐκβεβλήκει ἑπτὰ δαιμόνια.»), οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα (Κατά Λουκάν, Κεφ. ι «38 Ἐγένετο δὲ ἐν τῷ πορεύεσθαι αὐτοὺς καὶ αὐτὸς εἰσῆλθεν εἰς κώμην τινά. γυνὴ δέ τις ὀνόματι Μάρθα ὑπεδέξατο αὐτὸν εἰς τὸν οἴκον αὐτῆς. 39 καὶ τῇδε ἦν ἀδελφὴ καλουμένη Μαρία, ἣ καὶ παρακαθίσασα παρὰ τοὺς πόδας τοῦ Ἰησοῦ ἤκουε τὸν λόγον αὐτοῦ.»), η Μαρία του Κλωπά (Κατά Ιωάννην, Κεφ. ιθ΄ «25 Οἱ μὲν οὖν στρατιῶται ταῦτα ἐποίησαν. εἱστήκεισαν δὲ παρὰ τῷ σταυρῷ τοῦ Ἰησοῦ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἡ ἀδελφὴ τῆς μητρὸς αὐτοῦ, Μαρία ἡ τοῦ Κλωπᾶ καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνή.»), η Σαλώμη--όχι η χορεύτρια (Κατά Μάρκον, Κεφ. ιε΄ «40 Ἦσαν δὲ καὶ γυναῖκες ἀπὸ μακρόθεν θεωροῦσαι, ἐν αἷς ἦν καὶ Μαρία ἡ Μαγδαληνὴ καὶ Μαρία ἡ τοῦ Ἰακώβου τοῦ μικροῦ καὶ Ἰωσῆ μήτηρ καὶ Σαλώμη») και η Σουσσάνα (Κατά Λουκάν, Κεφ. η΄ «3 καὶ Ἰωάννα γυνὴ Χουζᾶ ἐπιτρόπου Ἡρῴδου καὶ Σουσάννα καὶ ἕτεραι πολλαί, αἵτινες διηκόνουν αὐτῷ ἀπὸ τῶν ὑπαρχόντων αὐταῖς»).

Η ΕΜΦΑΝΙΣΗ ΤΩΝ ΓΥΝΑΙΚΩΝ

Ποια πρέπει να είναι η εμφάνιση των γυναικών;

Αυτό είναι ένα πολυσυζητημένο θέμα ιδίως στις ημέρες μας. Εμφανίζονται ακόμη άνθρωποι οι οποίοι επιμένουν πως είναι αμαρτία να κουρεύεται μια γυναίκα ή να φοράει παντελόνια! Ας εξετάσουμε όμως το ζήτημα αναφερόμενοι στην Αγία Γραφή και στο Πηδάλιο.

Το πέπλο

Αριστερά: Περίφημο άγαλμα της θεάς Δήμητρας

Δεξιά: Η Ασπασία σε αρχαίο γλυπτό που βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου (Πηγή: Περιοδικό Ιστορία εικονογραφημένη, τεύχος 14, άρθρο «Ασπασία», Γ. Α. Μενεγάκης, σελ. 89)

Α΄ προς Κορινθίους, Κεφ. ια΄ «5 πᾶσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς· ἓν γάρ ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ τῇ ἐξυρημένῃ. 6 εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω· εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι, κατακαλυπτέσθω. 7 ἀνὴρ μὲν γὰρ οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τὴν κεφαλήν, εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων· ἡ γυνὴ δὲ δόξα ἀνδρός ἐστιν»

 Το εδάφιο αυτό μιλάει για τις γυναίκες που προφήτευαν ή προσεύχονταν κατά τη διάρκεια τής Θείας Λειτουργίας στη συνάθροιση των πιστών. Αυτό φαίνεται ιδίως στους στίχους 17-18 του ιδίου κεφαλαίου: «17 Τοῦτο δὲ παραγγέλλων οὐκ ἐπαινῶ, ὅτι οὐκ εἰς τὸ κρεῖττον, ἀλλ' εἰς τὸ ἧττον συνέρχεσθε. 18 πρῶτον μὲν γὰρ συνερχομένων ὑμῶν ἐν ἐκκλησίᾳ ἀκούω σχίσματα ἐν ὑμῖν ὑπάρχειν καὶ μέρος τι πιστεύω· 19 δεῖ γὰρ καὶ αἱρέσεις ἐν ὑμῖν εἶναι, ἵνα οἱ δόκιμοι φανεροὶ γένωνται ἐν ὑμῖν», «συνέρχεσθε» σημαίνει «μαζεύεστε».

 Τότε δεν είχε ακόμα τυποποιηθεί η Θεία Λειτουργία, και όταν ερχόταν το Άγιο Πνεύμα σε κάποιον χαρισματούχο, εκείνος προφήτευε δημόσια ή προσευχόταν. Από τότε όμως που τυποποιήθηκε η Θεία Λειτουργία δεν υπήρχε πλέον τέτοιο πρόβλημα, γιατί δεν μιλά κανείς προφήτης δημόσια. Άρα σήμερα δεν έχει εφαρμογή ο κανονισμός αυτός.

 Εξάλλου το πέπλο που έπρεπε να φορά τότε η γυναίκα ήταν σύμβολο πολυτελείας εκείνη την εποχή και πολύ «της μόδας» στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, ανάμεσα σε έλληνες, ρωμαίους, ετρούσκους κ.ά. Βλέπουμε από παλαιοχριστιανικές τοιχογραφίες και μωσαϊκά ότι εν ώρα δημοσίας προσευχής ή προφητείας οι γυναίκες φορούσαν ένα απλό λευκό ή και ημιδιαφανές πέπλο (όχι μια μαύρη «μπούργκα» που καλύπτει το πρόσωπο, όπως εσφαλμένως υποθέτουν μερικοί).

Η εντολή αυτού του Παύλου δηλώνει ότι ο άνδρας πρέπει να φροντίζει τη γυναίκα του καθώς εκείνη είναι η δόξα του, και ότι η κεφαλή της γυναίκας είναι ο άνδρας.

Μα η γυναίκα δεν είναι κι αυτή «εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ»; Φυσικά και είναι, όπως γράφει και στη (Γένεση Κεφ. α΄ «27 καὶ ἐποίησεν ὁ Θεὸς τὸν ἄνθρωπον, κατ’ εἰκόνα Θεοῦ ἐποίησεν αὐτόν, ἄρσεν καὶ θῆλυ ἐποίησεν αὐτούς»), αλλά απλώς επισημάνει ο απόστολος ότι η γυναίκα είναι δόξα και για τον άνδρα ακόμα.

Κούρεμα

Σύμφωνα με τον ΙΖ' κανόνα της εν Γάγγρα τοπικής συνόδου, απαγορεύεται στις γυναίκες να κουρεύουν τα μαλλιά τους κοντά. Επιπλέον, είδαμε ότι ο απόστολος Παύλος αναφέρει πως το να κουρεύεται έτσι μια γυναίκα είναι αισχρό (Α΄ Πρός Κορινθίους, Κεφ. ια΄ «5 πᾶσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς· ἓν γάρ ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ τῇ ἐξυρημένῃ. 6 εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω· εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι, κατακαλυπτέσθω»). Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι αυτό ισχύει ανάλογα με τα έθιμα της εποχής (και της περιοχής). Στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία το να κόβει μια γυναίκα τα μαλλιά της κοντά θεωρούνταν άσχημο, επειδή μια τέτοια γυναίκα δεν φαινόταν θηλυκή. Στη δική μας εποχή μεταφράζεται ανάλογα με τα δικά μας έθιμα θηλυκότητας ή αρρενωπότητας. Ας μην ξεχνά κανείς πως τις ιερόδουλς τις ξύριζαν τα μαλλιά σύριζα ως τιμωρία πριν την εκπόρνευση.

Καλλωπισμός

(Α΄ Πρός Τιμόθεον, Κεφ. β΄ «9 Ὡσαύτως καὶ γυναῖκας ἐν καταστολῇ κοσμίῳ, μετὰ αἰδοῦς καὶ σωφροσύνης κοσμεῖν ἑαυτάς, μὴ ἐν πλέγμασιν ἢ χρυσῷ ἢ μαργαρίταις ἢ ἱματισμῷ πολυτελεῖ, 10 ἀλλ' ὃ πρέπει γυναιξὶν ἐπαγγελλομέναις θεοσέβειαν, δι' ἔργων ἀγαθῶν»).

Κάποιοι πιστεύουν εσφαλμένα ότι εδώ καταδικάζεται ο γυναικείος καλλωπισμός. Όμως το εδάφιο μιλάει συγκεκριμένα για την προσευχή (Α΄ Προς Τιμόθεον, Κεφ. β΄ «1 Παρακαλῶ οὖν πρῶτον πάντων ποιεῖσθαι δεήσεις, προσευχάς, ἐντεύξεις, εὐχαριστίας, ὑπὲρ πάντων ἀνθρώπων, 2 ὑπὲρ βασιλέων καὶ πάντων τῶν ἐν ὑπεροχῇ ὄντων, ἵνα ἤρεμον καὶ ἡσύχιον βίον διάγωμεν ἐν πάσῃ εὐσεβείᾳ καὶ σεμνότητι. 3 τοῦτο γὰρ καλὸν καὶ ἀπόδεκτον ἐνώπιον τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ»). Μάλιστα, είναι πολύ λογικά αυτά που λέει. Είναι άπρεπο μια γυναίκα για προσεύχεται επιδεικνύοντας τα πλούτη και τα κάλλη της. Τελικά κάτι τέτοιο δεν είναι καν αληθινή προσευχή.

(Α΄ Επιστολή Πέτρου, Κεφ. γ΄ «3 ὧν ἔστω οὐχ ὁ ἔξωθεν ἐμπλοκῆς τριχῶν καὶ περιθέσεως χρυσίων ἢ ἐνδύσεως ἱματίων κόσμος, 4 ἀλλ' ὁ κρυπτὸς τῆς καρδίας ἄνθρωπος ἐν τῷ ἀφθάρτῳ τοῦ πραέως καὶ ἡσυχίου πνεύματος, ὅ ἐστιν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ πολυτελές.»)

Εδώ δεν απαγορεύεται ο εξωτερικός στολισμός. Απλούστατα το εδάφιο αυτό δηλώνει την ασύγκριτη υπεροχή του εσωτερικού στολισμού. Ποιος μπορεί άλλωστε να το αμφιβάλλει όταν μιλάμε για την ψυχή;

Το να ικανοποιεί μια γυναίκα την απόλυτα φυσιολογική και άκακη ανάγκη της να έχει ικανοποιητική εμφάνιση δεν είναι καθόλου αμάρτημα. Αυτό που θα έπρεπε να αποφεύγει μια γυναίκα είναι ο προκλητικός καλλωπισμός με σκοπό να παρασύρει ανθρώπους στην ακολασία - πορνεία, όπως τονίζει και ο ΙΣΤ Κανών της ΣΤ Οικουμενικής Συνόδου.

Ενδυμασία

Ο ΙΓ' κανόνας της εν Γάγγρα Τοπικής Συνόδου απαγόρευσε στις γυναίκες να φορούν ανδρικά ρούχα. Μα αυτό σημαίνει ότι είναι αμάρτημα μια γυναίκα να φορά, λ.χ., παντελόνι; Φυσικά και όχι. Την εποχή που συγκλήθηκε η σύνοδος αυτή, δηλαδή κατά την ύστερη αρχαιότητα (ρωμαϊκή αυτοκρατορία), σαφώς υπήρχαν ενδυμασίες αποκλειστικά ανδρικές, όπως και αποκλειστικά γυναικείες. Τα παντελόνια είναι unisex, δηλαδή είναι τόσο ανδρικά όσο και γυναικεία. Το νόημα του κανονισμού είναι ότι οι άνθρωποι πρέπει να συμπεριφέρονται σύμφωνα με το φύλο τους.

Το άβατον του Αγίου Όρους

Γιατί η Εκκλησία υποστηρίζει το λεγόμενο άβατον του Αγίου Όρους;

Ας παρουσιαστεί ένα τμήμα από ένα διάλογο όπου φαίνεται το πως ένας αγιορείτης μοναχός βλέπει το ζήτημα της παρουσίας των γυναικών στα μοναστήρια:

«..Σας πειράζουν οι μανδήλες των γυναικών σε αυτά τα μοναστήρια ... μάλιστα, τότε να μπαίνουν με τα εξώπλατα και τα μαγιώ στα μοναστήρια. Έτσι τις θέλετε; Ε τότε να καταργήσουμε και το άβατο εδώ στο Άγιο Όρος, τι το θέλουμε; Δηλαδή είμαστε φανατικοί; Δεν τα ξέρετε καλά τα πράγματα...

Μα λέτε αυτά επειδή δεν γνωρίζετε τον πόλεμο ενός μοναχού ή μιας μοναχής. Δεν υπάρχει μισογυνισμός ή φανατισμός, αλλά η φυσική αγάπη προς το έτερο φύλο. Μην σκανδαλίζουμε λοιπόν τους μοναχούς όταν πάμε σε ένα μοναστήρι, από αγάπη προς τα παιδιά που αγωνίζονται εκεί μέσα. Γι΄ αυτό ας βάζουν μαντίλα οι νέες κυρίως κοπέλες. Όχι από φανατισμό, αλίμονο. Σας γράφω τι λέει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος περί των γυναικών για να καταλάβετε:

 «Στα σώματα του άνδρα και της γυναίκας είναι κρυμμένη μια αόρατη δύναμη, που τα κάνει να έλκονται, το ένα σώμα με το άλλο... όσο πιο συχνή η προσέγγιση, όσο πιο στενή τόσο πιο δυνατή.... οι μορφές των γυναικών, η όψη τους, η φωνή τους, η λεπτότητα τους εντυπώνονται πολύ βαθιά στις ψυχές μας κατά φυσική ενέργεια... Όταν όμως αποτραβηχτούμε σε ησυχία τότε οι εντυπώσεις αυτές που κόλλησαν επάνω μας, στην ψυχή μας ξεσηκώνονται με ασυνήθιστη ορμή και προκαλούν... πόλεμο.»

Δικαιολογείστε επειδή δεν ξέρετε, αλλά έτσι είναι ο αγώνας των μοναχών. Δεν γίνεται από τα γραφεία στα Εξάρχεια. Εγώ πάντως υποκλίνομαι σε αυτούς τους ανθρώπους οι οποίοι εκουσίως σταυρώνονται και προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα. Μην τους πολεμάτε γιατί δεν βγάζετε τίποτε. Αυτοί χαμογελούν όταν σας ακούνε, όπως ένας στρατιώτης ο οποίος πολέμησε στην πρώτη γραμμή και δεν φοβάται τίποτε, δεν υπολογίζει την ζωή του.»

Η Έμμηνος Ρύση

Είναι αντιφεμινιστικό το γεγονός ότι απαγορεύεται η είσοδος γυναικών που έχουν έμμηνο ρύση στο ναό;

Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι μια γυναίκα θεωρούνταν ακάθαρτη κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της (Λευιτικόν, Κεφ. ιε΄ 19-33). Τα αντικείμενα και οι άνθρωποι που άγγιζε εκείνη θεωρούνταν ακάθαρτα. Αυτό ίσχυε για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας, καθαριότητας και υγιεινής.

Ο Β΄ Κανών του αγίου Διονυσίου Αλεξανδρείας του ομολογητού (γύρω στο 260 μ.Χ.) ορίζει ότι δεν είναι σωστό μια γυναίκα να εισέρχεται στην εκκλησία κατά τη διάρκεια της εμμήνου ρύσης της. Μάλιστα, ο εν λόγω κανόνας λέει χαρακτηριστικά ότι η αιμορροούσα μπορεί να πηγαίνει ως τον πρόναο της εκκλησίας και να προσεύχεται, όπως η γυναίκα που είχε «ρύσει αἵματος» τόλμησε να αγγίσει μόνο το κάτω μέρος του ρούχου του Χριστού για να γιατρευτεί (Κατά Λουκλα, Κεφ. η΄ «44 προσελθοῦσα ὄπισθεν ἥψατο τοῦ κρασπέδου τοῦ ἱματίου αὐτοῦ, καὶ παραχρῆμα ἔστη ἡ ῥύσις τοῦ αἵματος αὐτῆς.»). Πρέπει λοιπόν η κάθε γυναίκα που βρίσκεται στις ημέρες τής ακαθαρσίας της, να είναι εξίσου διακριτική με την προσέλευσή της στο Σώμα και το Αίμα του Κυρίου μας. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να φανταστούμε πως η Εκκλησία διδάσκει κάτι τέτοιο ως τιμωρία για τη γυναικεία φύση. Ο έμμηνος κύκλος δεν είναι καθόλου αμαρτωλό πράγμα, αλλά μια φυσική, θεόδοτη διαδικασία. Η απαγόρευση ισχύει για λόγους στοιχειώδους ευπρέπειας. Όπως δεν είναι σωστό να μπαίνει κάποιος στον ναό με άλλες βρωμιές από σεβασμό προς τον Θεό, έτσι και οι γυναίκες τις ημέρες αυτές πρέπει από μόνες τους να καταλαβαίνουν ότι δεν είναι αξιοπρεπές να παρουσιάζονται βρώμικες με το ακάθαρτο αίμα ενώπιον του Θεού. Αυτή βέβαια η απαγόρευση λόγω έμμηνου ρύσεως, δεν είναι καθόλου ρατσιστική γιατί υπάρχει και παρόμοια απαγόρευση για τους άνδρες, όταν έχουν βραδινή «ρεύση» (=εκσπερμάτωση κατά την διάρκεια του ύπνου). Συνεπώς δεν υπάρχει φυλετική διάκριση...

Η Λεχώνα

Γιατί όριζε ο μωσαϊκός νόμος ότι μια λεχώνα ήταν ακάθαρτη; Γιατί μια λεχώνα θεωρούνται ακάθαρτη για διπλό χρονικό διάστημα εάν γεννούσε κορίτσι;

 Ο Μωσαϊκός Νόμος όριζε ότι η κάθε λεχώνα ήταν ακάθαρτη. Απαγορευόταν η είσοδός της στο Ναό για 40 ημέρες εάν γεννούσε αγόρι ή για 80 ημέρες εάν γεννούσε κορίτσι (Λευιτικό, Κεφ. ιβ΄ ). Η διαφορά αυτή υπήρχε όχι ως ένδειξη κατωτερότητας του γυναικείου φύλου, αλλά ως ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ότι γυναίκα απατήθηκε πρώτη από τον σατανά. Μα δεν ισχύει για εμάς τους Χριστιανούς, καθώς η Παναγία εκπλήρωσε αυτό που απέτυχε η Εύα (βλ. ρητό αγίας Κασσιανής «Αλλά καί διά γυναικός πηγάζει τά κρείττονα.» ).

Το τμήμα της μωσαϊκής παράδοσης που θέλει τη λεχώνα να μην μπαίνει στο ναό έχει επιβιώσει στην Χριστιανική Εκκλησία. Για κάποιο χρονικό διάστημα μετά τη γέννα, από τα γεννητικά όργανα της γυναίκα τρέχει ακάθαρτο αίμα. Κι όπως εξηγήσαμε, είναι ασεβές να παρουσιάζεται κάποιος ενώπιον του Κυρίου με σωματικές (και πνευματικές) ακαθαρσίες.

Το ιερό του ναού και οι γυναίκες

Απαγορεύεται στις γυναίκες η είσοδος στο ιερό επειδή είναι γυναίκες;

Ο ΞΘ΄ Κανών της ΣΤ΄ Οικουμενικής Συνόδου, απαγορεύει ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΑΝΔΡΕΣ να εισέρχονται στο Θυσιαστήριο επειδή είναι λαϊκοί, με εξαίρεση μόνο τον αυτοκράτορα, ο οποίος ήταν ο πολιτικός αρχηγός του σώματος της Εκκλησίας. Γι’ αυτό στο ιερό βοηθούν τον παπά συνήθως παιδιά. Και στις γυναίκες απαγορεύεται η είσοδος όπως φαίνεται στον ΜΔ΄ κανόνα της τοπικής συνόδου της Λαοδικείας απλούστατα διότι είναι λαϊκές,. Δεν υπάρχει σεξισμός.

Έρευνα: Ρ.Π.

 ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟΝ ΘΕΣΜΟ ΤΩΝ ΕΣΤΙΑΔΩΝ

Άγαλμα Εστιάδος που βρέθηκε στην Ρώμη (Πηγή: Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σ. 654)

Ιερή υποχρέωση για τις Εστιάδες ήταν η διαφύλαξη της παρθενίας τους. Εάν κανένας κατά το διάστημα της υπηρεσίας της εκουσίως έπαυε να είναι παρθένος τότε θαβόταν ζωντανή (Λίβιος II 42,10-11 VIII 15, 7-8 XXII 57 και Πλούταρχος, Numa X.). Εάν δεν μπορούσε να αποδείξει την αθωότητά της, αναγκαζόταν να μπει σε ένα μικρό υπόγειο θάλαμο - τον τάφο της. Εκεί, προμηθευόταν με ένα κρεβάτι, ένα λυχνάρι, λίγο ψωμί, νερό και γάλα, ώστε να πεθάνει πιο αργά...Η Μινουκία και η Φλορωνία ήταν από τις πολλές που θανατώθηκαν με αυτόν το φρικτό τρόπο. Μια άλλη Εστιάδα, η Οπιμία, είχε προτιμήσει την αυτοκτονία . Σε αυτό το υπόγειο ήσαν ειρκτή στο πεδίο των κακούργων (campus sceletatus) παρά το Κυρινάλιον λόφο, ο δε συνένοχος, καταδικάζονταν στον δια ραβδισμού θάνατο εις το Forum Boarium. Και στην περίπτωση αυτή πολλές φορές η θεά έσωζε τις αθώες. Η Εστιάς Τουκκία απέφυγε την τιμωρία, κομίζονταν με την αρωγή της θεάς ύδωρ εκ του Τίβερη εις το ναό εντός χάλκινου κόσκινου, προ των οφθαλμό των δικαστών της.

Πηγή: Μαρία Μπίστη, Φιλόλογος, Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια, τόμος Ια΄, σσ. 654 - 655

ΜΑΣΤΙΓΩΣΕΙΣ ΓΥΝΑΙΚΩΝ ΣΕ ΑΡΤΕΜΗ ΟΡΘΙΑ & ΔΙΟΝΥΣΟ

ΣΠΑΡΤΗ & ΕΦΕΣΙΑ ΑΡΤΕΜΗ

Αριστερά: Η Αρτέμιδα Ορθία σε ανάγλυφη παράσταση από ελεφαντόδοτο που βρέθηκε στο ναό της Δεξιά: Πήλινη Μάσκα από το ιερό της Αρτέμιδος Ορθίας στην Σπάρτη. Μουσείο Σπάρτης. (Πηγή:Ένθετο «Πατριδογνωσία», Κυριακάτικου Έθνους, τεύχος 91, σελίδες 3275 & 3281)

Παυσανίας, Ελλάδος Περιήγησης Λακωνικά, 16. 7-11:

«Εις το μέρος που ονομάζεται Λιμναίον υπάρχει το ιερό της Ορθίας Αρτέμιδος. Το άγαλμα της Ορθίας Αρτέμιδος που έχουν οι Λακεδαιμόνιοι προήλθε από τους βαρβάρους. Αυτοί που βρήκαν αυτό, ο Αστράβακος και ο Αλώπεκος γυιοί του Ίρβου, όταν βρήκαν το άγαλμα αμέσως τρελάθηκαν. Επίσης οι κάτοικοι των συνοικιών της Σπάρτης θυσιάζοντες εις την θεά για να λύσουν διαφορά την οποία είχαν, όχι μόνο δεν την έλυσαν, αλλά και κατέληξαν να σκοτωθούν μεταξύ τους και πολλοί φονεύτηκαν κατά την συμπλοκή γύρω από τον βωμό της θεάς, ενώ όσοι έζησαν πέθαναν όλοι από φοβερή ασθένεια. Και υπάρχει παράδοση ότι έπειτα από το γεγονός αυτό, έκαναν ανθρωποθυσίες στον βωμό και θυσιαζόταν εκείνος στον οποίο έπεφτε ο κλήρος. Ο Λυκούργος κατήργησε το έθιμο αυτό και το αντικατέστησε με μαστιγώσεις εφήβων γύρω από τον βωμό και έτσι γεμίζει με αίμα όταν γίνονται οι μαστιγώσεις. Έτσι εκπληρώνεται η θέληση της θεάς, αφού ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα. Η ιέρεια που κρατάει το ξόανο βρίσκεται εκεί την ώρα της μαστίγωσης. Το ξόανο είναι πολύ μικρό και ελαφρύ, αλλά όταν οι μαστιγωτές χτυπούν ελαφρά κάποιον έφηβο, λόγω της ωραιότητάς του ή του αξιώματός του, τότε το ξόανο γίνεται πολύ βαρύ στα χέρια της ιέρειας. Τότε αυτή κατηγορεί τους μαστιγωτές και φωνάζει ότι πιέζεται από το βάρος εξαιτίας τους. Έτσι το άγαλμα αυτό συνήθισε από τις ανθρωποθυσίες στην Ταυρίδα να ευχαριστιέται από τα αίματα των ανθρώπων».

[Μτφρ: Το μέρος που ονομάζεται Λιμναίο είναι αφιερωμένο στην Ορθία Άρτεμη ... Όταν οι Λιμνάτες Σπαρτιάτες και οι Κυνοσουρείς και αυτοί από τη Μεσόα και την Πιτάνη προσφέροντας θυσία στην Άρτεμη κατέληξαν σε διαμάχες και έφθασαν σε φόνους και πολλοί πέθαναν στον βωμό, ενώ κάποια αρρώστια σκότωσε τους υπολοίπους. Τότε κάποιος χρησμός τους όρισε να ραντίζουν τον βωμό με ανθρώπινο αίμα και θυσίαζαν όποιον καθόριζε ο κλήρος. Ο Λυκούργος όμως αντικατέστησε το έθιμο αυτό με μαστιγώσεις εφήβων κι έτσι ο βωμός γεμίζει με ανθρώπινο αίμα. Η ιέρεια με το ξόανο βρίσκεται κοντά τους. Το ξόανο είναι ελαφρύ εξαιτίας του μικρού μεγέθους του. Αλλά αν κάποτε οι μαστιγοφόροι χτυπούν με φειδώ εξαιτίας της ομορφιάς ή της κοινωνικής θέσης ενός εφήβου, τότε το ξόανο γίνεται βαρύτερο για τη γυναίκα και εκείνη το κρατά με δυσκολία. Τους κατηγορεί και λέει ότι υποφέρει εξαιτίας τους. Αυτή η προτίμηση του αγάλματος για ανθρώπινο αίμα έχει παραμείνει από την εποχή των θυσιών στη Ταυρική.]

Αριστερά: Τελετή στην οποία μαστιγώνεται μια γονατιστή γυναίκα προς τιμήν του θεού Διονύσου. (Πομπηία, Βίλλα των Μυστηρίων)

Μέσο: Ο θεός Διόνυσος (Πομπηία, Βίλλα των Μυστηρίων)

Δεξιά: Σάτυρος του Διονύσου (Πομπηία, Βίλλα των Μυστηρίων)

Είναι καθολικά δεκτό ότι οι τοιχογραφίες της Βίλλας των Μυστηρίων δείχνουν σκηνές της Μυστηριακής λατρείας του Διονύσου.

«Μετά δε Στύμφαλόν εστιν Αλέα, συνεδρίου μεν του Αργολικού μετέχουσα και αύτη, ʼλεον δε τον Αφείδαντος γενέσθαι σφίσιν αποφαίνουσιν οικιστήν. Θεών δε ιερά αυτόθι Αρτέμιδός εστιν Εφεσίας και Αθηνάς Αλέας, και Διονύσου ναός και άγαλμα. Τούτω παρά έτος Σκιέρεια εορτήν άγουσι, και εν Διονύσου τη εορτή κατά μάντευμα εκ Δελφών μαστιγούνται αι γυναίκες, καθά και οι Σπαρτιατών έφηβοι παρά τη Ορθία.» (Μτφρ: «Μετά τη Στύμφαλο είναι η Αλέα (χωριό Αλέα πρώην Μπουγιάτι), που και αυτή μετέχει στην αργολική ομοσπονδία. Εδώ υπάρχουν τα ιερά της Εφεσίας Αρτέμιδος, της Αλέας Αθηνάς και του Διονύσου, με άγαλμα του θεού. Κάθε χρόνο τελούν προς τιμήν του τα Σκιέρεια, όπου, σύμφωνα με χρησμό του μαντείου των Δελφών, μαστιγώνονται οι γυναίκες, όπως και οι έφηβοι των Σπαρτιατών στη γιορτή της Ορθίας»] (Πηγή: Περιηγήσεις Παυσανία από την Αργολίδα στην Αρκαδία, Ιστορικά Ελευθεροτυπίας, Νο 249. 19 Αυγούστου 2004 σελ. 13,14).

Δεν χρειάζονται πολλές αποδείξεις για την θέση της γυναίκας στο Βυζάντιο και την σημασία που έπαιξε ο Χριστιασμός ανατρέποντας ορισμένες καταστάσεις, σε σχέση με την αρχαία Ελλάδα. Ας  υποδείξουν οι νεοΕθνικοί μια τουλάχιστον γυναίκα ηγέτιδα στην δημοκρατική Αθήνα του χρυσού αιώνος του Περικλέους ή στην απολυταρχική Σπάρτη.

ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΕΣ ΑΠΑΤΕΣ

ΠΡΟΣΟΧΗ: Στο τέλος κάθε σελίδας του Ανώνυμου Απολογητή θα παρουσιάζονται νεοπαγανιστικές και αθεϊστών (δήθεν ελληνιστών) απάτες που έχουν σχέση με το θέμα της σελίδας. Αυτές οι απάτες δεν έχουν σκοπό να βάλουν τα περιοδικά στα οποία εμφανίζονται τα νεοπαγανιστικά ψεύδη, εφόσον ούτως ή άλλως παγανιστές συγγράφουν σε διάφορα ανυποψίαστα εξ αυτών και αυτά δεν εκφράζονται από τις απόψεις των αρθρογράφων, αλλά σκοπό έχουν:

1. να καταδείξουν τον κρυφοπαγανιστή αρθρογράφο ώστε να γίνει γνωστός και

2. είτε ο κάθε ενδιαφερόμενος που αναγιγνώσκει εκ νέου άρθρα του να θέτει τον εαυτό του εν εγρήγορση και να ελέγχει θαρρετά τα ψεύδη του κρυφοπαγανιστή (δήθεν ελληνιστή), αν είναι μελετημένος και έχει πρόσβαση σε πρωτογενή βιβλιογραφία

3. είτε εάν δεν έχει πρόσβαση σε βιβλιογραφία, να μην δείχνει πλέον εμπιστοσύνη στον αρθογράφο εφόσον γνωρίζει πως εκφράζει ψεύδη για να σπιλώσει τον Χριστιανισμό υποστηρίζοντας θέσεις παγανισμού, που όμως δεν είναι σχεδόν ποτέ ξεκάθαρες, αλλά που παρουσιάζονται ως «ελληνικές» μιας και η πλειοψηφία των νεοπαγανιστών ντρέπεται να ομολογήσει δημοσίως την θρησκεία που ακολουθεί και προτιμά να καμουφλάρεται με κάτι οικοιότερο, τον πατριωτισμό, που όμως αρρωστημένα έχει μετατραπεί σε ένα παγανιστικό εθνικισμό.

ΕΞΑΙΡΕΣΗ: εξαιρούνται τα προσωπικά βιβλία του κρυφοπαγανιστή αθρογράφου ή τα έντυπα με καθαρά νεοπαγανιστικό προσανατολισμό, ανάμεσα στα τόσα που κυκλοφορούν στην Ελλάδα.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ

(Κατά: Περιοδικού Δαυλός, τεύχος 236 - 237)

(Κατά: Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη, συγγραφέα & αρθρογράφου του περιοδικού Δαυλός, «palladas1@hotmail.com»)

(Κατά: Νικόλαου Τσίτσου, αρθρογράφου περιοδικού Δαυλός)

(Κατά: Ίων Δημόφιλου, Ηλεκτρολόγου - Μηχανολόγου Ε.Μ.Π. «dhmofilos@freemail.gr» αποστολέα επιστολής)

(Κατά: Οδυσσέα Επικουρίδη, epikoyros2000@hotmail.com, συνεργάτη του Μιχάλη Καλόπουλου)

Ακολουθεί εργασία κατά επιστολής - άρθρου του περιοδικού Δαυλός αλλά και σε άλλες ενστάσεις βασισμένες (υποτίθεται) στα βιβλία: «Το Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν Θέλει να Διαβάσεις», Γιώργος Γρηγορομιχελάκης, Εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσ/νικη, και «Τα Ψέματα που Λένε για την Ελλάδα», Δήμητρα Λιάτσα, Eκδόσεις «Δήλιος» ( zoilos@freemail.gr), Θεσ/νίκη, που εστάλησαν στον Απολογητή δια μέσω επιστολής, από τούς «dhmofilos@freemail.gr» και  «epikoyros2000@hotmail.com» στις 24/02/2004 και 28/02/2004 αντίστοιχα, με κύριο «δημιουργό - συγγραφέα» της τον  Γεώργιο Γρηγορομιχελάκη, «palladas1@hotmail.com» που συνέγραψε το βιβλίο «15 εσταυρωμένοι και αναστημένοι σωτήρες», εκδόσεις Δαδούχος, Θεσσαλονίκη 2003

Καλυμμένη Κεφαλή και υποχείριο γυναίκα

Άγιος Ι. Χρυσόστομος και γυναίκα υποχείριο

Η παρθενία και γυναίκα υποχείριο

Χριστός, παρθενία και γυναίκα υποχείριο

Η υποταγή, η σιωπή και γυναίκα υποχείριο

Σάρα, Αβραάμ, Ρεβέκκα, Ιακώβ, Ραχήλ

Ο άνδρας ως κεφαλή και γυναίκα υποχείριο

Ελληνικά Ονόματα & υποχείριο

Διαχωρισμός φύλλων και γυναίκα υποχείριο

Κλήμης Αλεξανδρείας και γυναίκα υποχείριο

Χρυσόστομος και γυναίκα υποχείριο

Αριστερά:  «Η  γυναίκα υποχείριο στον άνδρα ως επίσημη θέση στον Χριστιανισμό» (Πηγή: Περιοδικό «Δαυλός», τεύχος 236 - 237 εξώφυλλο)

Δεξιά: Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, συγγραφέας των «15 εσταυρωμένων και αναστημένων Σωτήρων», Θεσσαλονίκη, palladas1@hotmail.com, διακινητής της επιστολής περί των «αναθεματισμό κατά του Ελληνικού έθνους» και της γυναίκας ως υποχείριο στον Χριστιανισμό (Πηγή Φώτο: «15 Εσταυρωμένοι & Αναστημένοι σωτήρες», Εκδόσεις Δαδούχος, Θεσσαλονίκη 2003,οπισθόφυλλο).

8 ΜΑΡΤΙΟΥ, Η ΜΕΡΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Η ΓΥΝΑΙΚΑ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΝΔΡΑ» ΩΣ ΕΠΙΣΗΜΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΥ

«Κάθε γυναίκα…με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται…Διότι εάν η γυναίκα  δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται … Εάν  είναι  αισχρό για  τη γυναίκα  να κουρεύεται  ή να ξυρίζεται, τότε ας καλύπτεται…Κάθε άνδρας…έχων καλυμμένη την κεφαλή αυτού εξευτελίζεται…Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή αυτού, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθη ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα…Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει…Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους» («προς Κορινθίους», ια΄4-12, ιδ΄31-40, β΄8-15).

«Οι  γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην  εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ’ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»).

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ότι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί εστία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι αυτό εξαίρονται εκείνοι «που δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες γιατί είναι παρθένοι» («Αποκάλυψη», ιδ΄4). Αν δικαιολογήσετε το απόσπασμα αυτό επειδή μιλά για σεξουαλική συνεύρεση, γυρίστε την Καινή Διαθήκη σας πιο μπροστά στον Ματθαίο ε΄28 και διαβάστε: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη μοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Ο ΙΑ’ Κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (Πηδάλιο σελ. 697-718) επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4.000 μετάνοιες) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί». Αν διαφθαρεί κιόλας, μαύρο φίδι που την έφαγε!

«Η γυναίκα ήσυχα να μαθαίνει με πλήρη υποταγή…Στη γυναίκα δεν επιτρέπεται να διδάσκει ούτε να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να είναι ήσυχη» (προς Κορινθίους 11-15). Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς όσον αφορά την επίσημη θέση του Χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα:: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α’ προς Κορινθίους ζ΄4). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Εφεσίους ε΄22-24). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες» (προς Κολασσαείς γ΄18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες τους» (Α’ Πέτρου γ΄1).

Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σου, αγαπητή αναγνώστρια, η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννόησες καλώς τη σημασία του, σε πληροφορώ πως σημαίνει «εξ-ουσιάζομαι, υποδουλώνομαι». Πόσο μακριά βρίσκονται όλα αυτά από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης: «Γιατί ο άντρας ο γενναίος και μυαλωμένος τη γυναίκα του αγαπά και φροντίζει» (Ομήρου Ιλιάς, Ι 341-342).

Παρ’ όλα αυτά, τα προπαγανδιστικά Χριστιανικά φυλλάδια διατείνονται πως ο Χριστιανισμός «δια της ηθικής του διδασκαλίας εξύψωσε τη θέση της γυναίκας και καθιέρωσε την ισότητα των φύλων». Πείτε μου, πότε το έκανε αυτό και σε ποια περίπτωση, αφού ακόμα και τη στιγμή που παντρεύεται, η Εκκλησία της επιτάσσει να διεξάγει τα συζυγικά της καθήκοντα υπό το καθεστώς του «φόβου» του συζύγου της. Δεν υπάρχει νομίζω κανένας Έλληνας που να μην γνωρίζει τη φράση: «…η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» (προς Εφεσίους ε΄33). «Φοβήται», όχι εκτιμά  ή σέβεται. Και μην νομίζετε ότι αυτό είναι το μόνο φοβερό που λέγεται κατά τη διάρκεια του Ελληνοχριστιανικού γάμου! Αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στα άλλα που ακολουθούν, λόγια που κανείς δεν προσέχει εξ αιτίας του χαρμόσυνου γεγονότος, της γενικής έλλειψης παρατηρητικότητας και της κακής ίσως ορθοφωνίας και βιασύνης του παπά. Ωστόσο τα λόγια αυτά λέγονται. Το απόσπασμα που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται σ’ ένα κείμενο που ονομάζεται «Ευχή» από την «Ακολουθία του Γάμου»:

«…και δός τη παιδίσκη ταύτη (εννοεί τη νύφη) εν πάσιν υποταγήναι (νάτο πάλι το επίμαχο ρήμα) τω ανδρί και τον δούλο σου τούτον είναι εις την κεφαλήν της γυναικός (ένας τρόπος να πει περιφραστικά το ίδιο πράγμα), όπως βιώσωσι κατά το θέλημά σου. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωακείμ και την Άνναν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ζαχαρίαν και Ελισάβετ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Νώε εν τη κιβωτώ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Ιωνάν εν τη κοιλία του κήτους…Μνημόνευσον αυτών, Κύριε ο Θεός ημών, ως εμνημόνευσας του Ενώχ, του Σήμ, του Ηλία…». Αυτή είναι η «ευχή» που παίρνουν οι Έλληνες κι οι Ελληνίδες από τον Ορθόδοξο παπά. Σε τι διαφέρει από μια ευχή πού δίδεται σε μια Συναγωγή; Ούτε ένα Ελληνικό όνομα. Λές κι η Ελληνική φυλή δεν είχε ποτέ ένδοξους προγόνους, βασιλείς, ήρωες, φιλοσόφους, επιστήμονες και εκπολιτιστές. Ο Έλληνας δεν καλείται να μοιάσει στον Θησέα, στο Σόλωνα, στον Αχιλλέα, στον Λεωνίδα, ή στον Αλέξανδρο. Η Ελληνίδα δεν ευλογείται όπως ευλογήθηκε από τους Έλληνες θεούς η Ανδρομάχη, η Πηνελόπη, η Δανάη, η Αίγινα ή η Υπατία. Λές και δεν υπήρξαμε ποτέ τέκνα του Δευκαλίωνος και της Πύρρας αλλά των Βεδουίνων της ερήμου.

Λίγο πιο κάτω οι «ευχές» συνεχίζονται: «Και συ, Νύμφη, μεγαλύνθητι ως η Σάρρα (που την πούλησε δυό φορές ο σύζυγός της Αβραάμ) και ευφράνθητι ως η Ρεβέκκα (που συνωμότησε εναντίον του συζύγου της ώστε να λάβει την ευχή των πρωτοτοκίων ο αγαπημένος της γιός Ιακώβ) και πληθύνθητι ως η Ραχήλ (που έκλεψε τα είδωλα του πατέρα της) ευφραινομένη τω ιδίω ανδρί (που μοιραζόταν το κρεβάτι του συζύγου της με την ίδια της την αδελφή και μερικές ακόμα δούλες) …».

Ο διαχωρισμός των δύο φύλων κατά τις ώρες της λατρείας εισήχθη στη λατρεία από τα πρώτα κιόλας χρόνια και επίδραση σ’ αυτό είχε η ίδια επικράτηση στις Ιουδαϊκές συναγωγές (Φίλων, «περί Βίου Θεωρητικού» 3). «Χωριστά οι άνδρες και χωριστά οι γυναίκες» (προφήτης Ζαχαρίας ιβ΄12-13). Για τον Παύλο (Α’ προς Κορινθίους ζ΄1) η γυναίκα δεν είναι κάν άνθρωπος: «Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα». Οι γυναίκες μέσα στο Χριστιανισμό είναι κατώτερες από το νόμο και τη φύση, υποκείμενες σε μια κατάσταση μόνιμης τιμωρίας για το προπατορικό αμάρτημα και ακάθαρτες. Δεν φορούν ιερά άμφια, δεν αγγίζουν ιερά αντικείμενα και δεν λαμβάνουν κοινωνία ενώ αιμορραγούν. Επιπλέον, όπως είδαμε, οφείλουν να καλύπτουν τα κεφάλια τους για να δηλώνουν έτσι ότι είναι υπόδουλες στους άντρες τους αλλά και γιατί δεν αποτελούν αυθύπαρκτα όντα.  

Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Αλεξανδρέων πατέρων της Εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μια γυναίκα, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ποια είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι΄αυτήν». Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν επιτράπηκε σε κορίτσι να κολυμβήσει για να πιάσει το σταυρό την ημέρα των Θεοφανίων στο Ναύπλιο, οι γυναίκες δεν μπορούν να περπατήσουν στο Άγιο Όρος. Σκεφθείτε, μόνο για λίγο, πώς θα ήταν ο πλανήτης μας με το μισό του πληθυσμού του εκπαιδευμένο όπως το θέλει ο Χριστιανισμός. Τολμήστε να τοποθετήσετε απέναντι για σύγκριση τον θηλυκό ή τον αρσενικό άνθρωπο όπως τους θέλει ο Ελληνικός πολιτισμός με τους μισούς του θεούς γυναίκες και χιλιάδες Μούσες, Νύμφες, ηρωίδες, ποιήτριες, μουσικοσυνθέτριες, αθλήτριες κ.λ.π..

Για επίλογο διαβάστε το μίσος που ξεχειλίζει ο λόγος του Ιωάννη του Χρυσόστομου για τις γυναίκες στο «Προς τους Έχοντας Παρθένους Συνεισάκτους»: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος: είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί».

Δύο εικόνες από τη ζωή των γυναικών στην αρχαία Ελλάδα. Αριστερά γυναίκα με κιθάρα από αγγείο του 5^ου π.Χ. αιώνα και δεξιά τρείς γυναίκες από τοιχογραφία της 2^ης χιλιετίας πΧ..

Γιώργος Γρηγορομιχελάκης Tηλ.: 6945638884

BIBΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

• Γιώργος Γρηγορομιχελάκης, «Το Βιβλίο που η Εκκλησία σου δεν Θέλει να Διαβάσεις», Εκδόσεις «Δαδούχος», Θεσσαλονίκη, τηλ.: 6945638884.

• Δήμητρα Λιάτσα, «Τα Ψέματα που Λένε για την Ελλάδα», Eκδόσεις «Δήλιος», Θεσ/νίκη, e-mail: zoilos@freemail.gr

• Νικόλαος Τσίτσος, «Επτά Αναθεματισμοί κατά του Ελληνισμού Ψάλλονται Σήμερα στις Ελληνικές Εκκλησίες...», περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ», τεύχος 224-225.

• Δημήτρης Λάμπρου, «Να Παύσουν οι Αναθεματισμοί κατά του Ελληνικού Έθνους στις Εκκλησίες της Ελλάδος», περιοδικό «ΔΑΥΛΟΣ», τεύχος 247.

Μυθοπλάστες: Περιοδικό Δαυλός, Γεώργιος Γρηγορομιχελάκης, Ίων Δημόφιλος, Οδυσσέας Επικουρίδης

Απάντηση: Οι νεοΕθνικοί ή άθεοι της Ελλάδας ανήκουν σε 3 κατηγορίες ανθρώπων που περιστρέφονται όλοι γύρω από την «αρχαία Ελλάδα»:

α. Στους αμαθείς που μισούν τον Χριστό και σκαρφίζονται κάθε φτωχή σε πνεύμα ιδέα ενάντια Του (συκοφάντες).

β. Στους ημιμαθείς που ακούνε τυφλά εκείνους της κατηγορίας α., ή γ (θύματα με εθνικιστική έπαρση βασισμένη στην παιδεία του Δημοτικού και του Γυμνασίου γύρω από την αρχαία Ελλάδα και την Αγία Γραφή).

γ. Στους γνώστες κατασκευαστών δολίων απατεωνιών που είναι εν συνειδήσει αποστάτες και λάτρεις των «θεών» και πολεμούν τον Χριστό με κάθε μέσο, υποταγμένοι ένεκα του μίσους στο ψέμα και στην συνειδητή ασύστολη διαστρέβλωση, τόσο για την Αγία Γραφή όσο και για την αρχαία Ελλάδα.

Κατ’ αρχάς ας κρατήσει καθείς εις την μνήμη του πως στο άρθρο αναφέρεται πως η Γυναίκα είναι υποχείριο του άνδρα στον Χριστιανισμό. Η διάσταση που προσπαθεί λοιπόν να επιβάλει αυτό το κείμενο είναι : Αρχαία Ελλάδα - Χριστιανισμός. Συνεπώς αρκεί να γίνει απόδειξη πως ισχύει το αντίθετο και δηλαδή πως:

α) Η γυναίκα δεν είναι το επίσημα το υποχείριο του άνδρα στον Χριστιανισμό αλλά ισότιμο μέλος του ζευγαριού που ήλθε σε γάμο εν Ιησού Χριστώ.

β) Πως η γυναίκα ήταν υποχείριο του άνδρα στην αρχαία Ελλάδα αλλά και ακόμη περισσότερο ήταν υποχείριο (πόρνη) δούλα (ιερόδουλη) στην αρχαία θρησκεία κατά την λατρεία της Αφροδίτης.

Αποδεικνύοντας αυτά ξεμασκαρεύονται οι συκοφαντίες και οι απατεωνιές που δεν έχουν καμιά σχέση με την σοβαρότητα και την παιδεία.

Η ΚΑΛΥΜΜΕΝΗ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

«Κάθε γυναίκα…με ακάλυπτη την κεφαλή εξευτελίζεται…Διότι εάν η γυναίκα δεν καλύπτεται, ας κουρεύεται … Εάν είναι αισχρό για τη γυναίκα να κουρεύεται ή να ξυρίζεται, τότε ας καλύπτεται…Κάθε άνδρας…έχων καλυμμένη την κεφαλή αυτού εξευτελίζεται…Ο άνδρας δεν οφείλει να καλύπτει την κεφαλή αυτού, διότι υπάρχει ως εικών και δόξα Θεού. Δεν επλάσθη ο άνδρας για τη γυναίκα, αλλά η γυναίκα για τον άνδρα…» («προς Κορινθίους», ια΄4-12 ).

Ολόκληρο το κείμενο της Αγίας Γραφής που δεν έχει τελίτσες και αποσιωπητικά αναφέρει:

Προς Κορινθίους Κεφ. ΙΑ΄ «4 πᾶς ἀνὴρ προσευχόμενος ἢ προφητεύων κατὰ κεφαλῆς ἔχων καταισχύνει τὴν κεφαλὴν αὐτοῦ. 5 πᾶσα δὲ γυνὴ προσευχομένη ἢ προφητεύουσα ἀκατακαλύπτῳ τῇ κεφαλῇ καταισχύνει τὴν κεφαλὴν ἑαυτῆς· ἓν γάρ ἐστι καὶ τὸ αὐτὸ τῇ ἐξυρημένῃ. 6 εἰ γὰρ οὐ κατακαλύπτεται γυνή, καὶ κειράσθω· εἰ δὲ αἰσχρὸν γυναικὶ τὸ κείρασθαι ἢ ξυρᾶσθαι, κατακαλυπτέσθω. 7 ἀνὴρ μὲν γὰρ οὐκ ὀφείλει κατακαλύπτεσθαι τὴν κεφαλήν, εἰκὼν καὶ δόξα Θεοῦ ὑπάρχων· ἡ γυνὴ δὲ δόξα ἀνδρός ἐστιν. 8 οὐ γάρ ἐστιν ἀνὴρ ἐκ γυναικός, ἀλλὰ γυνὴ ἐξ ἀνδρός· 9 καὶ γὰρ οὐκ ἐκτίσθη ἀνὴρ διὰ τὴν γυναῖκα, ἀλλὰ γυνὴ διὰ τὸν ἄνδρα. 10 διὰ τοῦτο ὀφείλει ἡ γυνὴ ἐξουσίαν ἔχειν ἐπὶ τῆς κεφαλῆς διὰ τοὺς ἀγγέλους. 11 πλὴν οὔτε ἀνὴρ χωρὶς γυναικὸς οὔτε γυνὴ χωρὶς ἀνδρὸς ἐν Κυρίῳ· 12 ὥσπερ γὰρ ἡ γυνὴ ἐκ τοῦ ἀνδρός, οὕτω καὶ ὁ ἀνὴρ διὰ τῆς γυναικός, τὰ δὲ πάντα ἐκ τοῦ Θεοῦ.»)

(4 Κάθε άνδρας προσευχόμενος ή προφητεύοντας αν έχει το κεφάλι του καλυμμένο ντροπιάζει το κεφάλι του 5 κάθε δε γυναίκα που προφητεύει ή που προσεύχεται με το κεφάλι ακάλυπτο ντροπιάζει το κεφάλι της διότι είναι σαν να είναι ξυρισμένη 6 επειδή αν δεν καλύπτεται η γυναίκα, ας κουρεύει και τα μαλλιά της, αλλά αν είναι αισχρό στην γυναίκα να κουρεύει τα μαλλιά της ή να ξυρίζεται, ας καλύπτεται 7 Διότι ο μεν άνδρας δεν χρειάζεται να καλύπτει το κεφάλι του, επειδή είναι εικόνα και δόξα του Θεού (εννοεί τον Χριστό) ενώ η γυναίκα είναι δόξα του ανδρός 8 διότι ο άνδρας δεν προέρχεται από την γυναίκα αλλά η γυναίκα από τον άνδρα 9 επειδή δεν χτίσθηκε ο άνδρας για την γυναίκα αλλά η γυναίκα για τον άνδρα 10 Γι αυτό η γυναίκα πρέπει να εξουσιάζει το κεφάλι της για τους αγγέλους 11 διότι ούτε ο άνδρας χωρίς την γυναίκα, ούτε η γυναίκα χωρίς τον άνδρα υπάρχει εν Κύριο 12 διότι όπως η γυναίκα είναι από τον άνδρα έτσι και ο άνδρας είναι για την γυναίκα και τα δύο μέλη για τον Θεό)

Από πού αντιλαμβάνονται λοιπόν  πως η γυναίκα είναι υποχείριο του ανδρός όταν η Αγία Γραφή λέει πως:

Α) Η γυναίκα είναι δόξα για τον άνδρα;

Β) Ο (νυμφευμένος) άνδρας δίχως την γυναίκα του δεν μπορεί να είναι εν Χριστώ;

Δεν είναι άραγε το Α) τιμή για την γυναίκα και το Β) τέλεια ισότητα μπρος από τον Θεό; Πόσο ψεύτικα και συκοφαντικά είναι τα κείμενα των ειδωλολατρών όταν υποκρύπτουν τα λόγια του Ευαγγελίου;

Επίσης το κείμενο δεν μιλά για την γυναίκα ως προσωπικότητα γενικά αλλά μιλά για την στιγμή που η γυναίκα προφητεύει ή προσεύχεται. Αλλά γιατί θέλει τη γυναίκα να καλύπτεται κατά την προσευχή; Το εξηγεί παρακάτω:

Προς Κορινθίους Κεφ. ΙΑ΄ «13 ἐν ὑμῖν αὐτοῖς κρίνατε· πρέπον ἐστὶ γυναῖκα ἀκατακάλυπτον τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι; 14 ἢ οὐδὲ αὐτὴ ἡ φύσις διδάσκει ὑμᾶς ὅτι ἀνὴρ μὲν ἐὰν κομᾷ, ἀτιμία αὐτῷ ἐστι, 15 γυνὴ δὲ ἐὰν κομᾷ δόξα αὐτῇ ἐστιν; ὅτι ἡ κόμη ἀντὶ περιβολαίου δέδοται αὐτῇ. 16 Εἰ δέ τις δοκεῖ φιλόνεικος εἶναι, ἡμεῖς τοιαύτην συνήθειαν οὐκ ἔχομεν, οὐδὲ αἱ ἐκκλησίαι τοῦ Θεοῦ»)

(Μετάφραση: 13 Ας κρίνετε εσείς, είναι σωστό η γυναίκα να προσεύχεται στον Θεό ασκεπής; 14 αυτή η ίδια η φύση δεν μας διδάσκει πως εάν ο άνδρας έχει μακριά μαλλιά είναι άτιμο 15 και εάν η γυναίκα έχει μακριά μαλλιά τότε αυτά είναι δόξα γι αυτήν; Διότι τα μακριά της μαλλιά της δόθηκαν ως μορφή καλύμματος. 16 εάν όμως κάποιος όμως φαίνεται πως είναι φιλόνικος εμείς τέτοια συνήθεια δεν έχουμε, ούτε οι Εκκλησίες του Θεού)

Συνεπώς ο Παύλος λέγει πως:

Α) Το μακρύ μαλλί για την γυναίκα είναι δόξα.

Β) Το κάλυμμα το θεωρεί ως επέκταση του μαλλιού δηλαδή δόξα για την γυναίκα και δεν το βλέπει ως μουσουλμανική μαντίλα.

Γ) Εντούτοις δεν εξαναγκάζει κανέναν προς αυτό αλλά προτείνει.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο 1

Ας αναφέρουν λοιπόν οι κατασκευαστές αυτού του φαρισαϊκού  και πετσοκομμένου κείμενου, από που προκύπτει πως η γυναίκα είναι υποχείριο του άνδρα, αν μη τι όχι η δόξα του; Ας δει κανείς και τους γυναικονόμους της αρχαιότητας.

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ»

«Οι γυναίκες, όταν υποτάξουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυρίευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανόητο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, δουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν αυτές, τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με γυναίκες με τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός. Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμος» (Ιωάννης Χρυσόστομος, Δ’ Λόγος «περί Νηστείας και Σωφροσύνης»).

Μήπως αναφέρει άραγε εδώ ο Ιερός Χρυσόστομος κάποιον μέσο άνδρα; Φυσικά και όχι. Ομιλεί για τον άνδρα που έχει υποταχθεί στην γυναίκα και δηλαδή έχει γίνει υποχείριό της. Η ιστορία έχει να διδάξει αρκετά παραδείγματα ανδρών που έγιναν υποχείρια γυναικών και είναι άνευ αντίρρησης παραδείγματα προς αποφυγή για ένα όχι μόνο πραγματικό άνδρα αλλά για ένα ανεξάρτητο άτομο.

 Ο Χρυσόστομος ο Ιωάννης ομιλεί μάλιστα και για ανατροφή («μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους») και πολύ σωστά λέει πως ένας άνδρας θα γίνει σαν γυναίκα «θηλυπρεπής», αν συναναστρέφεται διαρκώς μαζί τους, αντί με άνδρες. Αυτό θα ήταν ενάντια στην παιδαγωγία εφόσον θα αποκτήσει γυναικείους τρόπους , πράγμα που δεν αρμόζει σε άνδρα. Η Αγία Γραφή είναι ξεκάθαρη για την μη εναρμόνιση με το φύλλο.

Αλλά ας επανέλθει κανείς στο κεντρικό νόημα:

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο  2

Που είδαν λοιπόν οι κατασκευαστές φαρισαϊκών κειμένων πως σε αυτά τα λόγια η γυναίκα είναι υποχείριο του άνδρα;

Α) Δεν είναι ο άνδρας το υποχείριο της γυναίκας σε αυτά τα λόγια;

Β) Μήπως προτάσσει ο Άγιος η γυναίκα να είναι υποχείριο στον άνδρα; Όχι αλλά θέλει τον άνδρα να είναι ελεύθερος και δηλαδή περισσότερο άνδρας παρά γυναίκα. Το αυτό πρέπει και μια γυναίκα, δηλαδή να είναι περισσότερο γυναίκα παρά άνδρας.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο  3

Πώς εξάγεται ότι αυτό που αναφέρει ο ’γιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος ως προσωπική του άποψη είναι η επίσημη θέση του Χριστιανισμού; Μήπως είναι απόφαση Οικουμενικής Συνόδου;

Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ ΚΑΙ Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ η ΜΟΛΥΝΣΗ

Η γυναίκα για την Ορθόδοξη Εκκλησία είναι «μόλυνση». Η ερωτική συνεύρεση μαζί της (ότι πιο φυσικό δηλαδή μπορεί να συμβεί στους ανθρώπους) αποτελεί εστία μολύνσεως όχι μόνο για το σώμα αλλά και για την ψυχή. Γι αυτό εξαίρονται εκείνοι «που δεν μολύνθηκαν από τις γυναίκες γιατί είναι παρθένοι» («Αποκάλυψη», ιδ΄4). Αν δικαιολογήσετε το απόσπασμα αυτό επειδή μιλά για σεξουαλική συνεύρεση, γυρίστε την Καινή Διαθήκη σας πιο μπροστά στον Ματθαίο ε΄28 και διαβάστε: «κι εγώ σας λέγω ότι αυτός που βλέπει μια γυναίκα και την επιθυμεί, ήδη μοίχευσε μέσα στην καρδιά του».

Κατ’ αρχάς όλο το εδάφιο της Αποκάλυψης λέγει:

Αποκάλυψη Ιωάννου, Κεφ. ΙΔ΄ «1 Καὶ εἶδον, καὶ ἰδοὺ τὸ ἀρνίον ἑστηκὸς ἐπὶ τὸ ὄρος Σιών, καὶ μετ' αὐτοῦ ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, ἔχουσαι τὸ ὄνομα αὐτοῦ καὶ τὸ ὄνομα τοῦ πατρὸς αὐτοῦ γεγραμμένον ἐπὶ τῶν μετώπων αὐτῶν. 2 καὶ ἤκουσα φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ ὡς φωνὴν ὑδάτων πολλῶν καὶ ὡς φωνὴν βροντῆς μεγάλης· καὶ ἡ φωνὴ ἣν ἤκουσα, ὡς κιθαρῳδῶν κιθαριζόντων ἐν ταῖς κιθάραις αὐτῶν. 3 καὶ ἄδουσιν ᾠδὴν καινὴν ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τῶν τεσσάρων ζῴων καὶ τῶν πρεσβυτέρων· καὶ οὐδεὶς ἐδύνατο μαθεῖν τὴν ᾠδὴν εἰ μὴ αἱ ἑκατὸν τεσσαράκοντα τέσσαρες χιλιάδες, οἱ ἠγορασμένοι ἀπὸ τῆς γῆς. 4 οὗτοί εἰσιν οἳ μετὰ γυναικῶν οὐκ ἐμολύνθησαν· παρθένοι γάρ εἰσιν. οὗτοί εἰσιν οἱ ἀκολουθοῦντες τῷ ἀρνίῳ ὅπου ἂν ὑπάγῃ. οὗτοι ἠγοράσθησαν ἀπὸ τῶν ἀνθρώπων ἀπαρχὴ τῷ Θεῷ καὶ τῷ ἀρνίῳ· 5 καὶ οὐχ εὑρέθη ψεῦδος ἐν τῷ στόματι αὐτῶν· ἄμωμοι γάρ εἰσιν.»

(Μτφρ: 1 και να είδα το Αρνί να στέκεται στο όρος της Σιών και μαζί με αυτό 144.000 που έχουν το όνομα του Πατέρα του (Αρνίου -Ιησού) γραμμένο στο μέτωπό τους. 2  και άκουσα φωνή από τον ουρανό ως φωνή πολλών υδάτων και ως φωνή μεγάλης βροντής, και άκουσα φωνές κιθαρωδών που έπαιζαν τις κιθάρες τους 3 και έψαλαν με ωδή νέα ενώπιον του θρόνου και ενώπιον των τεσσάρων ζώων και των πρεσβύτερων, και κανείς δεν μπορούσε να μάθει το τραγούδι, εκτός από τους 144.000, που αγοράσθηκαν από την γη 4 αυτοί είναι εκείνοι οι οποίοι δεν μολύνθηκαν με γυναίκες, διότι είναι παρθένοι, αυτοί είναι που ακολουθούν το αρνί όπου και αν πηγαίνει, αυτοί αγοράσθηκαν από τους ανθρώπους από την αρχή από τον Θεό και το αρνί 5 και δεν βρέθηκε ψέμα στο στόμα τους. διότι είναι άσπιλοι)

Κατά Ματθαίον, Κεφ, Ε΄ «27 Ἠκούσατε ὅτι ἐρρέθη τοῖς ἀρχαίοις, Οὐ μοιχεύσεις. 28 ἐγὼ δὲ λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ βλέπων γυναῖκα πρὸς τὸ ἐπιθυμῆσαι αὐτὴν ἤδη ἐμοίχευσεν αὐτὴν ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ.»

(Μτφρ 27 ακούσατε ότι ειπώθηκε στους αρχαίους, ου μοιχεύσεις 28 εγώ λέω σε σας πως όποιος βλέπει γυναίκα και την επιθυμεί εμοίχευσε μες την καρδιά του)

Εδώ ο Χριστός ομιλεί για μοιχεία και όχι για μόλυνση πνευματική, δηλαδή ομιλεί για σεξουαλική συνεύρεση διότι ποιος είναι ο μοιχός; Μόνο εκείνος που έχει έλθει ήδη εις γάμο και επιθυμεί σκεφτόμενος να συνευρεθεί με μιαν άλλη επιπλέον γυναίκα ή συνευρέθηκε με αυτήν;

Αν ο αρθρογράφος είχε δίκιο τότε ο Χριστός θα έλεγε «εγώ λέω σε σας πως όποιος βλέπει γυναίκα και την επιθυμεί μολύνθηκε μες την καρδιά του». Όμως ο Χριστός μιλά για μοιχεία και όχι για μόλυνση της καρδιάς.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο 4

Πουθενά και πάλι δεν υπάρχει τίποτα που να δείχνει πως η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άνδρα.

Εξάλλου η παρθενία για ορισμένους ιερείς ή ιέρειες ή ιερά πρόσωπα, όπως θα είναι αυτοί οι 144.000 της Αποκάλυψης, ήταν πλήρως αποδεκτή στην αρχαία Ελλάδα (Βλέπε σελίδα με ιερείς «Υπήρχαν ιερείς και ιέρειες έγγαμοι αλλά ιερείς και ιέρειες άγαμοι (ο ιεροφάντης της Ελευσίνας, η ιέρεια της Αφροδίτης στην Σικύωνα κ.ο.κ.). Κάτι το οποίο πάντως απαράβατα τηρούνταν ήταν η αποχή του ιερέα ή της ιέρειας κατά διαστήματα της ιεροσύνης τους από πάσα ερωτική σχέση. ») Οι νεοεθνικοί άραγε τι επιθυμούν; Να μην υπάρχει κανείς παρθένος ιερέας ή μοναχή;

Επιπλέον ας δει κανείς τι λέγαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι για την γυναίκα.

Ο ΧΡΙΣΤΟΣ, Η ΠΑΡΘΕΝΙΑ, Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ & ΤΟ ΜΑΥΡΟ ΦΙΔΙ

Ο ΙΑ’ Κανόνας του Ιωάννη του Νηστευτή (Πηδάλιο σελ. 697-718) επιβάλλει 40 μέρες ξηροφαγία (δηλαδή μόνο ψωμί και νερό) και 100 μετάνοιες ημερησίως (ήτοι 4.000 μετάνοιες) και αποχή από την κοινωνία σε κάθε γυναίκα που θα δεχθεί «ασπασμούς ανδρός» και «επαφές χωρίς ωστόσο να διαφθαρεί». Αν διαφθαρεί κιόλας, μαύρο φίδι που την έφαγε!

 Ο Ια΄ κανόνας αφορά αποκλειστικά τους μοναχούς και τις μοναχές και όχι όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας δηλαδή τους πιστούς στον Χριστό. Ο ίδιος ο Χριστός λέει για αυτούς που θέλουν να μείνουν παρθένοι ή παρθένες:

Κατά Ματθαίον Ιθ΄ «11 ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· Οὐ πάντες χωροῦσι τὸν λόγον τοῦτον, ἀλλ' οἷς δέδοται· 12 εἰσὶ γὰρ εὐνοῦχοι οἵτινες ἐκ κοιλίας μητρὸς ἐγεννήθησαν οὕτω· καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνουχίσθησαν ὑπὸ τῶν ἀνθρώπων, καὶ εἰσὶν εὐνοῦχοι οἵτινες εὐνούχισαν ἑαυτοὺς διὰ τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν. ὁ δυνάμενος χωρεῖν χωρείτω.»

(Μτφρ 11 και τους είπε Αυτός, δεν μπορούν όλοι να δεχτούν αυτόν τον λόγο αλλά μόνο εκείνοι στους οποίους είναι δεδομένος 12 ευνούχοι είναι εκείνοι οι οποίοι γεννήθηκαν έτσι, και είναι ευνούχοι εκείνοι που ευνουχίστηκαν από τους ανθρώπους και είναι ευνούχοι εκείνοι που ευνούχισαν εαυτούς για την βασιλεία των ουρανών. Όποιος μπορεί να το δεχτεί αυτό ας το δεχτεί»)

Συνεπώς: Άγαμος μπορεί να μείνει όποιος είναι ικανός προς τούτο και το επιθυμεί και κανείς δεν υποχρεώνεται από την θρησκείας μας προς τούτου.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο  5

1. Πουθενά και πάλι δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει πως η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άνδρα

2. Πουθενά την παρθένα γυναίκα δεν την τρώει κάποιο μαύρο φίδι, («μαύρο φίδι που την έφαγε!»), διότι αυτή προορίζεται για την βασιλεία του Θεού και επιπλέον κανείς δεν την υποχρεώνει να μείνει παρθένα. Μαύρο «φίδι» είναι το ανόητο κείμενο που κατασκευάστηκε από ειδωλολάτρες.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο  6

Πού είδαν οι μυθοπλάστες πως ο κανόνας του Νηστευτή για τις παρθένες είναι  η επίσημη θέση του Χριστιανισμού γενικά για τις γυναίκες;

Δες την Ελληνίδα πως την έκαναν πόρνη στην αρχαία θρησκεία.

Η ΔΗΘΕΝ ΥΠΟΤΑΓΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ, Η ΣΙΩΠΗ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΟΣ

«Οι γυναίκες στις εκκλησίες ας σιωπήσουν. Δεν επιτρέπεται σ’ αυτές να ομιλούν, αλλά να υποτάσσονται καθώς ο (μωσαϊκός) νόμος λέγει…Αν θέλουν να μάθουν κάτι, ας ρωτούν στο σπίτι τους άνδρες τους» 

«Η γυναίκα ήσυχα να μαθαίνει με πλήρη υποταγή…Στη γυναίκα δεν επιτρέπεται να διδάσκει ούτε να εξουσιάζει τον άντρα, αλλά να είναι ήσυχη» (προς Κορινθίους 11-15). Οι επιστολές είναι πολύ σαφείς όσον αφορά την επίσημη θέση του Χριστιανισμού απέναντι στη γυναίκα:: «Η γυναίκα δεν εξουσιάζει το ίδιο της το σώμα, αλλά ο άνδρας» (Α’ προς Κορινθίους ζ΄4). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες σας στα πάντα» (προς Εφεσίους ε΄22-24). «Οι γυναίκες να υποτάσσεσθε στους άνδρες» (προς Κολασσαείς γ΄18). «Ομοίως οι γυναίκες υποτασσόμενες στους άνδρες τους» (Α’ Πέτρου γ΄1).

Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σου, αγαπητή αναγνώστρια, η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννόησες καλώς τη σημασία του, σε πληροφορώ πως σημαίνει «εξουσιάζομαι, υποδουλώνομαι». Πόσο μακριά βρίσκονται όλα αυτά από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης: «Γιατί ο άντρας ο γενναίος και μυαλωμένος τη γυναίκα του αγαπά και φροντίζει» (Ομήρου Ιλιάς, Ι 341-342).

Παρ’ όλα αυτά, τα προπαγανδιστικά Χριστιανικά φυλλάδια διατείνονται πως ο Χριστιανισμός «δια της ηθικής του διδασκαλίας εξύψωσε τη θέση της γυναίκας και καθιέρωσε την ισότητα των φύλων». Πείτε μου, πότε το έκανε αυτό και σε ποια περίπτωση, αφού ακόμα και τη στιγμή που παντρεύεται, η Εκκλησία της επιτάσσει να διεξάγει τα συζυγικά της καθήκοντα υπό το καθεστώς του «φόβου» του συζύγου της. Δεν υπάρχει νομίζω κανένας Έλληνας που να μην γνωρίζει τη φράση: «…η δε γυνή ίνα φοβήται τον άνδρα» (προς Εφεσίους ε΄33). «Φοβήται», όχι εκτιμά ή σέβεται. Και μην νομίζετε ότι αυτό είναι το μόνο φοβερό που λέγεται κατά τη διάρκεια του Ελληνοχριστιανικού γάμου! Αυτό δεν είναι τίποτε μπροστά στα άλλα που ακολουθούν, λόγια που κανείς δεν προσέχει εξ αιτίας του χαρμόσυνου γεγονότος, της γενικής έλλειψης παρατηρητικότητας και της κακής ίσως ορθοφωνίας και βιασύνης του παπά. Ωστόσο τα λόγια αυτά λέγονται.

Κατ’ αρχάς θα πρέπει να παρουσιαστούν τα χωρία της Αγίας Γραφής αυτούσια χωρίς πάλι τα υποκριτικά αποσιωπητικά της απάτης  (…) τα οποία οι κατασκευαστές φαρισαϊκών κειμένων ονομάζουν ως επίσημη θέση του Χριστιανισμού. Να λοιπόν την επίσημη θέση του Χριστιανισμού:

1. Α΄ προς Κορινθίους Ζ ΄ «4 ἡ γυνὴ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ' ὁ ἀνήρ· ὁμοίως» 

Αποκρύπτουν όμως τη συνέχεια τού εδαφίου, που λέει: «δὲ καὶ ὁ ἀνὴρ τοῦ ἰδίου σώματος οὐκ ἐξουσιάζει, ἀλλ' ἡ γυνή». (και ο άνδρας δεν εξουσιάζει το δικό του σώμα αλλά η γυναίκα)

2. Προς Εφεσίους Ε ΄ «22 Αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ὑποτάσσεσθε ὡς τῷ Κυρίῳ, 23 ὅτι ὁ ἀνήρ ἐστι κεφαλὴ τῆς γυναικὸς, ὡς καὶ ὁ Χριστὸς κεφαλὴ τῆς ἐκκλησίας, καὶ αὐτός ἐστι σωτὴρ τοῦ σώματος. 24 ἀλλ' ὥσπερ ἡ ἐκκλησία ὑποτάσσεται τῷ Χριστῷ, οὕτω καὶ αἱ γυναῖκες τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν ἐν παντί», Προς Κολασσαείς Γ ΄ «18 Αἱ γυναῖκες ὑποτάσσεσθε τοῖς ἀνδράσιν» και  Α΄ Πέτρου Γ ΄ «1 Ὁμοίως αἱ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν»

 Αποκρύπτουν όμως τη συνέχεια που λέει: «25 οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς,». (οι άνδρες να αγαπάτε τις γυναίκες ας, όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία του και παρέδωσε τον εαυτό Του υπέρ αυτής) Έναν τέτοιο άνδρα αξίζει να τον σέβεται και να τον υπακούει μια γυναίκα, και σε μια τέτοια γυναίκα, ο άνδρας όχι μόνο δεν χαλάει χατίρι, αλλά αποφασίζει πάντα προς το δικό της συμφέρον, απαρνούμενος τον εαυτό του μέχρι θανάτου.

3. Α΄ προς Κορινθίους ΙΔ ΄ «34 Ὡς ἐν πάσαις ταῖς ἐκκλησίαις τῶν ἁγίων, αἱ γυναῖκες ὑμῶν ἐν ταῖς ἐκκλησίαις σιγάτωσαν· οὐ γὰρ ἐπιτέτραπται αὐταῖς λαλεῖν, ἀλλ' ὑποτάσεσθαι, καθὼς καὶ ὁ νόμος λέγει. 35 εἰ δέ τι μαθεῖν θέλουσιν, ἐν οἴκῳ τοὺς ἰδίους ἄνδρας ἐπερωτάτωσαν· αἰσχρὸν γάρ ἐστι γυναιξὶν ἐν ἐκκλησίᾳ λαλεῖν»

Αυτό έχει σχέση μόνο εντός Εκκλησίας. Δεν μιλάει για κοινωνική επαφή εκτός Εκκλησίας

4. Προς Εφεσίους Ε ΄ 33  «ἡ δὲ γυνὴ ἵνα φοβῆται τὸν ἄνδρα.» .

Η φράση μιλάει για σεβασμό. Είναι αυτονόητη. Καμία γυναίκα δεν φοβάται νοσηρά τον άνδρα που την αγαπάει. Τον σέβεται. Νοσηρή και σαδομαζοχιστική είναι η σκέψη των δημιουργών αυτού του κειμένου αρχιπαγανιστών. Αποκρύπτουν μάλιστα αυτό που βρίσκεται πριν από αυτή την φράση «33 πλὴν καὶ ὑμεῖς οἱ καθ' ἕνα ἕκαστος τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα οὕτως ἀγαπάτω ὡς ἑαυτόν,» (και εμείς [οι άνδρες] και ο καθείς από εμάς πρέπει να αγαπάει την γυναίκα τους όπως αγαπά τον εαυτό του).

5. Σχετικά με τα λεγόμενα του Παύλου περί ησυχίας και υποταγής των γυναικών (1 Κορ.14:34-35, 1 Τιμ 2:12, Εφεσ. 5:22, Κολ.3:18, Τιτ. 2:5, 1 Πετρ. 3:1.). (Α΄ Προς Τιμόθεον, Κεφ. β «11 Γυνὴ ἐν ἡσυχίᾳ μανθανέτω ἐν πάσῃ ὑποταγῇ· 12 γυναικὶ δὲ διδάσκειν οὐκ ἐπιτρέπω, οὐδὲ αὐθεντεῖν ἀνδρός, ἀλλ' εἶναι ἐν ἡσυχίᾳ. 13 Ἀδὰμ γὰρ πρῶτος ἐπλάσθη, εἶτα Εὔα· 14 καὶ Ἀδὰμ οὐκ ἠπατήθη, ἡ δὲ γυνὴ ἀπατηθεῖσα ἐν παραβάσει γέγονε· 15 σωθήσεται δὲ διὰ τῆς τεκνογονίας, ἐὰν μείνωσιν ἐν πίστει καὶ ἀγάπῃ καὶ ἁγιασμῷ μετὰ σωφροσύνης.»)

Είναι δεδομένο ότι ο Παύλος λέγοντας «διδάσκειν», μιλάει για δημόσιο κήρυγμα στις συναθροίσεις των πιστών και όχι γενικά για τις άλλες συζητήσεις. Εκτός των συναθροίσεων όμως, στα αποστολικά χρόνια πολλές γυναίκες απόστολοι και διάκονοι διέπρεψαν διδάσκοντας το Ευαγγέλιο. Η αγία Φοίβη ήταν διάκονος της Εκκλησίας των Κεγχρέων (Πρός Ρωμαίους Επιστολή 16/ιστ 1-2). Η αγία Πρισκίλλα αποκαλείται ...συνεργός του Παύλου (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 3-4). Μάλιστα εκείνη μαζί με το σύζυγό της τον Ακύλα κατήχησαν τον απόστολο Απολλώ (Πράξεις 18/ιη 24-26). Η αγία Ιουνία ήταν επίσημη «εν τοίς αποστόλοις» (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 7). Άλλες απόστολοι ήσαν η Τρύφαινα, η Τρυφώσα, η Περσίς και η Ιουλία (Πρός Ρωμαίους 16/ιστ 12, 15).

 Από τα Ευαγγέλια γνωρίζουμε πλήθος γυναικών που ήσαν μαθήτριες του Κυρίου. Τέτοιες ήσαν η Ιωάννα του Χουζά (Κατά Λουκάν 8/η 3), η Μαρία η μητέρα του Ιακώβου και του Ιωσή (Κατά Ματθαίον 27/κζ 56), η Μαρία η Μαγδαληνή (Κατά Μάρκον 16/ιστ 9), οι αδελφές του Λαζάρου Μαρία και Μάρθα (Κατά Λουκάν 10/ι 38-39), η Μαρία του Κλωπά (Κατά Ιωάννην 19/ιθ 25), η Σαλώμη(Κατά Μάρκον 15/ιε 40) και η Σουσσάνα(Κατά Λουκάν 8/η 3).

Τρεις ήταν οι λόγοι που οι γυναίκες έπρεπε να σιωπούν μέσα στην Εκκλησία.

1) Ο ένας και ο πρακτικός, είναι ότι στην εποχή εκείνη, δεν ήταν δυνατόν οι γυναίκες στην Εκκλησία να φαίνονταν «αυτονομημένες» από τους άνδρες τους, γιατί οι κοινωνίες της εποχής εκείνης τις θεωρούσαν υποδεέστερες. Για παράδειγμα οι σημερινοί Εθνικοί - ειδωλολάτρες, κατηγορούν τους Χριστιανούς πως ο Παύλος γράφοντας αυτά υποβιβάζει δήθεν τις γυναίκες. τότε όμως, οι τότε Εθνικοί, αν έβλεπαν την γυναίκα ίση με τον άνδρα, θα κατηγορούσαν τους Χριστιανούς, ότι δίνουν στις γυναίκες εξουσίες που δεν τους αρμόζουν, όπως άλλωστε κατασκεύαζαν άλλες ευφάνταστες κατηγορίες, πως δηλαδή προσκυνούν αιδοία, εκτελούν ανθρωποφαγίες κ.λ.π. Έπρεπε οι γυναίκες να ακολουθούν τις συνήθειες τής εποχής τους, για να μη γίνονται αιτία να κατηγορείται η Εκκλησία. Για παράδειγμα ας δει κανείς τι πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες για τις γυναίκες εκείνη την εποχή: «υποτάσσουσαι μεν γαρ εαυτάς τοις ανδράσιν επαινούνται, κρατείν δε βουλόμεναι μάλλον των κρατουμένων ασχημονούσι» (Πλουτάρχου «Ηθικά» 142 Ε). Διακρίνει κανείς την ανοησία και την υποκρισία του νεοπαγανιστικού κειμένου; Κατηγορούν οι παγανιστές τους Χριστιανούς επειδή λέγανε τα ίδια με αυτούς για να μην γίνονται στόχος! Και όταν μετά από 2000 χρόνια, έχει πια καταφέρει η Εκκλησία να «περάσει» στην κοινή γνώμη την αναγκαιότητα ισότητας τής γυναίκας με τον άνδρα, έρχονται οι σημερινοί Εθνικοί, και κατηγορούν τους Χριστιανούς για το αντίθετο, επειδή τότε ο Παύλος ζητούσε να γίνουν σεβαστές οι δικές τους κοινωνικές συνθήκες. Ο Χριστιανισμός δεν ήταν κοινωνική επανάσταση αλλά πνευματική. Εργάσθηκε αργά για να επιφέρει τις αλλαγές.

Ένα από τα εδάφια  προς τον Τίτον β΄ 5, δείχνει ότι ένας από τους λόγους που έπρεπε να υποτάσσονται οι γυναίκες στους άνδρες τους, είναι ακριβώς αυτός. Να μην τις κατηγορήσουν οι έξω τής Εκκλησίας ως αυθάδεις. («5 σώφρονας, ἁγνάς, οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα μὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται»). Οι χριστιανοί λοιπόν κατηγορούνται επειδή σεβάστηκαν τότε αυτές τις κοινωνικές διαφορές, και επί τη βάσει της δικής τους επιτυχίας να ανυψώσουν τη θέση της γυναίκας στον κόσμο όπως αυτή φαίνεται σήμερα αλλά και νωρίτερα κατά τα χρόνια του Βυζαντίου. Δεν είναι μόρο και άδικο; Το ίδιο φαίνεται και σε άλλο εδάφιο, στο Α΄ Πέτρου 3/γ΄ 1, όπου λέει: «1 Ὁμοίως αἱ γυναῖκες ὑποτασσόμεναι τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἵνα καὶ εἴ τινες ἀπειθοῦσι τῷ λόγῳ, διὰ τῆς τῶν γυναικῶν ἀναστροφῆς ἄνευ λόγου κερδηθήσονται, 2 ἐποπτεύσαντες τὴν ἐν φόβῳ ἁγνὴν ἀναστροφὴν ὑμῶν.». Ο σκοπός δηλαδή, είναι να κερδίσουν τους άπιστους άνδρες τους, κάτι που σημαίνει ότι και οι μη χριστιανοί, είχαν την ίδια κοινωνική αντιμετώπιση για τις γυναίκες, ότι δηλαδή ο άνδρας ήταν κεφαλή τής γυναίκας. Δεν πρόκειται δηλαδή για κάποια νοοτροπία που επέβαλλαν οι Χριστιανοί κατά των γυναικών, κάνοντάς τις υποδεέστερες, αλλά για κάτι που ήταν γενικά αποδεκτό από όλους. Πώς λοιπόν κατηγορούν την Εκκλησία για μια πανανθρώπινη νοοτροπία;

2) Ο δεύτερος λόγος, είναι ότι η γυναίκα συμβολίζει την Εκκλησία, και ο άνδρας τον Χριστό. Όπως λοιπόν η Εκκλησία υποτάσσεται στον Χριστό, πρέπει και η γυναίκα να υποτάσσεται στον άνδρα, και να μην σηκώνει μπαϊράκι. Βεβαίως αυτό δεν σημαίνει υποβιβασμό τής γυναίκας. Γιατί και ο άνδρας χρωστάει να αγαπάει την γυναίκα όπως ο Χριστός την Εκκλησία, για την οποία πέθανε. Η Αγία Γραφή γράφει σχετικά: (Πρός Εφεσίους Επιστολή Κεφ, Ε «25 οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶτε τὰς γυναῖκας ἑαυτῶν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἠγάπησε τὴν ἐκκλησίαν καὶ ἑαυτὸν παρέδωκεν ὑπὲρ αὐτῆς, 26 ἵνα αὐτὴν ἁγιάσῃ καθαρίσας τῷ λουτρῷ τοῦ ὕδατος ἐν ῥήματι, 27 ἵνα παραστήσῃ αὐτὴν ἑαυτῷ ἔνδοξον τὴν ἐκκλησίαν, μὴ ἔχουσαν σπίλον ἢ ῥυτίδα ἤ τι τῶν τοιούτων, ἀλλ' ἵνα ᾖ ἁγία καὶ ἄμωμος. 28 οὕτως ὀφείλουσιν οἱ ἄνδρες ἀγαπᾶν τὰς ἑαυτῶν γυναῖκας ὡς τὰ ἑαυτῶν σώματα. ὁ ἀγαπῶν τὴν ἑαυτοῦ γυναῖκα ἑαυτὸν ἀγαπᾷ· 29 οὐδεὶς γάρ ποτε τὴν ἑαυτοῦ σάρκα ἐμίσησεν, ἀλλ' ἐκτρέφει καὶ θάλπει αὐτήν, καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς τὴν ἐκκλησίαν· 30 ὅτι μέλη ἐσμὲν τοῦ σώματος αὐτοῦ, ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ· 31 ἀντὶ τούτου καταλείψει ἄνθρωπος τὸν πατέρα καὶ τὴν μητέρα καὶ προσκολληθήσεται πρὸς τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ ἔσονται οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν») Και ρωτά κανείς: Από ποιον ζητάει περισσότερα ο Θεός; Από την γυναίκα ή από τον άνδρα; Τι είναι πιο βαρύ; Να υπακούει καμιά τον άνδρα της, ή να είναι κανείς πρόθυμος να πεθάνει για τη γυναίκα του όπως προτρέπει ο Παύλος στα Ευαγγέλια; Και ποιος πέφτει πιο χαμηλά; Η γυναίκα που «βλέπει κάτω», ή ο άνδρας που για τη γυναίκα του μπαίνει κάτω από το χώμα;

3) Ο τρίτος λόγος είναι πρακτικός και αυτός. Σε ένα σπίτι, υπάρχουν πράγματα που πρέπει να αποφασιστούν από έναν, για να διατηρηθεί η ειρήνη στην οικογένεια. Ο Θεός επιλέγει τον άνδρα ως «κεφαλή» τής οικογένειας, επειδή ο Χριστός ως Θεανδρικό πρόσωπο ήρθε στη γη, και επειδή σε αυτόν υποτάσσεται η Εκκλησία. Αν τηρηθεί αυτό, και αν και ο άνδρας είναι πρόθυμος να θυσιαστεί για τη γυναίκα του, η ειρήνη τού σπιτιού είναι πλήρης, και κανείς δεν αδικείται. Δεν είναι υποβιβασμός να έχει στην οικογένεια ο καθένας το ρόλο του. Είναι διαφορά ρόλων, και όχι διαφορά αξίας.

Ο ΑΝΔΡΑΣ ΩΣ ΚΕΦΑΛΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

Το απόσπασμα που ακολουθεί συμπεριλαμβάνεται σ’ ένα κείμενο που ονομάζεται «Ευχή» από την «Ακολουθία του Γάμου»:«…και δός τη παιδίσκη ταύτη (εννοεί τη νύφη) εν πάσιν υποταγήναι (νάτο πάλι το επίμαχο ρήμα) τω ανδρί και τον δούλο σου τούτον είναι εις την κεφαλήν της γυναικός (ένας τρόπος να πει περιφραστικά το ίδιο πράγμα), όπως βιώσωσι κατά το θέλημά σου. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Αβραάμ και την Σάρραν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ισαάκ και την Ρεβέκκαν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιακώβ και πάντας τους πατριάρχας. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωσήφ και την Ασυνέθ. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ιωακείμ και την Άνναν. Ευλόγησον αυτούς, Κύριε ο Θεός Ημών, ως ευλογήσας τον Ζαχαρίαν και Ελισάβετ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Νώε εν τη κιβωτώ. Διαφύλαξον αυτούς, Κύριε ο Θεός ημών, ως διεφύλαξας τον Ιωνάν εν τη κοιλία του κήτους…Μνημόνευσον αυτών, Κύριε ο Θεός ημών, ως εμνημόνευσας του Ενώχ, του Σήμ, του Ηλία…».

 Ο άνδρας, σύμφωνα με τον άγιο Παύλο, είναι «κεφαλή» τής γυναίκας του. Το να είναι κάποιος «κεφαλή», δεν είναι θέμα «αξίας» στη Χριστιανική Εκκλησία. Είναι θέμα ευθύνης. Μόνο κάποιος που βλέπει τα πράγματα με υπερηφάνεια, βλέπει το θέμα τής «κεφαλής» ως θέμα «εξουσίας». Και θα αναφερθεί ένα άλλο παράδειγμα:

Α΄ Πρός Κορινθίους Κεφ. Ιδ΄ «32 καὶ πνεύματα προφητῶν προφήταις ὑποτάσσεται·»)

Ποιος είναι ανώτερος; Ο προφήτης ή τα χαρίσματα του ιδίου του Θεού του Αγίου Πνεύματος; Φυσικά το τελευταίο. Μα τότε, αν είναι ανώτερος, γιατί υποτάσσεται στους προφήτες το Άγιο Πνεύμα, αν θέλουν να σωπάσουν τα χαρίσματα; Βλέπει λοιπόν κανείς ότι η υποταγή δεν έχει σχέση με «ανωτερότητα», αφού και ο ίδιος ο Θεός «υποτάσσεται»;

Επίσης, ο Παύλος λέει στους χριστιανούς:

Πρός Εφεσίους Επιστολή , Κεφ. Ε΄ «21 ὑποτασσόμενοι ἀλλήλοις ἐν φόβῳ Χριστοῦ..»).

Δηλαδή όχι μόνο οι γυναίκες οφείλουν να υποτάσσονται στους άνδρες, αλλά και οι άνδρες στις γυναίκες. Το ότι η γυναίκα πρέπει να «υποτάσσεται» στον άνδρα, δεν την κάνει κατώτερη. Εκτός αν η ίδια νιώθει έτσι λόγω υπερηφάνειας. Μια ταπεινή σύζυγος είναι ανώτερη στα μάτια τού Θεού από έναν υπερήφανο σύζυγο. Μια υπερήφανη σύζυγος, είναι στην πραγματικότητα κατώτερη από μια ταπεινή που υποτάσσεται. Και μια τέτοια γυναίκα, κερδίζει την αγάπη και την αναγνώριση τού συζύγου της, και τελικά βγαίνει πιο κερδισμένη, γιατί πρέπει να είναι μεγάλος γάιδαρος ή ταύρος και υποκριτής σαν τον μοιχό τον Δία ο άνδρας της για να της χαλάει χατίρι. Το να είναι ο άνδρας κεφαλή τής γυναίκας, σύμφωνα με την οικογενειακή τάξη τού Θεού, του βάζει μεγάλες ευθύνες. Και πρώτα απ’ όλα, αφού έχει την ευθύνη των αποφάσεων, και ταυτόχρονα πρέπει να αγαπάει τη γυναίκα του όπως τον εαυτό του, οφείλει να κάνει το παν, και θυσίες ακόμη, για να την ευχαριστήσει. Ο Χριστός πήγε να πεθάνει στο σταυρό από αγάπη για την Εκκλησία. Ομοίως και ο άνδρας, αν αγαπάει τη γυναίκα του, θα ξεχάσει το δικό του θέλημα, και θα κάνει αυτό που επιθυμεί εκείνη. Και αφού η τελική απόφαση είναι δική του, ως κεφαλή που είναι, αν την αγαπάει πραγματικά, η γυναίκα είναι η πιο κερδισμένη, γιατί έχει περισσότερες πιθανότητες να γίνει το δικό της, γιατί αυτό τελικά θα επιλέξει ο άνδρας που την αγαπάει. Και αυτός τελικά θα «καταπιεί» το δικό του θέλημα,  όπως ο Χριστός στον κήπο των Ελαιών και θα την ευχαριστήσει. Ποιος τελικά βγαίνει κερδισμένος; Μα θα πει κανείς, «δεν είναι πάντα έτσι, και δεν είναι όλοι οι άνδρες καλοί». Σαφώς αν μοιάζουν με τον μοιχό τον Δία. Όμως οι εντολές τού Παύλου, ισχύουν για δίκαιη και αγαπημένη οικογένεια, που ζει τη Χριστιανική πίστη. Και αν κάποια γυναίκα ακολουθήσει αυτές τις εντολές και για τον άπιστο σύζυγό της, όπως λέει ο Πέτρος, πάλι κερδισμένη θα είναι, γιατί όχι μόνο θα την εκτιμήσει, μια και αυτό είναι κάτι που όλοι οι άνδρες το εκτιμούν, αλλά ίσως τον σώσει κιόλας, οδηγώντας τον στον μόνο δρόμο σωτηρίας, τον Ιησού Χριστό.

Δύο ακόμη βιβλικά εδάφια:

Πρός Γαλάτας Επιστολή, Κεφ. Γ΄ «28 οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.» και  

Προς Ρωμαίους Επιστολή, Κεφ. Γ΄ «22 δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή·»

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο 7

Πουθενά και πάλι δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει πως η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άνδρα

Αλλά να τι πρέπει να προσέχει κανείς στους κατασκευαστές αυτής της επιστολής:

«Νομίζω ότι δεν διέφυγε της προσοχής σου, αγαπητή αναγνώστρια, η επανάληψη του ρήματος «υποτάσσομαι». Σε περίπτωση που δεν εννόησες καλώς τη σημασία του, σε πληροφορώ πως σημαίνει «εξουσιάζομαι, υποδουλώνομαι». Πόσο μακριά βρίσκονται όλα αυτά από τον Ελληνικό τρόπο σκέψης: «Γιατί ο άντρας ο γενναίος και μυαλωμένος τη γυναίκα του αγαπά και φροντίζει» (Ομήρου Ιλιάς, Ι 341-342).»

 Για το θέμα λοιπόν, Αρχαίας Ελλάδας και γυναίκας ας δει κανείς εδώ για να μην του διαφύγει ποτέ της προσοχής («διέφυγε της προσοχής») η υποκρισία της επιστολής του Γεώργιου Γρηγορομιχελάκη και του προωθητή της Οδυσσέα Επικουρίδη.

Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΦΥΛΛΩΝ ΚΑΙ ΤΟ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ

Ο διαχωρισμός των δύο φύλων κατά τις ώρες της λατρείας εισήχθη στη λατρεία από τα πρώτα κιόλας χρόνια και επίδραση σ’ αυτό είχε η ίδια επικράτηση στις Ιουδαϊκές συναγωγές (Φίλων, «περί Βίου Θεωρητικού» 3). «Χωριστά οι άνδρες και χωριστά οι γυναίκες» (προφήτης Ζαχαρίας ιβ΄12-13). Για τον Παύλο (Α’ προς Κορινθίους ζ΄1) η γυναίκα δεν είναι κάν άνθρωπος: «Είναι καλό ο άνθρωπος να μην αγγίζει γυναίκα». Οι γυναίκες μέσα στο Χριστιανισμό είναι κατώτερες από το νόμο και τη φύση, υποκείμενες σε μια κατάσταση μόνιμης τιμωρίας για το προπατορικό αμάρτημα και ακάθαρτες. Δεν φορούν ιερά άμφια, δεν αγγίζουν ιερά αντικείμενα και δεν λαμβάνουν κοινωνία ενώ αιμορραγούν. Επιπλέον, όπως είδαμε, οφείλουν να καλύπτουν τα κεφάλια τους για να δηλώνουν έτσι ότι είναι υπόδουλες στους άντρες τους αλλά και γιατί δεν αποτελούν αυθύπαρκτα όντα.

 Ας δείξουν λοιπόν, πού ο διαχωρισμός των δύο φύλλων καθιστά την γυναίκα υποχείριο. Ότι  ακριβώς παθαίνει η γυναίκα παθαίνει και ο άνδρας. Που είναι το άδικο;

 Α΄ προς Κορινθίους Ζ ΄«1 Περὶ δὲ ὧν ἐγράψατέ μοι, καλὸν ἀνθρώπῳ γυναικὸς μὴ ἅπτεσθαι·»  

Αποκρύπτουν και δεν λένε όλα τα λόγια τού Αποστόλου Παύλου. Γιατί ο Παύλος λέει και ότι (όποιος παντρεύεται δε αμαρτάνει, εγώ πάντως σας λυπάμαι εσάς που θα παντρευτείτε), λόγω βέβαια των ευθυνών. Και κάθε παντρεμένος μπορεί να υπερψηφίσει τα λόγια τού Παύλου.

Προς Κορινθίους Κεφ Ζ΄. «28 ἐὰν δὲ καὶ γήμῃς, οὐχ ἥμαρτες· καὶ ἐὰν γήμῃ ἡ παρθένος, οὐχ ἥμαρτε· θλῖψιν δὲ τῇ σαρκὶ ἕξουσιν οἱ τοιοῦτοι· ἐγὼ δὲ ὑμῶν φείδομαι.»

’λλωστε οι ίδιοι οι Αθηναίοι νέοι το έριχναν στις εταίρες για να ξεφύγουν από το γάμο, τόσο τους τρομοκρατούσε η ιδέα της ευθύνης.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο 11

Πουθενά και πάλι δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει πως η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άνδρα

Ο ΚΛΗΜΗΣ Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ «ΥΠΟΧΕΙΡΙΟ» ΤΟΥ ΑΝΔΡΑ

Οι επιλεγόμενοι Πατέρες της Εκκλησίας δεν είχαν καλύτερη γνώμη για τις γυναίκες. Ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, πρώτος στη σειρά των Αλεξανδρέων πατέρων της Εκκλησίας και διδάσκαλος του Ωριγένη γράφει στο βιβλίο του «Παιδαγωγός» 2.33: «Μια γυναίκα, αν λάβουμε υπ’ όψη μας ποια είναι η φύση της, πρέπει να αισχύνεται γι΄αυτήν». Στη σύγχρονη Ελλάδα δεν επιτράπηκε σε κορίτσι να κολυμβήσει για να πιάσει το σταυρό την ημέρα των Θεοφανίων στο Ναύπλιο, οι γυναίκες δεν μπορούν να περπατήσουν στο Άγιο Όρος. Σκεφθείτε, μόνο για λίγο, πώς θα ήταν ο πλανήτης μας με το μισό του πληθυσμού του εκπαιδευμένο όπως το θέλει ο Χριστιανισμός. Τολμήστε να τοποθετήσετε απέναντι για σύγκριση τον θηλυκό ή τον αρσενικό άνθρωπο όπως τους θέλει ο Ελληνικός πολιτισμός με τους μισούς του θεούς γυναίκες και χιλιάδες Μούσες, Νύμφες, ηρωίδες, ποιήτριες, μουσικοσυνθέτριες, αθλήτριες κ.λ.π..

«Μία γυναίκα , αν λάβουμε υπ ’ όψιν ποια είναι η φύση της , πρέπει να αισχύνεται γι’ αυτήν » Κλήμης Αλεξανδρεύς, «Παιδαγωγός» 2 . 33 Το ίδιο ισχύει και για τον άνδρα, όταν αναλογίζεται τη φθαρτή του φύση. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο 12

Πουθενά και πάλι δεν υπάρχει κάτι που να δείχνει πως η γυναίκα στον Χριστιανισμό είναι υποχείριο του άνδρα.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ = ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ & ΑΠΑΤΗ Νο  13

Που είδαν οι κατασκευαστές της απάτης πως ο Κλήμης ο Αλεξανδρινός είναι  η επίσημη θέση του Χριστιανισμού για όλες τις γυναίκες;

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Για επίλογο διαβάστε το μίσος που ξεχειλίζει ο λόγος του Ιωάννη του Χρυσόστομου για τις γυναίκες στο «Προς τους Έχοντας Παρθένους Συνεισάκτους»: «Γενικά η γυναίκα είναι ένα σκουλήκι που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης. Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος: είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ’ όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες. Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάφει τα μάγουλά της με κοκκινάδι, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της κι έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων. Όσος και να είναι ο πλούτος δεν επαρκεί να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία. Μέρα και νύκτα η γυναίκα δεν σκέπτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα πορφυρά υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άνδρας με τα σωστά του δεν θα ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελεί».

ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ

Οι γυναικονόμοι

Είναι σίγουρο πως αν η Αθήνα του Περικλέους ήτο Χριστιανική, οι νεοΕθνικοί φανατικοί θα έπιπταν ενάντια στους Χριστιανούς και θα τους κατηγορούσαν πως:

α. μια τέτοια ηθική αστυνομία, ως η γυναικονομία, είναι ταλιμπανισμός γι ααυτούς

β. πως η έκθεση τους ονόματος της «άκοσμης» γυναίκας σε πινακίδα αποτελεί, διακόρευση της και πληγή ενάντια στον ψυχολογικό της κόσμο. κ.λ.π.

γ. η απαγόρευση του θρήνου είναι ολοκληρωτισμός ενάντια στον πόνο της μάνας που έχασε τον υιό της στον πελοποννησιακό πόλεμο.

Κατηγορίες που άλλωστε, ο κάθε Χριστιανός που ασχολείται με τον νεοπαγανισμό, έχει συνηθίσει να ακούει από ένα μάτσο μεροληπτικούς ειδωλολάτρες.

Υποκρισία: Η υποκρισία, που αποδεικνύει για άλλη μια φορά την τραγική κατάσταση της γυναίκας στην αρχαία Ελλάδα, είναι πως:

α. ενώ δίδεται μέγιστη προσοχή στην κοσμιότητα των γυναικών με αστυνόμευση και ποινές εντούτοις

β. επιτρέπεται και ευλογείται από την αρχαία θρησκεία η «ιερή» - δουλική εκπόρνευσή τους

Αυτή όντως και αν είναι θρησκεία, που είναι αντίθετη με τους ΝΟΜΟΥΣ του ΚΡΑΤΟΥΣ!

Μήπως λοιπόν ο Παύλος δεν είναι ΝΟΜΟΤΑΓΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ σύμφωνα με τους ελληνικούς νόμους εφόσον ζητά από την γυναίκα σεμνότητα κατά την διάρκεια της προσευχής ή της προφητείας;

Ο Γυναικωνίτης

Μέσω των Αράβων, όχι των Βυζαντινών, πέρασε η Ελληνική Σκέψη στην Ευρώπη (Πηγή: Περιοδικό Δαυλός, Τεύχος 212 - 213, εξώφυλλο, κάτω επικεφαλίδα)

Οι ομοιότητες του αρχαίου Ελληνικού Γυναικωνίτη με τους Μουσουλμανικούς, μπορεί να είναι ένδειξη, πως οι αρχαίοι Έλληνες δεν επηρέασαν μόνο στην φιλοσοφική σκέψη τους Άραβες, όπως διατείνονται οι παγανιστές, αλλά και σε άλλους τομείς, όπως και οι θρησκευτικές αυτομαστιγώσεις.

Γερόντισσα Γραβριηλία

Είναι να απορεί κανείς από το ψεύδος και την λασπολογία των φανατισμένων Εθνικών, που ομιλούν τάχα για τα δικαιώματα της γυναίκας που καταπατήθηκαν από τον Χριστιανισμό, για το ερωτισμό που ο Χριστιανισμός κατάργησε, καταργώντας και την ίδια την φύση του ανθρώπου. Διαβάζοντας την Αγία Γραφή θα δούμε ότι ο Χριστός εκφέρθηκε ενάντια στην μοιχεία (πράξη ενάντια στο άλλο μέλος συζυγικής σχέσης) και στην πορνεία (εξαναγκασμό στον έρωτα και κοροϊδία του συζύγου) και δεν διδάσκει τίποτα το άδικο ή το παράλογο για έναν ηθικό βίο και μια απόλυτα σωστή θέωση.

Επίσης δεν υπάρχει καμία σύγκρουση ορθού και σεβάσμιου ελληνικού πνεύματος με τον Χριστιανισμό. Ο Πλούταρχος λέει για τις παρθένες της Σπάρτης : «Η γύμνωσις των παρθένων δεν είχε τίποτα το αισχρόν, διότι υπήρχε μεν αιδώς, απουσίαζε δε η ακολασία»

Αλλά οι φανατισμένοι Εθνικοί που διαλαλούν ανούσιες συκοφαντίες διαστρεβλώνοντας την αλήθεια μέσα από την αμάθειά τους, μάλλον θα επιθυμούσαν να έχουν την γυναικούλα τους στην αποθήκη - γυναικωνίτη, ενώ αυτοί να καλοπερνάνε δίκαια σαν αριστοκράτες με τις παλλακίδες και τις εταίρες τους στα συμπόσια. Μερικοί δε άλλοι, θα επιθυμούσαν αντί να πηγαίνουν στην εκκλησία - ναό και να δείχνουν ευλάβεια προς το άυλο Θείο των Ελλήνων φιλοσόφων, να εκστασιάζονται με ερωτικά παιχνίδια με τις ιερόδουλες που μπορεί να είναι και συγγενικά τους πρόσωπα. Ας μην μιλήσουμε για εκείνους που από τους πρώτους θα ήθελαν να είναι αρχιερείς σε ναούς της Αφροδίτης….